.jpg)
ขอบคุณภาพจาก Google ครับ
เหลือบมองเห็นความงาม..ยามเอียงอาย
เธอลุ่มล่ามโสภาแสนน่ารัก
อยากทายทักทว่าทำหน้าเขิน
กิริยาซุ่มซ่ามงามเหลือเกิน
จ้องมองเพลินเดินมาเอ้าขาพลิก !
ก็เธอใส่รองเท้าสูงเท่าตึก
เดินจนสึกเลยสะดุดด้วยจุกจิก
หอบของมาเกินตัวมัวดุ๊กดิ๊ก
แกล้งกุ๊กกิ๊กเลยประหม่าจนหน้าแดง
ผมกระเซิงเหลือบลอนดูอ่อนพลิ้ว
ที่ปลายนิ้วเล็บงามตามเติมแต่ง
ปากก็เรื่อเจืออมชมพูแดง
แต่ตาแฝงชม้อยมองเหมือนร้องไห้
โอ้..จริงซิเธอคงเจ็บช่วยเก็บของ
และประคองเพราะขาแพลงตะแคงไหล่
เดินเท้าเปล่ากะเผลกเขยกไป
ทนได้ไหมจะพาไปหาหมอ ?
พักสักครู่นั่งลงตรงหยุดป้าย
ดูคล้ายคล้ายยิ้มได้ไม่ใจฝ่อ
ยิ้มทั้งทั้งใบหน้าน้ำตาคลอ
เธอกลัวล้อบอกว่าช่างน่าอาย
ไม่เป็นไรนี่นาอย่ามัวเขิน
ก็บังเอิญมองแป้วแล้วใจหาย
เหลือบมองเห็นความงามยามเอียงอาย
ยิ่งชม้ายตาส่ง...ยิ่งหลงรัก !
Rakarn Tati
อยากจะส่งขันหมากไปสู่ขอ
เพื่อร่วมหอเรือนเรียงเคียงสมัคร
เปิดประตูวิวาห์กับนงลักษณ์
เริ่มประจักษ์ใจหวั่นให้ครั่นคร้าม
ก้มมองดูเสื้อผ้าที่ข้าใส่
เพิ่งซักใหม่ไม่ได้รีดหลวมรุ่มร่าม
ทำยังไงใจรักสุดหักห้าม
จึงเดินข้ามปากซอยค่อยลัดเลาะ
มองเห็นหลังไวไวนั่นไงนั่น
เธอกลับหันหลังมองช่างปะเหมาะ
หยิบมือถือซื้อแปดร้อยค่อยพิเคราะห์
จับจำเพาะภาพนั้นพลันกดแชะ
ไม่เป็นไรนะใจไม่เป็นไร
มือสั่นไหวไปหน่อยค่อยค่อยแตะ
ภาพผุดพราวหน้าสาวขาวด้วยแหละ
เดี๋ยวไปแวะร้านปริ๊นแหมอินจัง..แฮะ
เนิน จำราย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
