ทุ่งนาสวน ข้าวรวงทอง พรองยิบแสง

เหมือนฟ้าแกล้ง ให้พี่เหงา เศร้กำศรวณ

เคยแต่งกลอน. อ้อนคำ ถึงลำดวล

เจ้าชี้ชวน ชมป่าเขา ลำเนาไพร

ลมไสว ลอยพัดผ่าน ใบไม้ร่วง

ข้าวเหนียวรวง เคยชวนเจ้า ควงกันเกี่ยว

แม้บัดนี้ พี่มิเห็น แม้ด้ามเคียว

พี่แลเหลียว เทียวหาน้อง หมองฤทัย

เจ้าจากไป ไม่มีคำ ร่ำลาบอก

ลืมไอหมอก ทิ้งทุ่งนา คราเศร้าหมอง

ลืมบ้านนา คราพี่ ที่ระยอง

ใจสี่ห้อง ต้องหมองเศร้า เหงาอกเอย