แต่เจ้าหนาวสาวดอยเจ้าลอยหาย
ทิ้งตายายหน่ายร้างเจ้าห่างเหิน
ไยสิ้นรักนักนางจึงหมางเมิน
หลงเพลิดเพลินเจริญตาลืมป่าดอย
ทุกคืนค่ำน้ำตายายบ่าไหล
เคยอุ่นไอใกล้หลานก็พานหงอย
เมื่อก่อนอยู่คู่กันหามันกลอย
ชวนเด็ดสอยร้อยมาลามาแนบนอน
ฝนจางหายสายลมระงมแว่ว
เตือนหนาวแล้วแก้วทรวงดวงสมร
กลับเถิดหนามาเจ้ายายเว้าวอน
คืนสู่คอนย้อนดอยรักคอยรอ...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
