นานเท่าไหร่แล้ว

นานเท่าไหร่แล้ว....

นานเท่าไหร่แล้ว ไม่อาจรู้ได้เลย
นับจากวินาทีที่ฉันต้องเสียเธอไปนาฬิกาของฉันเหมือนหยุดเดินนับแต่วินาทีนั้น
สัมผัสการรับรู้ของหัวใจเลือนหายไป นัยน์ตาฉันมืดบอดมองเห็นแต่ความมืดมน
ราวกับว่าฉันยืนอยู่บนโลกที่ไร้ซึ่งดวงอาทิตย์ ไร้ซึ่งแสงจันทร์ไม่มีแล้วทิวาหรือราตรี
ปัจจุบันขณะนี้ฉันมีเพียงอดีตเป็นเพื่อนปลอบใจในยามเศร้ายามเหงา ยามทุกข์ท้อทรมาน
ภาพเธออยู่ในทุกๆความคิด ใบหน้าท่าทาง รอยยิ้มเสียงหัวเราะยังดังกังวานไม่เคยขาด
จู่ๆฉันก็น้ำตาคลอ ใบหน้ากลับเปื้อนยิ้ม ความทรงจำของเราที่ฉันได้กักเก็บมันไว้ในมุมของฉัน
เป็นความทรงจำที่มีแต่เธอเสมอ

สุดที่รัก นานเท่าไหร่แล้วกับการไม่มีเธอ
กับความหลังของเราที่ฉันไม่อาจลืมเลือนต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน
ทำไมถึงลงเอยอย่างนี้ได้ เกิดคำถามขึ้นมามากมายให้ฉันคอยหาคำตอบมานานหลายปี
บางครั้งฉันก็รู้สึกเบื่อและเหนื่อย ฉันพยายามรักษาแผลใจอันเจ็บปวดรวดร้าว
ด้วยการทำสิ่งต่างๆในแต่ละวัน เลิกคิด เลิกพูด เลิกทำ
ในสิ่งที่ตอกย้ำซ้ำเติม เพิ่มความระลึกถึงเธอ

แม้ในตอนนี้ฉันยังไม่สามารถตอบตัวเองเองได้ว่า
เลิกตรอมใจจากการพลัดพรากดวงใจอันเป็นที่รักได้แล้ว
ทว่าฉันก็สามารถยอมรับความจริง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเราได้บ้าง
อีกไม่นานทุกอย่างคงจะเคลื่อนผ่านไป นานเท่าไรแล้วฉันไม่เคยจำ
ความสำคัญคือ เมื่อฉันลืมเธอ เวลาก็ไม่มีความหมายอีกต่อไป

ลิขิตฟ้า