ครั้งหนึ่งไปเยี่่ยมเพื่อนที่เรือนจำ
เจอเพื่อนเก่าเพื่อนแก่มากมาย
รู้สึกเศร้าสะเทือนอารมณ์อย่างบอกไม่ถูก
เห็นแล้วก็ได้แต่ปลง เราต่างก็ตกเป็นเหยื่อสินะ
เหยื่อความคิดอัปลักษณ์และความเดียจฉันท์ตัวเอง

เคยอ่านผลวิจัยทางจิตวิทยาชิ้นหนึ่ง
กล่าวไว้ชัดเจน ว่าคนที่อยู่ในเรือนจำนั้น
เกินครึ่ง ตอนเป็นเด็ก พ่อแม่เคยบอกเขาว่า
สักวันเขาจะต้องเข้าไปอยู่ในนั้น
เกินครึ่ง ครอบครัวมีปัญหา

แต่จะโทษใครก็ไม่ได้หรอก
เพราะถ้าจะโทษก็คงต้องโทษกันต่อไปเรื่อยๆ
ไม่จบไม่สิ้นเลย

สิ่งที่เราทุกคนพอทำได้เพื่อที่จะลดปัญหาเหล่านี้ได้
ก็คงเป็นการพยายามทำความเข้าใจความคาดหวังของเรา
เข้าใจความคาดหวังของทุกทุกคน
คาดหวังในสิ่งที่ดีที่สุด ทั้งแก่ตนเอง และคนรอบตัว

ช่างหัวความผิดพลาดมันเสียบ้าง
ให้กำลังใจกันและกัน
ชื่นชมในสิ่งดีที่เราทุกคนได้ทำ

การให้อภัย ยังคงเป็นสิ่งจำเป็นเสมอในสังคมนี้
ความรักยังเป็นสิ่งจำเป็นเสมอ
ความเข้าใจในความรักและความคาดหวัง
ก็ยังคงเป็นสิ่งจำเป็นเสมอ

ลดการรังเกียจเดียจฉันท์ลง
เปลี่ยนแทนที่ด้วยความเห็นใจและเข้าใจจะดีกว่า

ให้ที่ยืนแก่คนที่เคยผิดพลาดบ้าง
เพื่อที่จะได้ปลดหน้ากากที่เราสวมกันอยู่ได้บ้าง
เพื่อความจริงใจแก่ตัวเองนั่นด้วย

ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว