ฤดูแห่ง การจาก
จำใจพราก จากแล้วเอ่อ
ฝนหยุด ฉุดให้เพ้อ
ใบไม้เริ่ม เติมสีสัน(๒๕๘)
เขียวเข้ม เหลืองร่วงโรย
ลมพัดโชย โบกโบยนั่น
หลุดลอย สู่พื้นพลัน
สัจธรรม ของชีวิต(๒๕๙)
เกิดแก่ แลก็ดับ
ทุกคนสับ กลับไม่คิด
ชีวา ฟ้าลิขิต
จึงหมดสิทธิ์ อนิจจัง(๒๖๐)
กงเกวียน เวียนหมุนผ่าน
ปล่อยเนิ่นนาน พานสิ้นหวัง
กลับกลอก หลอกชิงชัง
จงหยุดยั้ง ตั้ง(ใจ)ทำดี(๒๖๑)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
