ฟ้างาม ท่ามประชา
ดั่งนกป่า เริงระบำ
สายฝน ที่หล่นพรำ
เหมือนเอ่ยร่ำ นำระบาย
กลางโลก ที่โศกเหน็บ
ยังกอบเก็บ เจ็บไม่หาย
เพียงฝน ที่หล่นพราย
กล่าวทักทาย คลายร้าวราน
เม็ดทราย สลายร่าง
เกิดความบาง อย่างหวานหวาน
ผ่องใส ไปตามกาล
ก็เบิกบาน ตระการจริง
ต่างคิด ต่างสร้างสรรค์
ต่างคืนวัน อันหนักยิ่ง
ต่างรัก ต่างพักพิง
ต่างแอบอิง ไม่ทิ้งกัน
..................
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
