ยามข้าวรวงพรากทุ่งทิ้งนา สนอง เสาทอง

ยามข้าวรวงพรากทุ่งทิ้งนา
(ทิ้งซากซังซับน้ำตาปลอบชาวดิน)

ข้าวทิ้งซังเกลื่อนซากเรี่ยรายทุ่ง
เหลืองเมล็ดตวงถุงมาตากเหลือง
ทิ้งซังเศร้าซบทุ่งอยู่นองเนือง
ข้าวน้ำปรังเกลื่อนเหลือง ณ ลานดิน

เหลืองข้าวพูนลานตากละลานตา
คือดอกเหงื่อ, ฝันชีวาใครเฝ้าถวิล
คือดอกดินชุบแพรกวิถีใน-อยู่-กิน
คือดอกงานปั้นฝุ่นชินของชาวนา

เมล็ดข้าวรวงพรากนาไกลทุ่งถิ่น
เพลินโบยบินล่องไกล-สุดหนหา
เหนื่อยไหมข้าววเนจรไกลสุดตา
ในแรมไกล, กี่ถิ่นนครา-กี่ฟ้าดาว

“...ข้าวเปลือกเอย, ขอสักกอบคืนนาทุ่ง
ข้าวเปลือกจ๋า, ขอสักกระบุงคืนยุ้งเปล่า
ข้าวเปลือกเอ๋ย, ขอสักกำสืบพันธุ์ข้าว
ข้าวเปลือกเจ้าขา, ขอชาวนาแค่สักหุง...”

กี่หยดเหงื่อกี่ยกงานกี่ผาลไถ
กี่ย่ำวารกี่ย่ำไถงหลายย่ำพรุ่ง
กี่เม็ดเงินกี่เม็ดปุ๋ยเม็ดดินปรุง
กี่น้ำฝนกี่น้ำทุ่งแปรข้าวรวง

“...คือชาวนาชนสามัญชั้นชาวบ้าน
คือเนื้องานเสลาสลักคืนวันล่วง
คือข้าวเปลือกรอสี-ข้าวสารตวง
คือเม็ดรวงข้าวสุกหอมในมื้อรอ...”

เมล็ดข้าวไกลนา, อย่าลืมสาบทุ่ง
อย่าลืมถิ่น, ดินน้ำเคยปรุงรวงช่อ
อีกนกเพลงแมลงไพรกล่อมคลอ
อีกเหงื่องาน, มิทดถ้อของชาวนา

นาทุ่งยามแล้วเกี่ยวทิ้งซังเกลื่อน
นาคงเหงานับวันเดือนใจห่วงหา
ทุ่งคงเศร้า, ซากซังข้าวซับน้ำตา
ข้าวเหลิงเพลินเมืองฟ้าลืมนาดิน

ยามข้าวรวงพรากทุ่งทิ้งนา
ทิ้งซากซังซับน้ำตาปลอบชาวดินฯ

สนอง เสาทอง
สุรินทร์
4 มิ.ย. 55