ดอกเยื่อยางมลายวับสิ้น สนอง เสาทอง

ดอกเยื่อยางมลายวับสิ้น
(ในวันดอกแดดดกดุโคตรวายุห่า)

ดอกแดดแดงบานดกดุแต่ยามเช้า
แผดงร้อนฟาดเผาแล้งดินป่นไหม้
แพรกหญ้าเถาเลื้อยเกรียมกรอบวาย
มิผ่อนเพลาดุแผดร้ายเมื่อสายเยือน

วายุร้อนกระโชกซัดกระชักซ้ำ
ยางต้นโค่นแผ่คว่ำกิ่งใบเรี่ยเกลื่อน
ขนำน้อยคะมำซบดินทุ่งไหวสะเทือน
น้ำลายขมเฝื่อน, น้ำตาเปื้อนรวงฤดี

ยางผลิระบัดเรียงขนัดสวยเมื่อวันก่อน
แบกทุนดอกร้อน, นาบ้าน-จำนองหนี้
หวังดอกเยื่อยางพูนหวังดอกฝันชีวี
ดอกมีดยังมิพลี, ดอกหนี้ชำแรกบาน

ดุ่มเดินเหม่อหม่นกลางทุ่งแดด
ให้มันแผดให้มันเผากายเกรียมกร้าน
ให้มันเลียให้มันลามคุสุมดวงมาลย์
ให้วิญญาณยับย่อยเถ้าฝอยจุณ

ลิขิตฟ้าชะตาใดใครขีดเส้น
สังเวยเข็ญสังเวชชะตาสังวาสธุลีฝุ่น
กงกรรมเวรชะตาใดในบาปบุญ
มิเกื้อหนุนพ้นหล่มทุกข์ทัณฑ์ชะตา

แหงนเบิ่งฟ้าถามฟ้าผีป่าแถน
ไฉนสาปดินแร้นแล้ง, เสกโคตรวายุห่า
สู้ตากร้อนปลีแดดไถงป่ายเข็มเวลา
เพียรแถกคว้าพออยู่กิน-หมิ่นค่ำเช้า

ดอกแดดบานหื่นดุร่านร้ายเหลือ
ดอกเหงื่อพราวผดดอกเกลือแสบเร่า
ดอกเยื่อยางมลายวับสิ้น, ไม่เหลือเงา
ดอกเบี้ยผลิบานเช้า, งามสาย-มิวายเย็น

ดอกเยื่อยางมลายสิ้นต้นกิ่งใบเรี่ยรกดิน
ดอกเบี้ยจำนองติดปีกโผบิน, ไปสิ้นทางฯ

สนอง เสาทอง
23 พ.ค. 55
สุรินทร์