เคยคะนึงซึ้งวันวสันต์ถวิล
ชื่นรวยรินกลิ่นอวลเจ้านวลขำ
โอ้ชื่นใดไหนเล่าให้เฝ้าจำ
เท่ากลิ่นร่ำย้ำฤทัยเราได้เลย
ฟังสายฝนปนลมระงมเสียง
มีกายเคียงเรียงแนบแอบเขนย
สุขแดนไหนใดเทียบมาเปรียบเปรย
วสันต์เอยเชยชมภิรมย์ใจ
วสันต์นี้พี่เศร้าสุดเหงาหงอย
โอ้น้องน้อยลอยล่องไปท่องไหน
ลืมสวาทปรารถนาสิ้นอาลัย
แล้วไฉนใครกันที่สัญญา
จากสวาทนิราศเลือนเสมือนหาย
แม้นกลิ่นกายวายสิ้นถวิลหา
เช่นเดือนดาวพราวเกลื่อนก็เลือนรา
ทิ้งเพียงข้าอุราลาญนับนานปี
วสันต์สวาทอนาถเนื้อเมื่อร้างนุช
สวาสดิ์หยุดสุดหนาวเมื่อสาวหนี
พร้อมฝนสั่งหลั่งน้ำตาร่วมวารี
ปลอบฤดีที่ช้ำเพียงลำพัง...
บูรพาท่าพระจันทร์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
