ทุกสิ่งอย่าง ต่างเป็นเพียงภาชนะ
ตำรา บทกวี คำพูด คำสอน รูปปั้น บทนิทาน
ทั้งหมดต่างเป็นเพียงภาชนะอันจำกัด
ที่ผู้คนเหล่านั้นต่างพยายามบรรจุ 'สิ่งนั้น' ไว้
เพื่อให้เราต่างได้เปิดออกซึ่งภาชนะ
และค้นพบ 'สิ่งนั้น' ด้วยตัวเราเอง
ภาชนะนั้นจำกัด ในนั้นมีอยู่เพียงเสี้ยวเศษของสิ่งไม่จำกัดนั้น
เธอเรียกมันว่าอะไรล่ะ ?
พระเจ้า สัจจภาวะ ความจริงแท้ แก่นแท้ ปัจุบันขณะ
โลกุตรธรรม สุญญตาธรรม ความรักที่แท้ ปัญญาญาณ
หรืออะไรก็ตามแต่ .. นั่นก็แค่ 'ภาชนะ'
สุดท้ายแล้ว เมื่อเธอพบ 'สิ่งนั้น'
เธอก็ได้แค่หุบปากเงียบ
แล้วบอกกับตัวเองว่า อืม เป็นเช่นนั้นเอง ..