ฉันเป็นเพียงผู้หญิง...ที่ทิ้งรัก
แบกความนัยหนาหนักสลักแน่น
เจ็บเกินทนหัวใจ...ร้องไห้แทน
สิ่งคุณค่าสื่อแม้นหวงแหนความ
ฉันไม่บอกใครมั่วไปทั่วหรอก
ว่า "รักเธอ" กลิ้งกลอกให้หลอกถาม
ฉันมีเพียง "หนึ่งใจ" ในรักยาม
ไม่มีหลายถ้อยนามให้ตามดู
ฉันเป็นฉันผู้หญิงทิ้งรักหมด
อยู่ในกฎลดทรอาวรณ์อดสู
หมดรักจึงไร้ค่ากว่าบอกพรู
ว่าจะอยู่ดายเดียวเปล่าเปลี่ยวใจ
ตอนนี้หญิงไร้ค่าน้ำตาหลั่ง
อาบประดังสองแก้มแต้มหมองไหม้
อยากจะปลิดชีวิตแต่คิดไป
เรายังมี...ลูกในท้องใหญ่นี้
ใครจะรู้บ้างหนอขอรักบ้าง
เพียงหยดในหัวใจบางจางสักที่
รักสักนิดสักน้อยปล่อยให้พลี
ในหนึ่งชีวิตเงาอับเฉาเกิน
เหลือแต่เพียงคราบน้ำตาที่ลาล้น
หญิงไร้ค่าหนึ่งคน... รักพ้นเหิน
หนึ่งส่วนล้านแสนหมื่นขื่นเหลือเดิน-
ก้าวข้ามอย่างเพลิดเพลินกลับเมินเลย
หากเปลี่ยนได้ตัวฉันมันค่าหาย
อยากจะตายจากโลก...ความโศกเผย
หมดภาระหน้าที่ไม่มีอย่างเคย
ก็คงไม่อยากเปรยหรอกเอยลูกน้อย
หากตอนนี้คิดว่า
สิ่งไร้ค่าคือใจร่ำไห้หงอย
แต่คุณค่าตัวเราเฝ้าเปิดคอย
อาจจะพลอยยิ้มพรายหมายสุขทรวง
ไม่มีใครไร้ค่าในโลกหรอก
อย่าได้เอาใจชอกบอกความล่วง
แล้วแต่คนจะคิดในจิตปวง
ว่าในห้วงโลกนี้มีค่าอะไร
สิ่งที่ชี้ความมีค่ามากกว่าเงิน
ไม่ใช่เพชรทองเกินมากมายไหน
แต่คุณค่าเขาดู ... อยู่ที่ใจ
อย่าตัดสินอะไรไปแบบนั้น
มือของหญิงไร้ค่าลูบหน้าท้อง
กับหัวใจร่ำร้องหม่นหมองสั่น
มีสิ่งที่เราค่าในตัวกัน
พร่ำบอกอย่าคิดสั้นสะบั้นชีวิต!
ณ จุดยืน
อย่ารีบฝืนตัวเลยเผยดวงจิต
ยังมีคนหลายคนบนผู้มิตร
จะประสิทธิ์มานมือถือรักเนา
หากวันนี้พบค่าในตัวแล้ว
ก็อย่าแคล้วทิ้งละปะความเขลา
อย่าตัดสินอะไรในตัวเรา
หรือให้คนอื่นเขาเฝ้าชี้แนะ
ทุกสิ่งอย่างมากมายอยู่ในโลก
มีทั้งทุกข์ทั้งโศกโบกนั่นแหละ
หลากตัวตนล้นคุณค่าว่าเยอะแยะ
แล้วแต่ตัวจะแกะเกิดค่าใด
แบกความนัยหนาหนักสลักแน่น
เจ็บเกินทนหัวใจ...ร้องไห้แทน
สิ่งคุณค่าสื่อแม้นหวงแหนความ
ฉันไม่บอกใครมั่วไปทั่วหรอก
ว่า "รักเธอ" กลิ้งกลอกให้หลอกถาม
ฉันมีเพียง "หนึ่งใจ" ในรักยาม
ไม่มีหลายถ้อยนามให้ตามดู
ฉันเป็นฉันผู้หญิงทิ้งรักหมด
อยู่ในกฎลดทรอาวรณ์อดสู
หมดรักจึงไร้ค่ากว่าบอกพรู
ว่าจะอยู่ดายเดียวเปล่าเปลี่ยวใจ
ตอนนี้หญิงไร้ค่าน้ำตาหลั่ง
อาบประดังสองแก้มแต้มหมองไหม้
อยากจะปลิดชีวิตแต่คิดไป
เรายังมี...ลูกในท้องใหญ่นี้
ใครจะรู้บ้างหนอขอรักบ้าง
เพียงหยดในหัวใจบางจางสักที่
รักสักนิดสักน้อยปล่อยให้พลี
ในหนึ่งชีวิตเงาอับเฉาเกิน
เหลือแต่เพียงคราบน้ำตาที่ลาล้น
หญิงไร้ค่าหนึ่งคน... รักพ้นเหิน
หนึ่งส่วนล้านแสนหมื่นขื่นเหลือเดิน-
ก้าวข้ามอย่างเพลิดเพลินกลับเมินเลย
หากเปลี่ยนได้ตัวฉันมันค่าหาย
อยากจะตายจากโลก...ความโศกเผย
หมดภาระหน้าที่ไม่มีอย่างเคย
ก็คงไม่อยากเปรยหรอกเอยลูกน้อย
หากตอนนี้คิดว่า
สิ่งไร้ค่าคือใจร่ำไห้หงอย
แต่คุณค่าตัวเราเฝ้าเปิดคอย
อาจจะพลอยยิ้มพรายหมายสุขทรวง
ไม่มีใครไร้ค่าในโลกหรอก
อย่าได้เอาใจชอกบอกความล่วง
แล้วแต่คนจะคิดในจิตปวง
ว่าในห้วงโลกนี้มีค่าอะไร
สิ่งที่ชี้ความมีค่ามากกว่าเงิน
ไม่ใช่เพชรทองเกินมากมายไหน
แต่คุณค่าเขาดู ... อยู่ที่ใจ
อย่าตัดสินอะไรไปแบบนั้น
มือของหญิงไร้ค่าลูบหน้าท้อง
กับหัวใจร่ำร้องหม่นหมองสั่น
มีสิ่งที่เราค่าในตัวกัน
พร่ำบอกอย่าคิดสั้นสะบั้นชีวิต!
ณ จุดยืน
อย่ารีบฝืนตัวเลยเผยดวงจิต
ยังมีคนหลายคนบนผู้มิตร
จะประสิทธิ์มานมือถือรักเนา
หากวันนี้พบค่าในตัวแล้ว
ก็อย่าแคล้วทิ้งละปะความเขลา
อย่าตัดสินอะไรในตัวเรา
หรือให้คนอื่นเขาเฝ้าชี้แนะ
ทุกสิ่งอย่างมากมายอยู่ในโลก
มีทั้งทุกข์ทั้งโศกโบกนั่นแหละ
หลากตัวตนล้นคุณค่าว่าเยอะแยะ
แล้วแต่ตัวจะแกะเกิดค่าใด
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
