.jpg)
อย่างนี้เอง
@ยามว้าวุ่นขุ่นใครเราไม่รู้
ไม่อยากดูอยากแลแม้มองเห็น
ทุกอย่างช่างเงียบเชียบยะเยียบเย็น
ดูลึกเร้นเว้นว่างไร้ทางเดิน
@ทำใจยากหากจะรับกับความทุกข์
ไม่เป็นสุขทุกอย่างเหมือนห่างเหิน
ที่เคยยิ้มอิ่มฝันวันเพลิดเพลิน
กลับเหมือนเดินหลงทางกลางพงไพร
@วันใจร้อนซ่อนไฟไม่สิ้นเชื้อ
แม้เม็ดเหงื่อหยดไล้ได้รินไหล
จนชุ่มเนื้อเสื้อผ้ามาเรื่อยไป
กลับเหมือนไฟที่เริ่มเพิ่มในตัว
@บางวันเศร้าเฝ้านับรับความหวัง
ห้ามไม่ฟังเคลื่อนคล้อยลอยไปทั่ว
เหมือนไม่มีตัวตนจนน่ากลัว
ส่ายระรัวกลัวขลาดอนาถใจ
@ธรรมดาสิ่งนี้ที่ปรากฎ
จไม่หมดไม่มีหนีไปไหน
ควรมองเห็นเย็นร้อนซ่อนข้างใน
ธรรมชาติของใจอย่างนี้เอง
/////////////
พงศ์ภัณฑ์
๓๐/๗/๕๖
| ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน |
|
09 พฤษภาคม 2024, 05:21:AM
|
|||
|
|||
|
ผู้เขียน | หัวข้อ: มันเป็นอย่างนี้เอง (อ่าน 1362 ครั้ง) |
| ||||||||||
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
Email:
