อิฐเรียงก้อนซ้อนทับนับพันหมื่น
                                                ตระหง่านผืนยืนแผ่นอย่างแน่นหนา
                                                คือกำแพงแบ่งกั้นวันเวลา
                                                ความห่วงหาอาลัยในบางคืน

                                                ฝากคิดถึงหนึ่งใจห่วงใยไว้
                                                หลอมรวมให้ละลายกล้ำกรายฝืน
                                                แทรกซึมผ่านม่านกำแพงที่แฝงยืน
                                                หยาดหยดยื่นรื่นระรินถวิลเธอ

                                                ฟากกำแพงแห่งนี้ที่คอยห่วง
                                                แหงนมองสรวงดวงดาวพราวเสมอ
                                                ยังคงมั่นฝันใฝ่ใจละเมอ
                                                คิดถึงเธอเพ้อหาทุกครายาม