เฉน็งไอมาเวิ่งเว้า วู่กา
รูกับกาวเมิงแต่ยา มู่ไร้
ปิดเซ็นจะมู่ซา เคราทู่
เฉะแต่จะตอบให้ ชีพม้วยมังรณอ
สุนทรภู่ เป็นผู้แต่งโคลงคำผวนบทนี้ค่ะ ท่านต้องการตอบโต้ผู้ที่ดูถูกท่านว่า แต่งได้เเต่กลอนเพลงยาวเท่านั้นหรือ
โคลงบทนีี้กลับคำผวนให้เป็นคำธรรมดา ได้ว่า
ไฉนเอ็งมาเวิ่งเว้า ว่ากู
ราวกับกูมาแต่เยิง ไม่รู้
เป็นศิษย์จะมาสู้ ครูเฒ่า
ชอบแต่จะเตะให้ ชีพม้วยมรณัง
เยิง หมายถึง น. ป่า ว. ป่าเถื่อน
คัดลอกจากสมุดบันทึกเล่มเก่งค่ะ
พี.พูนสุข
ถูกต้องจ้า พี.พูนสุข(ขอบคุณที่เฉลยให้ ประภาคารมาช้าไป อด! อิอิ)
มีคนสบประมาทท่านสุนทรภู่ว่าแต่งเป็นแต่กลอน แต่งอย่างอื่นไม่เป็น
ท่านสุนทรภู เลยแต่งโคลงโชว์ซะเลย แล้วผวนกลับซะด้วย ฝีมือร้ายกาจมาก
บางที่ว่า ท่านแต่งดังนี้ ท่อนสุดท้ายนะ
ข้อมูลเพิ่มเติม
http://www.thaidiyaudio.net/index.php?topic=2873.0
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
