.jpg)
สาดซัดเม็ดฝนหล่นบนใจที่สั่นไหว
เกาะกุมความฝันรางเลือนอันใกล้สลายไป
ดำรงไว้ในศรัทธา..แม้มืดมน
ดอกไม้ของความคิดถึง..โรยกลีบร่วง
ใต้ดาวดวงแห่งความหวังอันหมองหม่น
ไม่มีค่ำคืนใดในใจดวงเศร้าและร้าวรน
ที่มิได้ต้องมนตร์ของ..ความห่างไกล
โปรดฟังเสียงหัวใจ..อีกครั้งหนึ่ง
และรับรู้ว่าความคิดถึง นั้นมากมายสักเพียงไหน
ถึงไร้สิทธิ์เผยนามความห่วงใย...
ก็จะขอหลับลงในความห่วงหา..ของสายธารกาลเวลา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
