ฉันเคยเก็บเรื่องของเราไว้ในขวดโหล
ทะยอยใส่เข้าไป ทีละนิด ทีละนิด
ยิ้มสดใสปรากฎบนใบหน้าเมื่อมองมัน
เรื่องราวความรักของเรา ค่อยค่อยเติมเต็ม
ทั้งหัวใจ และขวดโหลใบน้อย
เราจับมือ และเดินเคียงข้างกัน อย่างเข้าอกเข้าใจ
ฉันหยิบจับหลายสิ่งอย่างใส่ลงในขวดแก้ว
ปิดผนึกมันด้วยกระดาษสีสวย
แต่ฉันไม่รู้เลย ว่าขวดใบนั้นเล็กเกินไป
และเปราะบางเกินไป..
มันจึงเกิดรอยร้าว มีช่องว่างเล็กเล็กเกิดขึ้น
บางสิ่งค่อยเล็ดลอดออกไปจากขวดใบเล็ก
รอยปริแตกนั้นเล็กเกินกว่าฉันจะมองเห็น
ฉันจึงยังมองมันด้วยรอยยิ้ม
แล้วเติมความรักอันแน่นเข้าไป ซ้ำซ้ำ
รู้ตัวอีกที ขวดโหลใบสวยก็แตกร้าว
หลายสิ่งที่อยู่ในนั้น ค่อยลอยหายไปในอากาศ
ฉันพยายามเก็บคว้าเอาไว้ แต่มันก็อันตรธานเมื่อสัมผัส
ฉันอ่อนแรง และหวาดกลัวต่อการหายไปของสิ่งอันเป็นที่รัก
ฉันจึงรีบเร่ง เติมสิ่งสวยงามเข้าไปในขวดโหล
ใส่เติมไปอย่างทะนุถนอม ใส่เติมไปด้วยความรัก
แต่แก้วร้าวไม่อาจกลับคืนดีเหมือนเดิม
มันจึงแตก.. ทุกสิ่งอย่างอันตรธาน
ฉันหันมองหน้าเธอด้วยความตกใจ
เธอหันมายิ้มให้ฉันอย่างปลอบโยน
แล้วค่อยค่อย เลือนหายไป