ยามเช้าแม่น้ำนครชัยศรี

ตื่นขึ้นมา ตีห้า นั่งท่าน้ำ
ยินเสียงพร่ำ นกไพร ไก่ขันเพิ่ม
ที่ท่าน้ำ "นครชัยศรี" นี้เหมือนเดิม
หัวใจเริ่ม อ่อนล้า น้ำตาคลอ

แว่วยินเสียง เรือจูง ที่คุ้งไกล
นึกหวั่นไหว อุรา ผวาหนอ
คนแม่กลอง รู้ไหม ใจเฝ้ารอ
นั่งฝันฝ่อ เสียงขรม ผสมมา

ใช่เขาแน่ แท้เชียว คงเลี้ยวทัก
พอสักพัก เรือผ่าน มานผวา
โอ้อกเอ๋ย กลืนกล้ำ ฉ่ำน้ำตา
หนุ่ม"แม่กลอง" กลายท่า หา"สาว(สวน)ตาล" 



เช้าวันใหม่กับใจดวงเดิม

     พี่ตื่นมาตีห้าครึ่งเพิ่งสว่าง        ระฆังหง่างไก่ขันวันฟ้าใส
ผ่านคืนร้าวหนาวเหน็บแสบเจ็บใจ    รักเก่าไม่ราบรื่นชื่นชีวา
สาวสวนตาลทำพี่ช้ำระกำจิต          หวนให้คิดถึงวันเก่าเศร้านักหนา
พี่ขอตัดสายสวาทขาดแก้วตา         แล้วตามหารักครั้งใหม่ให้ชีวี

    โอ้น้องนางบ้านนครศรีพี่เคยจ้อง   พี่เคยมอง แก้วตาที่บ้านนครศรี
เจ้าอย่าเพิ่งตัดพ้อต่อไมตรี             หากรักพี่เจ้าจงรอขออภัย
เจ้าอย่าเพิ่งตัดสวาทขาดจากพี่        อย่าจรลีร้างลาอย่าไปไหน
ขอเวลาสักหนึ่งปีพี่ทำใจ               จะมาพร้อมกับรักใหม่ใจดวงเดิม       


                                                  หนุ่มแม่กลอง...