Re: เขาว่ากวีตายแล้ว

ศิลปิน
๑.
ชาติประทัดลั่นเปรี้ยง      เสียงดัง
ครู่หนึ่งป่นหายปัง      เปื่อยไร้
ฟ้ากระหึ่มแรงขลัง      ลั่นโลก
ถ้าผ่าเปรี้ยงไฟไหม้      อย่างร้ายแรงมหันต์ฯ
๒.
ประทัดนั้นเปรียบด้วย      ศิลปิน ปลอมนา
เย่อหยิ่งยโสสัตว์ถวิล      ว่าแก้ว
ปัญญาถ่อยมลทิน      โง่งั่ง
ทำอย่างเก่งเหลือแล้ว      เล่ห์ลิ้นหมาหอนฯ
๓.
ฟ้ากระหึ่มเปรียบด้วย      นักปราชญ์
เป็นจิตรกรเฉลียวฉลาด      ที่แท้
ผลงานบริสุทธิ์สะอาด      ยิ่งใหญ่
คุณค่าสะเทือนใจแล้      เล่ห์รุ้งมณีขลังฯ
๔.
ตรุษสิงโตเห่าเหี้ยม      แสนหาญ
เด็กย่อมถึงตะลึงลาน      ยิ่งแล้ว
สิงห์จริงอยู่หิมพานต์      สงบเสงี่ยม
นอนนิ่งสิงถ้ำแก้ว      ป่าฟ้ามไหศวรรย์ฯ
๕.
สิงห์ตรุษจีนนั่นไซร้      ศิลปิน ปลอมนา
ดูดั่งชาติพยัคฆา         ขู่ร้าย
ผลงานเล่ห์ลวงตา      ว่าใหม่
แท้ต่ำกากเดนได้         สู่รู้ขโมยเสนอฯ
๖.
สิงห์จริงนั้นเปรียบด้วย      นักปราชญ์
เชี่ยวชาญศิลป์สามารถ      ไม่แล้ว
ผลงานใหม่ประหลาด      เลิศค่า
ถึงสิ่งทิพย์เป็นแก้ว      แก่นแท้สะเทือนสมัยฯ
๗.
น้ำใสบริสุทธิ์ยิ่งนั้น      ขันติธรรม
ฤาโกรธตมทำระยำ      ต่ำช้า
ปัญญาไม่ครอบงำ      ความงั่ง
แสงสว่างโกรธมืดกล้า      กล่าวร้ายให้ไฉนฯ
๘.
ฟากฟ้านั้นไป่เปื้อน      เปรอะเมฆ
เมฆไม่เปรอะความวิเวก      แห่งฟ้า
ดวงดาวไป่รกเอก-      ภพเพ่ง งามนา
ฟ้าใช่คุกจันทร์จ้า      ป่าช้าดาวไฉนฯ
๙.
เจ้าแมงป่องร้ายแห่ง      อวิชชา
วารหนึ่งชูปัญญา      ขู่ฟ้า
พลันติดอยู่กับกะลา      เลวนั่น
ยึดมั่นตนเก่งกล้า      ฆ่าม้วยวิมุติสมัยฯ
๑๐.
ความไพศาลแห่งฟ้า      อวกาศ
สูงส่งกว้างไกลขนาด      ค่าไร้
ลึกซึ้งไม่สามารถ         มองค่า
ไกลกว่าสัตว์ดิบได้      ล่วงรู้ถวิลถึงฯ
๑๑.
น้ำใสซึ่งขุ่นไซร้         เสียศรี
มองไม่เห็นวิสุทธิ์ดี      ดั่งแก้ว
ปัญญาอย่าราคี         คาวงั่ง
ใจชั่งเฉกทิพย์แก้ว      เพริศแพร้ววิสุทธิ์เสมอฯ

อังคาร กัลยาณพงศ์
ปณิธานกวี, กวีนิพนธ์รางวัลซีไรต์ ประจำปี พ.ศ. ๒๕๒๙, พิมพ์ครั้งที่ ๑๑, กรุงเทพฯ, ศยาม, ๒๕๕๔, หน้า 87-89