ช่างร้อนรุ่มกลุ้มใจ ดั่งไฟสุม
เหมือนถูกรุม ทำร้าย เมื่อใจเผย
ทำลายร้าง ทุกอย่าง ดั่งที่เปรย
ความเศร้าเลย เกยกรอบ เข้าครอบงำ
ดั่งคนจร หมอนหมิ่น ที่สิ้นศักดิ์
ทุกข์ทวี แสนหนัก คอยผลักย่ำ
ให้พบแต่ ปวดร้าว เศร้าระกำ
ไร้ความเมตตาธรรม มาค้ำจุน
ปลายทาง ของ ความฝัน ที่ฟันฝ่า
หวังรักและ ศรัทธา มาเกื้อหนุน
หากแม้มี จะเก็บไว้ ให้เป็นทุน
ช่วยใจอุ่น ทุกหน บนเส้นทาง-
ที่ดั้นด้น ทนหา มานานเนิ่น
เหนื่อยเหลือเกิน เจ่าจุกถูกเมินหมาง
จะมีไหมช่วยให้ หายแครงคราง
ช่วยแผ้วถาง สร้างแรงใจ ยื่นให้กัน
บนถนน ค้นฝัน ที่ผ่านพ้น
มีมากมายหลายล้น บนทางฝัน
แต่ไม่มี นำใจ หมายแบ่งปัน
มีแต่คำ เย้ยหยัน มาบั่นทอน
จำสู้ทน พ้นหุบเหว ที่เลวร้าย
ทุกข์มากมาย กราบกล้ำ ใคร่ถอน
ความรันทด ยากปลดให้ คลายร้าวรอน
เหมือนละคร บทเศร้า จ้าวน้ำตา
ความฝันช่างอยู่ไกล เอื้อมไม่ถึง
เฝ้าคำนึง พึงพิศ จะคิดหา
ว่าเมื่อไหร่ จริงได้ ในสักคราครา
ได้ล้างหยด น้ำตา เป็นยาใจ…..
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
