เม่อมองฟ้า มืดหม่น คนขี้เหงา
นั่งปวดเร้า เพ้อฝัน จิตหวั่นไหว
มองทะเลดูเว้งว้าง แสนกว้างไกล
คิดถึงใคร คนหนึ่งทำ จำติดตา
เคยนั่งเรียง เคียงคู่ อยู่เพียงสอง
เดี๋ยวนี้น้อง จากพี่ไป ใจโหยหา
เราเคยร่วม สัมพันธ์ คำสัญญา
วันเวลา หมุนเวียน จึงเปลี่ยนแปลง
ฟ้ามืดมัว เหมือนใจพี่ ต้องหมองหม่น
ดุจดั่งคน ดวงอาภัพ เริ่มอับแสง
ความหงอยเหงา เศร้าซึม ไร้โรยแรง
ดูแห้งแล้ง โดดเดี่ยว อยู่เดียวดาย...
ริน ดอนบูรพา
๑๓ พ.ค. ๕๕
นั่งปวดเร้า เพ้อฝัน จิตหวั่นไหว
มองทะเลดูเว้งว้าง แสนกว้างไกล
คิดถึงใคร คนหนึ่งทำ จำติดตา
เคยนั่งเรียง เคียงคู่ อยู่เพียงสอง
เดี๋ยวนี้น้อง จากพี่ไป ใจโหยหา
เราเคยร่วม สัมพันธ์ คำสัญญา
วันเวลา หมุนเวียน จึงเปลี่ยนแปลง
ฟ้ามืดมัว เหมือนใจพี่ ต้องหมองหม่น
ดุจดั่งคน ดวงอาภัพ เริ่มอับแสง
ความหงอยเหงา เศร้าซึม ไร้โรยแรง
ดูแห้งแล้ง โดดเดี่ยว อยู่เดียวดาย...
ริน ดอนบูรพา
๑๓ พ.ค. ๕๕
เมฆสีเทา เคล้าหม่น คนหมองหมาง
ใจบาง-บาง ร้างไร้ ใกล้สลาย
แสงลางเลือน ชิงพลบ ใกล้จบพราย
นั่งใจหาย ตะวันลับ ดับแสงลา
คิดถึงคน อยู่ไกล ใจสุดเหงา
เรื่องของเรา คราวก่อน อาวรณ์หา
เฝ้าคิดถึง จนดาว พราวนภา
เลือนลับตา ฟ้าใหม่ ใกล้มาเยือน
ใจบาง-บาง ร้างไร้ ใกล้สลาย
แสงลางเลือน ชิงพลบ ใกล้จบพราย
นั่งใจหาย ตะวันลับ ดับแสงลา
คิดถึงคน อยู่ไกล ใจสุดเหงา
เรื่องของเรา คราวก่อน อาวรณ์หา
เฝ้าคิดถึง จนดาว พราวนภา
เลือนลับตา ฟ้าใหม่ ใกล้มาเยือน
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
