บัดนั้น...หญิงน้อง "ละอองดิน" จินต์ตระหนก
ใจสะทก อกเต้น กระเซ็นซ่าน
เหลือบแลชาย กายผ่าว สาวสะท้าน
"คุณหลวง"ขาน สานเกลียว อยากเกี่ยวดอง
แลรูปร่าง ย่างกราย ชายคิกขุ
อวบอ้วนตุ๊ ลุวัย คงใกล้ม่อง
คงสมบัติ พัสถาน บานเงินทอง
ไง.ขอลอง คนแก่ แก้เหงาซึม
ใจสะทก อกเต้น กระเซ็นซ่าน
เหลือบแลชาย กายผ่าว สาวสะท้าน
"คุณหลวง"ขาน สานเกลียว อยากเกี่ยวดอง
แลรูปร่าง ย่างกราย ชายคิกขุ
อวบอ้วนตุ๊ ลุวัย คงใกล้ม่อง
คงสมบัติ พัสถาน บานเงินทอง
ไง.ขอลอง คนแก่ แก้เหงาซึม
"ดิน"
ฝ่ายคุณหลวง ฯ ...ยินเสียง...สำเนียงถ้อย
จากเน่งน้อย...ก็คะนอง...ร้องกระหึ่ม
ดุจแร็พโจ๋...โย้ววว! ดัง...ฟังฮัมฮึม
สลัดอึมครึมและว้าง...มล้างไกล
อันสมบัติ...นิธิธน...มีล้นเหลือ
โอ้นิ่มเนื้อ...โฉมสะอาง...วางใจได้
เก็บสะสมนานแล้แต่เยาว์วัย
"แบงค์กาโม่"...นี่ไงพี่ให้เนียง
ศรีเปรื่อง
๒๖ ก.ย. ๒๕๕๖
อันนี้ขอแชร์ครับ
ตรงวรรค "โอ้นิ่มเนื้อ...โฉมสะอาง...วางใจได้"
ตามตำราแต่งกลอนของหลายท่านบอกว่า "ใจ" ไปชิงสัมผัสของ "ได้" และทำให้หย่อนไพเราะลง
บอกตรง ๆ นะครับ...ผมเห็นกลอนเก่า ๆ เป็นอย่างนี้ก็เยอะ แล้วเวลาผมอ่านก็ไม่เห็นว่า จะไม่ไพเราะที่ตรงไหน
แต่ถ้าสลับที่ให้ "ใจ" โผล่ขึ้นก่อน "วาง" อันนี้เห็นด้วยครับ
แฮ่ ๆ ก็แค่ความรู้สึกอีกเหมือนกันครับ
พี่น้องท่านใดจะเห็นด้วยหรือไม่อย่างไร ก็สุดแล้วแต่ครับ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
