ชีวิตพเนจรเร่ร่อนสู้
เพื่อเชิดชูเผ่าพงศ์ดำรงมั่น
ทุกข์สุขรุกโลมเล้าเข้าโรมรัน
จะเป็นตายช่างมันฉันไม่แคร์
ด้วยภาระผิดชอบต้องกอบกู้
เดินหน้าสู้ทุกอย่างรู้ทางแก้
บางครั้งถูกชิงชังโดนรังแก
ดั่งลอยแพแพ้พ่ายตายทั้งเป็น
แข็งใจสู้อยู่ไปไม่ตายหรอก
บางครั้งชอกช้ำใจผู้ใดเห็น
ความทุกข์เข้ากลายกล้ำสุดลำเค็ญ
ด้วยใจเย็นสงบนิ่งไม่กริ่งเกรง
จนภาระหน้าที่ที่แบกรั้ง
เข้าถึงฝั่งแห่งฝันที่ฉันเพ่ง
หมดเรี่ยวแรงแข่งขันจะบรรเลง
นอนร้องเพลงเดียวดาย..ที่ปลายทาง
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
