ยินเสียงร่ำพร่ำวอนอย่างอ่อนหวาน
เจ้าขับขานหว่านพจน์ดั่งจรดศร
เสียบหทัยใครบ้างข้างบังอร
เหล่าภมรมึนเมาอยากเคล้าคลอ
ดุจแสงโสมส่องหล้ายามหน้าหนาว
ทรวงอะคร้าวน้าวปองสู่ห้องหอ
แสงสีนวลยวนจิตด้วยพิษรอ
สุดทดท้อทิ้งทวนเพราะนวลเมิน
“ไพ พนาวัลย์”
ดาราเจ้า..ขาวผ่อง..ส่องนวลสวย
ขอจงช่วย..ฟังวจี..พี่ห่างเหิน
โสมยินคำ..ย้ำบอก..หรือหยอกเอิน
เรียมเอ่ยเกิน..น้องขอแพ้..มิแก้ความ
ดาราพราย..งามเผย..ชายเคยจ้อง
มิใช่น้อง..แล้วไซร้..อยากไถ่ถาม
คิดถึงน้อง..บ้างไหม..ในโมงยาม
ถึงมองข้าม..ให้ช้ำ..ระกำทรวง
พี่สนุก..ทุกข์ฝาก..แสนยากเย็น
ทำให้เห็น..เป็นช้ำ..แกล้งทำหวง
สุดต้านไหว..ไหลริน..สิ้นทั้งปวง
จงปลดบ่วง..ร้อยเล่ห์..เสน่ห์เอย..
หนึ่งโสม..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
