มีตำนานเกี่ยวกับเทพเจ้าแห่งความสุขแฝงตัวอยู่ในหุบเขาอันไกลโพ้น
พระราชาผู้หนึ่งได้ยินตำนานนี้ ถึงกับสั่งให้ทหารของพระองค์เดินทางไปเชิญเทพเจ้าองค์นี้มา
ทหารของพระองค์สืบเสาะไปทุกขุนเขา
กลับไม่พบแม้แต่เงาของผู้ที่มีทีท่าว่าจะเป็นเทพเจ้าแห่งความสุขสักคนเดียว
เวลาผ่านไปสิบปี
ยังไม่มีวี่แววว่าจะพบเทพเจ้าเลย
พระราชาทรงกริ้วมาก
รับสั่งให้คนในวังออกไปให้หมด
พระองค์กริ้วถึงที่สุดและไม่อยากพูดอะไรกับใครทั้งสิ้น
.
.
ผ่านไปสิบวันกับการอยู่คนเดียว
..และแล้วก็มีข่าวจามทหารคนสนิทว่า
เทพเจ้าแห่งความสุขปรากฏตัวแล้ว
บริเวนภูเขาหลังราชวังนั่นเอง
ได้ยินดังนั้นพระองค์จึงรีบแต่งพระวรกาย
เดินทางไปยังภูเขาหลังวัง
พระองค์ไม่เคยเดินทางไปภูเขานี้เลย แม้จะอยู่ใกล้วัง
การเดินทางเพียงคนเดียวช่างยากเย็น
รู้ดังนั้น
พระองค์ทรงเรียกคนสนิททั้งหลาย ญาติมิตร และชาววังที่เคยอยู่ร่วมกันมาร่วมเดินทางด้วย
มีอะไรจะได้ช่วยกันได้
..
เวลาผ่านไป
..เวลามักผ่านไปเสมอ
..
..
สิบวัน..
พระองค์ก็ยังไม่ทรงเจอเทพเจ้าแต่อย่างใดเลย
ทว่า การเดินทางร่วมกับคนที่พระองค์รัก
ช่วยขจัดความทุกข์ของการอยู่คนเดียวไม่น้อย
..
ทหารคนสนิทวิ่งมารายงานพระราชาว่า
เทพเจ้าแห่งความสุขมารอพระองค์ที่พระราชวังเรียบร้อยแล้ว
ด้วยความปีติ พระองค์ พร้อมทั้งบรรดาผู้ติดตามที่ซื่อสัตย์ตามพระองค์กลับสู่พระราชวัง
..
แต่เทพเจ้าแห่งความสุขไม่อาจรอใครนานๆได้
แม้แต่พระราชา ก็ไม่อาจรอได้
เทพเจ้ากลับไปแล้ว
ทิ้งไว้เพียงกระจกบานใหญ่บานหนึ่ง
พร้อมกับจดหมายฉบับหนึ่ง
ใจความว่า
"จากเทพเจ้าแห่งความสุข ถึง พระราชา
ข้าพอจ้าทิ้งกระจกไว้ให้ื่านหนึ่งบาน
ต้องการบอกท่านว่า
คนที่อยู่ในกระจกนั้นเอง แท้จริงคือผู้สรร้างความสุข ไม่ใช่ข้า"
พระราชาหันพระพักตร์ไปมองกระจกอีกครั้ง
เป็นกระจกเงา
พบเพียงพระองค์เองที่ยืนจ้องตอบอยู่ในกระจก
พลันพระองค์ก็เข้าใจ
ความสุขของคนหาได้อยู่ที่ภายนอกไม่
แต่ความสุขเกิดจากภายใน
เกิดขึ้นต่อเมื่อเราอยู่กับคนที่เรารัก
ใช้เวลาร่วมกับคนที่เรารักให้นานพอ
..
เทพเจ้าแห่งความสุขไม่ใช่ใครอื่น
ก็คนรอบข้างของคุณนั่นแหละ..
..