รู้ทั้งรู้ ว่าสู้ เขาไม่ไหว
เอาสิ่งใด มาให้ ได้อย่างเขา
เธอไม่รัก ไม่รัก คนอย่างเรา
ไม่เหมือนเขา ที่เธอ เพ้อถึงกัน

เราบุญน้อย ยังด้อย วาสนา
เอาปัญญา ที่ไหน ไปแข่งขัน
เขาชนะ ขาดลอย ออกอย่างนั้น
เธอจะหัน มามอง ได้ยังไง

เรามันก็ เป็นเพียง แค่หิ่งห้อย
แสงมีน้อย ย่อมรู้ สู้ไม่ไหว
เขาเป็นดั่ง ตะวัน บนฟ้าไกล
เธอมั่นใจ ให้เขา คนสำคัญ

รู้ทั้งรู้ ว่าสู้ เขาไม่ไหว
แต่ในใจ ก็ยัง แอบเฝ้าฝัน
วันใดฟ้า ไร้แสง แห่งตะวัน
เธออาจหัน มามอง ปองฉันบ้าง

**มาจากเพลง หิ่งห้อยกับตะวัน**