มาวันหนึ่ง...ชะตา ฟ้าลิขิต
เนรมิตร หนทาง อย่างสังหรณ์
กำหนดเธอ กับฉัน นั้นจากจร
ฑิฆัมพร มืดสลัว ลงทันใด
หัวใจฉัน เจียนขาด เหมือนปาดเนื้อ
ปวดแปลบเหลือ เจือแสบ แทบไม่ไหว
มาถึงวัน เธอจากลา สุดอาลัย
ร้องจากใจ ข้างในจินต์ แทบภินท์พัง
เธอคงไป ได้ดี กว่านี้แน่
ฉันสิแย่ แดดิ้น หมดสิ้นหวัง
แต่ไปดี เถอะนะ อย่าภวังค์
ห่วงคนหลัง อย่างฉันเลย โธ่เอ๋ย...ใจ
เนรมิตร หนทาง อย่างสังหรณ์
กำหนดเธอ กับฉัน นั้นจากจร
ฑิฆัมพร มืดสลัว ลงทันใด
หัวใจฉัน เจียนขาด เหมือนปาดเนื้อ
ปวดแปลบเหลือ เจือแสบ แทบไม่ไหว
มาถึงวัน เธอจากลา สุดอาลัย
ร้องจากใจ ข้างในจินต์ แทบภินท์พัง
เธอคงไป ได้ดี กว่านี้แน่
ฉันสิแย่ แดดิ้น หมดสิ้นหวัง
แต่ไปดี เถอะนะ อย่าภวังค์
ห่วงคนหลัง อย่างฉันเลย โธ่เอ๋ย...ใจ
ผู้หญิงดินๆ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
