.jpg)
สายลมพัดสะบัดใบไหวระริก
กิ่งกระดิกก้านเอนเช่นใครกวัก
โบกมือเพรียกเรียกร่ำระกำนัก
ฤาความรักหลุดลอยยากสอยคืน
แหงนมองจันทร์เจ้าหลบซบเงาเมฆ
ยิ่งวิเวกว้าวุ่นจนขุ่นขื่น
อ้างว้างราวคราวโลกวิโยคกลืน
สองแก้มชื้นละอองของน้ำตา
รัตติกาลนานกว่าทิวาวาด
เวิ้งเวหาสมืดมนเกินทนฝ่า
ทุกค่ำคืนคอยรอหนอชะตา
หวังเวลาหลับนอนทอดถอนใจ
สายลมไม่ไหวติงนิ่งสงัด
สรรพสัตว์ทั้งมวลล้วนหลับใหล
โดยลำพังผู้เดียวเปลี่ยวเพียงใด
สถิตในค่ำคืนอันยืนนาน
http://www.youtube.com/watch?v=-gJfo-dMR_E (External Embedding Disabled)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
