ช่างบังเอิญนะนี่ใช้สีเทียน
และความเพียรเขียนลงบรรจงวาด
น้ำตามาหยดใส่จึงไม่ขาด
แม้กระดาษเอสี่มีคงทน
สารภาพแล้วไซร้มิใช่ดาว
เขาก็กล่าวเกินไปให้สับสน
คงจะคิดผลักไสไปให้พ้น
กลายเป็นคนไร้ค่าสาวมาเมิน
สี่ร้อยแปดสิบใบที่เคยหวัง
กลับต้องพังสลายไปแต่เนิ่น
เพิ่งรู้ว่าตัวฉันมันส่วนเกิน
จึงทั้งเขินทั้งเศร้าเฝ้าระทม
มีลายเซ็นทุกใบได้เห็นอยู่
สีชมพูจากใจกลายขื่นขม
กลายเป็นภาพวางหยอกหลอกให้ชม
เห็นว่าเราโง่งมสมใจนาง
ช้ำและปวดนะนี่ที่ใจฉัน
เกิดพลิกผันความนัยไปออกห่าง
ชมพูเข้มลงไว้กลายเลือนลาง
ลายเซ็นพรางหวังโชว์เราโง่เอง.
นพ
30 เม.ย.55
และความเพียรเขียนลงบรรจงวาด
น้ำตามาหยดใส่จึงไม่ขาด
แม้กระดาษเอสี่มีคงทน
สารภาพแล้วไซร้มิใช่ดาว
เขาก็กล่าวเกินไปให้สับสน
คงจะคิดผลักไสไปให้พ้น
กลายเป็นคนไร้ค่าสาวมาเมิน
สี่ร้อยแปดสิบใบที่เคยหวัง
กลับต้องพังสลายไปแต่เนิ่น
เพิ่งรู้ว่าตัวฉันมันส่วนเกิน
จึงทั้งเขินทั้งเศร้าเฝ้าระทม
มีลายเซ็นทุกใบได้เห็นอยู่
สีชมพูจากใจกลายขื่นขม
กลายเป็นภาพวางหยอกหลอกให้ชม
เห็นว่าเราโง่งมสมใจนาง
ช้ำและปวดนะนี่ที่ใจฉัน
เกิดพลิกผันความนัยไปออกห่าง
ชมพูเข้มลงไว้กลายเลือนลาง
ลายเซ็นพรางหวังโชว์เราโง่เอง.
นพ
30 เม.ย.55
(สี่ร้อยแปดสิบ) 
สี่ร้อยแปด-สิบใบ จงใจส่ง
น้องนั่งงง พี่บอก หลอนหลอกเก่ง
ใยหยาบหยาม น้ำใจ ไปละเลง
ตัวน้องเอง รักมั่น นั้นก็รู้
จดหมายครั้ง หลังล่า สุดว้าเหว่
พี่หันเห เสียแล้ว แววอดสู
น้ำตาริน ไหลหลาก พรากพรั่งพรู
ปิดประตู รักเรา เศร้าต่อไป
น้องนั่งงง พี่บอก หลอนหลอกเก่ง
ใยหยาบหยาม น้ำใจ ไปละเลง
ตัวน้องเอง รักมั่น นั้นก็รู้
จดหมายครั้ง หลังล่า สุดว้าเหว่
พี่หันเห เสียแล้ว แววอดสู
น้ำตาริน ไหลหลาก พรากพรั่งพรู
ปิดประตู รักเรา เศร้าต่อไป
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
