เรื่องนี้ผมได้คิดทบทวนมาตลอดสองวันเต็มว่ามันมีผิดตรงไหน เหตุใดเราไม่เห็น แล้วหลายๆคนที่คิดว่าน่าจะเป็นผู้รู้ก็ยกมือให้ผ่าน
แต่ดูเหมือนจะมีอยู่จุดหนึ่งที่หลายคนมองข้ามไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่  แต่น่าจะเป็นข้อผิดพลาดในสายตาผู้รู้ได้

๐ ๐ ๐ อ่ อ้     ๐ ๐ (๐๐)
๐ อ่ ๐ ๐ ๐     อ่ อ้
๐ ๐ อ่ ๐ ๐    ๐ อ่  (๐๐)
๐ อ่ ๐ ๐ ๐   อ่ อ้ ๐ ๐

ตามหลักของโคลงสีแล้ว  บริเวณหางของบาทที่ ๑  ซึ่งเป็นคำที่ ๖-๗ (ไม่นับสร้อย) นั้น
ที่ถูกต้องควรจะเป็นเสียงทีฆะ สามัญ  ไม่ควรจะมีไม่เอกไม้โทไปปรากฎบริเวณนี้  หรือแม้แต่คำตายสระเสียงสั้นก็ควรเลี่ยงๆไว้
ฉะนั้นเมื่อบริเวณตำแหน่งที่ควรจะเป็นเสียงสามัญไปปรากฎรูปวรรณยุกต์เข้า จึงถูกผู้รู้ตำหนิว่าได้


เอกโทกำหนดไว้   อย่าหลง
ในที่สามัญคง      น่าห้าม
ฝ่าฝืนจักพางง     กันใหญ่
ดูท่าไม่ครั่นคร้าม  ผิดเพี้ยนคำครูฯ

(ตรงบริเวณสีแดงนั้นไม่ควรจะมีรูปวรรณยุกต์ เอก โท ไปปรากฎอยู่)


เร่งรู้ควรปรับแก้    จึงควร
สมเหตุสมผลทวน  มั่นไว้
เคยชินจักพารวน   ไปหมด
เขาติเพื่อก่อไซร้    ใช่ขึ้งจึงฉินฯ

      อันที่จริงเมื่อย้อนกลับไปดูประวัติตนเองก็รู้สึกว่าชักเริ่มจะติดๆจนกลายเป็นความเคยชินไปแล้วเหมือนกัน(เมื่อก่อนไม่)
พักหลังนี่เริ่มหนักข้อขึ้น มีการใช้ไม่เอกไม้โท ในที่ๆไม่ควรจะใช้
อีกเรื่องหนึ่งที่พอจะนึกได้ก็คือเรื่องการใช้คำ  ถึงแม้ว่าการแต่งโคลงจะนับเป็นคำ และคำในภาษาไทย ไม่จำเป็นต้องมีแค่พยางค์เดียวก็จริง
แต่การใช้คำที่มีหลายๆพยางค์  เช่นบางคำมีถึงสามพยางค์  สองคำก็รวมกันเป็นหกพยางค์เข้าไปแล้ว
การใช้คำที่มีพยางค์มากกว่าที่กำหนดมากจนเกินไปหรือโดยไม่จำเป็นอาจถูกมองว่า เล่นจนเกินเหตุหรือเกินขอบเขต
อันนี้คิดว่าเป็นสิ่งที่ผู้แต่งโคลงฉันท์กาพย์กลอนจะต้องตระหนักให้ดี  การใช้คำก็ควรต้องนึกถึงจำนวนพยางค์เอาไว้ด้วย
ไม่ควรจะตะบี้ตะบันใช้โดยถือเอาแต่จำนวนคำเข้าว่า โดยไม่สนใจว่าคำๆนั้นนับรวมแล้วปาเข้าไปกี่พยางค์เพราะถือว่าไม่ผิดกฎ
แต่ก็อาจทำให้ฉันทลักษณ์เสียหายไปเลยก็ได้
     ทั้งหมดนี้เป็นแค่ข้อคิดเห็นส่วนตัวนะครับ  ส่วนข้อห้ามอื่นๆดูเหมือนท่านอื่นๆจะได้พูดไปหมดแล้ว