ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[โรแมนติค]

แม้นหมั่นเพียรเรียนไปรู้ได้หมด
เหมือนน้ำหยดคราวละหยาดอาจเต็มไห
ศิลาหลักผลักบ่อยก็ค่อยไกล
ชลาลัยยังรู้แห่งเพราะแรงลม

เห็นการเรียน เพียรว่า เหมือนยาพิษ
ฝืนจิต ขัดสนุก ดังทุกข์ถม
แต่จะกลับเป็นเพื่อนเหมือนอารมณ์
สุขผสม ส่งให้ เมื่อปลายมือ

เห็นเกียจคร้าน ปานมิตร จิตสว่าง
การเรียนห่างไม่อินัง กับหนังสือ
แต่จะกลับโง่ทึ่ม ซึมกระทือ
อาภัพชื่อ ทุกข์ทน ไปจนตาย

เกิดเป็นคน ควรหวัง อย่ายั้งหยุด
ใจจ่อจุด แน่แน่ว ในแนวหมาย
หวังไว้เถอะ หวังยั่งยืน อย่าคืนคลาย
ปราชญ์ทั้งหลาย สมหวัง เพราะตั้งใจ

[นกฯ]

การถือศีลสิกขาไม่ฆ่าสัตว์
โดยวิรัติเจตนาเมตตาใหญ่
หวนระลึกตรีกไว้ข้างภายใน
อินทรีย์ใคร ใครรัก แน่หนักทรวง

เรารักชีพของเราแม้ฉันใด
ทุกคนไปก็รักเข้าปักหน่วง
ชีวิตเขา เขาก็ไม่ล่อลวง
ย่อมเป็นห่วงทุกตนคนเดินมา

คราวเจ็บไข้เห็นหมอเหมือนเห็นแก้ว
หายไข้แล้วเห็นหมอเหมือนเห็นหมา
อย่าคิดเลี้ยงจระเข้พยัคฆา
เราพลาดท่ากัดตายไม่คืนคง

วัวควายใคร เข้าคอก ของคนนั้น
อย่าสำคัญ คิดว่า มันจะหลง
อย่าซื่อนัก คดนัก หรือจักตรง
จงดำรง เอาไว้ ให้พอดีฯ

[ยอด~]

คนนิ้วด้วนอย่าด่วนไปสร้างแหวน
หัวล้านแล่น อย่าอ้าง ไปสร้างหวี
คนตาบอด คิดสร้างแว่น แสนผิดที
ใครเริ่มมี นินทา เราอย่าฟัง

อันเมียงาม อย่าหมาย ใช่เมียเรา
เมียของเขา เราละขาด อย่าวาดหวัง
อันปากคน ดังขาน เล่าลือดัง
ฆ้องกลองยัง น้อยกว่า วาจาคน

เราทำนา อย่าโรยรา รักเหมือนคลอง
อยู่เมืองต้อง รักนาย ไม่ไร้ผล
คิดนั่งดี กว่านอน คิดผ่อนปรน
แม้นชื่อคน อย่าเชื่อคน มันจนใจ

เรือลำโต โสภา มาคับคลอง
เหล็กกล้าต้อง พบปะ ตาไม้ไผ่
เรานิ่งไว้  เห็นจะได้ ซึ่งกำไร
พูดออกไป ขาดทุน ดูวุ่นวาย

[* พรรัก*]

เกิดเป็นคน จะสอนคน สอนตนก่อน
เมื่อถูกสอน อย่าทำค้อน คำสอนเขา
จะติคน หรือคนติ จะติเรา
จะโกรธเขา หรือเขาโกรธ ดูโทษตน

สุภักษร จรอาศัย ไปหรือมา
เราอยู่ใต้ ร่มฟ้า อย่าหนีฝน
สิบปากว่า ไม่เหมือนตา ที่ได้ยล
เห็นสิบหน ไม่ถลา กว่ามือคลำ

[ยอด~]

มือของเราคลำต้องของต่างต่าง
ไม่กระจ่างขัดข้องล่องถลำ
ที่ลุ่มดอนขอนไม้หรือใต้ต่ำ
อย่าใจไม้ใส้ระกำดำนอนใน

ผู้หญิงชั่วกลัวสามีดีต่อหน้า
สามีด่าก็สู้นิ่งไม่ติงไหว
ครั้นสามีเดินออกนอกบ้านไป
ก็ด่าให้ไม่ดังตั้งกระซิบ

ทำเสงี่ยมเจียมตัว ผัวไม่เห็น
ดูเหมือนเป็นปากว่าตาขยิบ
ครั้นเมื่อผัวเข้าใจรู้ไหวพริบ
ก็ต้องริบต้องร้างระคางแคลง

จะว่าเมาเอาอะไรก็ไม่หนัก
อันเมารัก เช่นนี้มีทุกแห่ง
เกิดยุ่งยิ่งชิงกันถึงฟันแทง
ใครพลาดแพลง ล้มตาย สิ้นวายชนม์

[กอบรัก]

ใช้ไม้ล้มข่มห้ามหยามกันง่าย
ลูกผู้ชายชั่วเจ็ดทีดีเจ็ดหน
ต้องมานะกอบกู้เชิดชูตน
เกิดเป็นคนทนแล้วจำ เป็นสำเนา

คบคนชั่วเป็นมิตรผิดถนัด
เหมือนราหูนิวัติ เข้าแทรกเสาร์
มีแต่นำชั่วร้ายมาให้เรา
ผิดสำเนา โอวาทะ  พระมุนินทร์

การอาชีพ ของเรา เราควรคิด
เห็นว่าผิด ดำริ ควรติฉิน
เตือนตัวเอง ว่าอย่า ทำราคิน
คนทั้งสิ้น หวังสุข เกลียดทุกข์ภัย

หมากมะพร้าว เหล่าตาล เมื่อตื่นดก
กระจายจก ตื่นดี มิไฉน
มีตัวสร้าง มีตัวล้าง ไม่ห่างไกล
อันนกน้อย อย่าคิดไข่ ให้ใหญ่โต

[น้องติ๋ว]

หูพระยา ตานกแร้ง แจ้งสว่าง
รู้กระจ่าง แจ้งเหตุ วิเศษโส
แม้นสิบรู้ ไม่เท่าเขียน เพียรภิญโญ
สิบรู้โก้ ไม่เท่าอ่าน การทั้งปวง

อย่าหมายข้าว ในนา ปลาในหนอง
ในเหมืองคลอง บึงท่า อย่าห้ามหวง
ถ้าเรือล่ม ในคลอง ทองทั้งปวง
ไม่เคยร่วง สูญหาย คงได้คืน

น้ำเป็นคลื่น อย่าลื่น ไปตามปลา
ผิดท่วงท่า กิริยา เราอย่าฝืน
อย่าอวดตัว ขี่ช้าง อ้างยิงปืน
อย่าฝ่าฝืน เกินการ ล้านนอกครู

ถึงสิบได้ มากมาย ไม่เท่าเสีย
ไม่กลัวเมีย จะกลัวใคร เอาใจหนู
แม้นปลูกเรือน ตามแต่ ผู้ที่อยู่
จึงมีคู่ ร่วมห้องหอ ตามพอใจ

[ยอด~]

จับให้มั่นคั้นให้ตายให้วายวอด
ช่วยให้รอด รักให้ชิด พิศมัย
ตัดให้ขาด ปรารถนา หาสิ่งใด
เมื่อเพียรได้สมประสงค์แล้วคงดี

ไฟไหม้แล้ว อย่าเอาขยะ เข้าไปปิด
ไฟจะติด ลุกแดง ช่วงแสงสี
เป็นนางแล้ว อุ้มกา ราคามี
พฤกษาศรี ใกล้ฝั่ง ตั้งหน้าตาย

ไม่ใช่เรื่อง เอากระเบื้อง มาคั้นตัว
หาความชั่วไปข้าง ทางฉิบหาย
อันรากโคน ต้องให้ถึง ซึ่งดินทราย
ส่วนข้างปลาย ให้ถึงน้ำ ตามทำนอง

การอ่อนน้อม ถ่อมตน ให้คนรัก
อย่าเห่อศักดิ์ ทะนงตัว ให้มัวหมอง
เพราะอนงค์ สูงระหง เป็นพงศ์ทอง
ถ้าจองหองหอง สูงถนัด ถูกตัดรอน ฯ

[นกฯ]

อันนิสัย ใจมนุษย์ นี้สุดยาก
อยากได้มาก เอาสบาย เข้าไว้ก่อน
จะได้ผล เกินงาม ความบั่นทอน
อยากจะนอน อยู่ให้เงิน เหินเข้ามา

รักมิตร พึงถนอม ออมน้ำใจ
นมของไก่ งูเห็น เป็นหนักหนา
เท้าของงู ไก่ดู ประจักษ์ตา
เรือพึ่งพา พายน้ำ เมื่อยามจร

อันโคควาย เมื่อตาย ให้เขาหนัง
อีกทั้งโค หัวหวะ หมาหัวหนอน
ปากเป็นเอก เลขเป็นโท โสภาภรณ์
อย่าใจร้อน ฟังสักหู ดู สักตา

อร่อยปาก มันลำบาก แก่ทวาร
เป็นชายชาญ สามโบสถ์ หมดสิกขา
อันสิบเบี้ย อยู่ไกล นัยนา
ห้าเบี้ยมา อยู่ใกล้ ให้ตรึกตรอง

อันกิเลส เศษมนุษย์ สุดที่เบ่ง
ทำทีเก่ง ก้ามง่า ท่าผยอง
ไว้ยศศักดิ์ อำนาจ ชาติลำพอง
ผู้ดีมอง เป็นไพร่ ไร้พงศ์พันธุ์ ฯ

[ดินเหนียว]

อันช้างร้าย แสนร้าย ต้องมีควาญ
รู้อาการ ฟังขอ พอลงสัน
เอากระดาน ทับหญ้า พาตายพลัน
น้ำมากครัน ปลาทั้งหลาย ไม่ตายเลย

ทำความดี นี้ได้ โดยยากนัก
ทำชั่วสัก เวลา นิจจาเอ๋ย
คิดทำคุณ เป็นโทษ เขาโกรธเลย
โปรดสัตว์เอย ได้บาปกรรม เหมือนทำเวร

เส้นเกศา มาบัง ภูเขาไว้
ขี่ช้างพลาย ไล่ตั๊กแตน แสนยากเข็ญ
อย่าเป็นก้าง ขวางคอ ก่อลำเค็ญ
อย่าให้เหม็น ชื่อเสียง เพียงวจี

อันสตรี ไม่มีศีล ก็สิ้นสวย
บุรุษด้วย ไม่มีศีล ก็สิ้นศรี
อันภิกษุ ไม่มีศีล ก็สิ้นดี
ข้าราชการ ศีลไม่มี ก็หยาบคาย

[บ้านกลอนไทย]

 

แม้ความฝัน จะยิ่งใหญ่ ได้แค่ฝัน
จงฝ่าฟัน ต่อสู้ สู่จุดหมาย
อย่างอมือ งอเท้า รอเฉาตาย
ฝันจะกลาย เป็นดีชั่ว ที่ตัวเรา......

 

[ย่อง~~]

อันช้างร้าย แสนร้าย ต้องมีควาญ
รู้อาการ ฟังขอ พอลงสัน
เอากระดาน ทับหญ้า พาตายพลัน
น้ำมากครัน ปลาทั้งหลาย ไม่ตายเลย

ทำความดี นี้ได้ โดยยากนัก
ทำชั่วสัก เวลา นิจจาเอ๋ย
คิดทำคุณ เป็นโทษ เขาโกรธเลย
โปรดสัตว์เอย ได้บาปกรรม เหมือนทำเวร

เส้นเกศา มาบัง ภูเขาไว้
ขี่ช้างพลาย ไล่ตั๊กแตน แสนยากเข็ญ
อย่าเป็นก้าง ขวางคอ ก่อลำเค็ญ
อย่าให้เหม็น ชื่อเสียง เพียงวจี

อันสตรี ไม่มีศีล ก็สิ้นสวย
บุรุษด้วย ไม่มีศีล ก็สิ้นศรี
อันภิกษุ ไม่มีศีล ก็สิ้นดี
ข้าราชการ ศีลไม่มี ก็หยาบคาย

คำโบราณ ท่านว่า ถ้าสีหราช
เคียงโคนา คลาคลาด ไม่เฉิดฉาย
อันสินธพ เทวา ม้าพระพาย
จะฝากฝ่าย อยู่กับลา ท่าไม่งาม

อนึ่งอย่าแคะ ควักดี เอาที่หนู
หาเลือดปู ริแคะ เฝ้าแกะก้าม
เที่ยวค้นหา ตี น งู ดูสุดทราม
เขาจะหยาม เย้ยเยาะ หัวเราะเรา

[เจ้านาง]

อย่าเชือดเถือเนื้อหนูไปเพิ่มช้าง
อย่าคัดง้างปลวกเตี้ยเติมภูเขา
แบ่งพิษงู เพื่อนาค ยากไม่เบา
อย่ารองเอา น้ำค้าง ใส่สาคร

อย่าเอาภัย ในพนม ข่มราชสีห์
เอาวารี ขู่ให้ มังกรหยอน
เอามะพร้าว ขายที่สวน ไม่ควรจร
เอาบทกลอน อวดกวี เป็นที่อาย....

ทักทายทุกท่านค่ะ..

[ยอด~]

อย่าอวดดี ขี่ช้าง พบมันบ้า
อย่าอวดกล้า ยิงปืน ปากสลาย
อย่าเลี้ยงลูก จระเข้ คะนองร้าย
เลี้ยงลูกเสือ หมีหมาย น่าอายคน

อย่าลากงู มีพิษ ติดตามหลัง
อย่าแหย่รังแตนเล่น ไม่เห็นผล
อย่าเอาไม้ รันมูตร คูถระคน
จะเปื้อนตนเสียเปล่าไม่เข้าการ ฯ

[นกฯ]

อย่าดูถูก มดแดง ว่าแรงนิด
อย่าแผลงฤทธิ์ อวดอ้าง กับช้างสาร
อีกงูเล็ก เล็กพริก เผ็ดเอาการ
ทั้งไฟถ่าน  เท่าหิ่งห้อย อย่าไว้ใจ

มาเตือนย้ำ จะช้ำชอก บอกมวลมิตร
อย่าอวดฤทธิ์ ฮึกฮัก เข้าผลักไส
อีกทั้งคน ชนพาล พานจัญไร
อย่าคบไป ให้เพลิน เสียเงินทอง

อนึ่งช้างสูง  เสียงา ชราแก่
งูเห่าแม่ งูปลา ก็อย่าต้อง
อีกข้าเก่า เนาว์นาน พาลลำพอง
ทั้งเมียรัก ร่วมห้อง ต้องระวัง ฯ

[ยอด~]

อันไม้ล้ม ข่มข้าม ดูความก่อน
คนล้มนอน อย่าหยาม  ตามที่หวัง
เขาไม่ซวย ก็คงรวย ขึ้นสักครั้ง
จงระวัง อย่าข้ามเขา ไม่เข้ายา

เหมือนกวางเห็น เสือผอม หอบฮักฮัก
ไม่รู้จัก จึงเข้าชิด ขวิดถลา
เมื่อเสือตบ ล้มคว่ำ คะมำมา
จึงรู้ว่า โอ้เสือ นี้เหลือแรง

จงเจียมจิต คิดเหมือนนก กระจ้อยร่อย
ถึงตัวน้อย ก็ทำรัง พอบังแฝง
ให้รอดพ้น จากกา แลเหยี่ยวแร้ง
พอคล่องแคล่ว อยู่สบาย จนวายปราณ

อย่ามักใหญ่ ใฝ่สูง ให้เกินศักดิ์
จะพลาดหัก เพราะลม โหมประหาร
เป็นผู้น้อย อยู่ตามน้อย ค่อยค่อยคลาน
อย่าคิดอ่าน สูงศักดิ์ มักไม่ดี ฯ

[นกฯ]

อนึ่งผู้ใด ใครมารัก ก็รักบ้าง
อย่าทำเมินเหินห่างหันหน้าหนี
ใครนบนอบตอบพลันอัญชลี
อย่าถือดีด่วนตั้งอหังการ

แม้นถ้ามีแขกไทยใครมาหา
จงพูดจาให้ละออพออ่อนหวาน
อันหวานอื่นหมื่นล้ำเหมือนน้ำตาล
ไหนจะปาน หวานถ้อย วาทีดี

อีกหนึ่ง วาจา เหมือนงางอก
ได้ลั่นออก แล้วก็ตรง อยู่คงที่
หัวเต่า ยาวแล้วสั้น นั้นก็ดี
ไม่ควรที่ หยิบเช่น มาเจรจา

เดินตามหลัง ผู้ใหญ่ ไปไหนคล่อง
หมาไม่ต้อง กัดถึง ซึ่งมังสา
แมวไม่อยู่ หนูสนุก ทุกเวลา
พอแมวมา ซ่อนตัว เพราะกลัวภัย ฯ

[manonvikan]

บาทหลวงว่า วิสัย ในมนุษย์
ฟันจะหลุด ก็ห้าม ปรามไม่ไหว
ห้ามเกศา ว่าอย่าหงอก มันนอกใจ
มันขืนหงอก จนได้ ไม่ฟังเลย

ส่วนท่านผู้ เข้าใจ ในไตรลักษณ์
เห็นประจักษ์ อนิจจัง ไม่นั่งเฉย
มีสมบัติ มั่งคั่ง ไม่หวังเชย
เอาเปิดเผย ออกจำแนก แจกเป็นทาน

อันแม่น้ำ บ่อห่อนกล้ำ กลืนกินชน
เมฆนั้นห่อน ห่วงฝน เป็นอาหาร
บรรดาสรรพ พฤกษา มะพร้าวตาล
ห่อนหวงผล อันตระการ เก็บไว้กิน

รู้ที่ขลาด ที่หาญ ประมาณหมาย
คนโหดร้าย จงยกชู อย่าดูหมิ่น
ยลเยี่ยงนก-กระทา พาลูกกิน
สู้เสียสิ้น อย่าเสียศักดิ์ จักเสียงาม ฯ

[kaya]

อย่าถือตื้น ว่าลึก คิดศึกษา
มีวิชาเหมือนมีทรัพย์นับหาบหาม
เจรจา ตามคดี มีลวงลาม
เมียที่งาม รักใคร่ อย่าไว้ใจ

จงซื่อสัตย์ภัสดา สวามี
จนชีวีศรีสวัสดิ์ จะตัดษัย
อย่าให้มีราคินที่กินใจ
อุปไมย เหมือนอนงค์ องค์สีดา ฯ

[mednoon]

ผลที่สุด ทดลอง ก็ทองแท้
ด้วยนางแน่ อยู่ในสัตย์ อธิษฐาน์
หญิงเดี๋ยวนี้ แม้มี สัตยา
ภัสดา ก็ยิ่งรัก ขึ้นหนักครัน

กินข้าวเรา พูดความเขา มิป็นเรื่อง
ให้เขาเคือง โกรธเปล่า เรา อย่าขัน
จิ้งจกทัก อย่าไป ไกลเขตคัน
ซื้อช้างนั้น ให้แลหา ว่าอย่างใด ฯ