.jpg)
ไม่อยากเศร้าเรากลับต้องรับเศร้า
จิตใจเราจำรักในศักดิ์ศรี
ปล่อยให้เพื่อนเหมือนใจมิใยดี
จริงแล้วมีใจร้าวราวถูกคม
แม้ยิ้มได้ใจจิตยังคิดเศร้า
หนอเพื่อนเราทำไปได้สาสม
เพื่อนได้สุขหรือไรได้ภิรมย์
เห็นเราตรมหมองเศร้าเคล้าน้ำตา
จำใจจากพรากเธออยากเย้อไว้
แต่ทำได้แค่คิดไร้สิทธิ์ว่า
ก็เธอไม่ได้รักจักจำลา
เชิญเพื่อนยารับไปสิ้นไมตรี
เสียน้ำตาคราหนึ่งไม่ถึงดิ้น
เพียงจบสิ้นความกลุ้มคุ้มแล้วนี่
จำเสมอเธอฉันนั้นไม่มี
ต่อไปนี้ตัดใจไม่อาวรณ์
จะขออยู่ต่อไปอย่างไร้รัก
อยู่เพื่อก่อทอถักทางอักษร
จะถ่ายเทรู้สึกนึกเป็นกลอน
จะกินนอนถักถ้อยร้อยกลอนกานท์
สล่าผิน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
