ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เพลงผ้า]

เคยฝันใฝ่ ต้องไป ให้สูงสุด
ไปถึงจุด แสนไกล ณ.ปลายฟ้า
กับหลายสิ่ง ต้องการ ให้ได้มา
ปราถนา มีไว้ ในครอบครอง

ได้ทุกอย่าง ตามทาง ที่ฝ่าฟัน
สร้างความฝัน ฟุ้งเฟ้อ ตอบสนอง
ระเริงรื่น ชื่นใจ ได้สมปอง
จนลืมมอง ข้างกาย เหลือกี่คน

ใจรู้สึก อ้างว้าง ลงทุกที
ทั้งที่มี ความสุข ก็มากล้น
สิ่งที่ไขว่ ขว้ามา ด้วยมือตน
ไม่เกิดผล รั้งใคร ไม่ได้เลย

ดั่งบัลลังก์ เมฆา ที่คว้าจับ
สลายลับ ลบเลือน ไอระเหย
ผลสุดท้าย ไร้ผู้ อยู่ชมเชย
นํ้าตาเคย แห้งเหือด ไหลอีกครา

[กวีพิจิก]

บัลลังก์เมฆ เฉกภาพฝัน พลันสลาย
ที่เคยหมาย มลายลับ ไม่กลับหวน
น้ำตานอง สองแก้มงาม ยามคร่ำครวญ
เจ้าลำดวน นวลน้องยา อย่าอาลัย

คนที่รัก ภักดีเจ้า เขายังอยู่
โปรดรับรู้ ยังดูแล เจ้าแขไข
อย่าร่ำร้อง เลยน้องเจ้า อย่าเศร้าไป
สุดฤทัย ของใจนี้ มีแต่เธอ

[กวีพเนจร]

เห็นน้ำตา นางฟ้า หลั่งรินไหล
ทำหัวใจ ของข้า พาปวดร้าว
เจ้าอยู่สูง เกินไขว่ เหมือนหมู่ดาว
ที่สะกาว บนฟากฟ้า ยามราตรี

เจ้านั่งอยู่ บนบัลลังก์ แห่งเมฆา
พี่ไม่กล้า ขึ้นไป ให้ถึงที่
เห็นน้ำตา เจ้าไหล เจ้าคนดี
ทำให้พี่ ปวดร้าว ระทมใจ

พี่อยากขึ้น ไปเช็ด น้ำตาเจ้า
อยากจะเอา มือเช็ด น้ำเนตรไหล
อยากปลอบเธอ นางฟ้า อย่าร้องไห้
อยากขี้นไป ปลอบเธอบน บัลลังก์เมฆา

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[ดินแล้งหมดแรงใจ]

เจ้านั่นอยู่บนบัลลังก์ที่แห่งนั้น
ส่วนตัวฉันได้แค่เฝ้าพะเนาหา
เฝ้ารอดูด้วยใจหวังด้วยกำลังกายา
รอก่อนหนาเดี๋ยวข้าจะปีนขึ้นไป

[เพลงผ้า]

เอื้อมมือขว้า เมฆา ขาวสดใส
หวังเพียงได้ เธอหวน คืนมาหา
แต่แล้วพลัน เมฆลอย ไกลสุดตา
สู่ฟากฟ้า ลาเลื่อน เคลื่อนหนีไป

ยืนเคว้งคว้าง หาทาง ไม่พบเจอ
นํ้าตาเอ่อ ท่วมท้น จนหลั่งไหล
รักสูญสิ้น บินลับ กลับแดนไกล
ปล่อยหัวใจ ชอกชํ้า ให้ครํ่าครวญ

พังทลาย ไม่เหลือ ใครสักคน
ใจจําทน กลํ้ากลืน ยืนโหยหวน
โอ้เมฆา งดงาม สีขาวนวล
รู้บ้างไหม ใจจวน จะขาดลง..

[ดินแล้งหมดแรงใจ]

จะขว้าเธอจากฝังบัลลังก์เมฆ
จะสรรเสกพลังมามหาศาล
จะดึงเธอลงมาร่วมเดินทาง
แม้สวรรค์กลั่นแล้งแล้งน้ำใจ

[กวีพเนจร]

อยากจะไต่ บัลลังก์ บนเมฆา
ขึ้นไปคว้า นางฟ้า บนสวรรค์
เห็นนางฟ้า เจ้านั่งเศร้า ช่างโสกัน
เป็นไรนั่น นางฟ้า บอกข้าที

ข้าจะเช็ด น้ำตา ที่นองหน้า
โอ้นางฟ้า พี่มา ช่วยน้องนี้
เช็ดน้ำตา ให้เจ้า กลับยินดี
ไปกับพี่ ไหมเล่า จากบัลลังก์

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[ดินแล้งหมดแรงใจ]

ระวังร่วงจากบัลลังก์กลางเมฆา
ตกลงมาแข่งขาน่าสงสาร
หากมันสูงนักก็อย่าทรมาร
ปีนขึ้นไปไร้ตัวเสียงซ่านทำไม

เพื่อรัก
นี่คือเหตุผลใช่หรือไม่
แต่หากเราปีนขึ้นไป
แล้วตกลงมาเราจะดูแลใครได้ ฤ

รักตัวเองซะก่อน
เห็นว่าเขาอ้อนวอนอย่างนั้นหรือ
ผมที่ได้หลังจากนั้นคือ
เขาคงไม่นับถือในตัวเรา

[กวีพเนจร]

ผมคงยาก ที่จะได้ ตกจากฟ้า
เหล่าเทวา คงไม่ให้ ตกสวรรค์
จะต้องไป ช่วยนางฟ้า ให้เร็วพลัน
ก่อนเธอนั้น จะร้องไห้ เสียน้ำตา

เหาะขึ้นไป บนบัลลังก์ ชั้นสวรรค์
ฉวยเอวพลัน รอบเอว ของนางฟ้า
พากับพี่ พี่จะเช็ด ให้น้ำตา
แล้วก็มา อยู่กับพี่ นะคนดี

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[ดินแล้งหมดแรงใจ]

โลกไม่ได้เขาข้างเราเสมอ
แต่วันนี้ฉันมีเธออยู่เคียงข้าง
จะเทวดานาฟ้าหรือซาตาล
ก็ไม่กลัวทั้งนั้นสู้ขาดใจ

เพียงได้ปกป้องคนที่รัก
คนที่ค่อยประจักไม่หวั่นไหว
ฉันอยู่ตรงนี้จะไม่จากเธอไป
เราจะอยู่บนบัลลังก์ไกวแห่งนี้เอย

[เพลงผ้า]

บัลลังก์เมฆ นั้นหรือ คือมายา
เมื่อได้มา ก็มี ดับสลาย
แม้จะกก นอนกอด ไว้แนบกาย
เมฆก็คลาย ลาลับ ดับเร็วพลัน

เฉกเช่นเดียว ชีวิต ที่ผิดพลาด
หลงอํานาจ ตัวตน บนความฝัน
คิดว่าแกร่ง คนเก่ง ที่ฝ่าฟัน
มาถึงวัน มีชัย ได้รื่นรมย์

จึงทะนง ตนเอง ไม่เกรงใคร
ว่าตัวใหญ่ คับฟ้า น่าขื่นขม
คนรอบกาย อย่าหมาย ตามอารมณ์
ไม่ชื่นชม กลับกลาย เป็นทัดทาน

ผลสุดท้าย เกินใคร จะทนอยู่
จึงได้รู้ อํานาจ ที่ว่าหวาน
เปลี่ยนเป็นมีด ปักอก ให้ร้าวราน
มาเนินนาน จนยาก จะเยียวยา

อยู่คนเดียว เดี่ยวโดด อย่าโทษใคร
เมฆเคยใส ลอยล่อง ไปแล้วหนา
จะยื้อยุด ฉุดไว้ เกินไขว่ขว้า
โอ้..บัลลังก์ เมฆา ที่รอคอย

[เพลงผ้า]

ปุยสีขาว อ่อนนุ่ม เป็นกลุ่มก้อน
ลอยสลอน เรียงราย ที่ปลายฟ้า
ดูนุ่มนวล ยวนเย้า เจ้าเมฆา
ต่างหมายตา หมายใจ มีไว้ครอง

ลอยอ้อยอิ่ง ยิ่งดู เหมือนอยู่ใกล้
ยื่นมือไป คว้าจับ กลับเศร้าหมอง
เมฆสลาย กลายเป็น เห็นละออง
อยากครอบครอง พลันหลุด ไปสุดมือ

ไม่แตกต่าง อะไร ในมายา
หลอกล่อตา ให้หลง คงงั้นหรือ
สร้างภาพสวย ด้วยมนต์ จนลํ่าลือ
สุดท้ายคือ สูงสุด สู่สามัญ...

[กวีพเนจร]

บัลลังก์เมฆ แม้สูง เกินขว้าไขว่
แต่ว่าใจ มันอยากเอื้อม สองมือขว้า
ขอสักครั้ง ให้ไปถึง เจ้าแก้วตา
ขอสักครา หัวใจ ที่สูงเกิน

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[เพลงผ้า]

  ในชีวิต ของคน ต้องทนสู้
คอยเรียนรู้ ไขว่คว้า มาเติมฝัน
จึงหมายมุ่ง พุ่งไป ให้ถึงวัน
ทนฝ่าฟัน ขวากหนาม ตามเส้นทาง

เมื่อสองมือ โอบไว้ ได้ทั้งหมด
ต้องจําจด ให้ดี ว่ามีร้าง
หากทะนง หลงรอย มิปล่อยวาง
ทําทุกอย่าง ตามใจ ไม่ฟังคน

สักคราหนึ่ง ถึงวัน ฝันสลาย
ทุกอย่างกลาย หายลับ ดังล่องหล
เหมือนเมฆา ลาไป ในลมบน
ก็สุดทน คว้าจับ ให้กลับมา

[เพลงผ้า]

และแล้วก็ ลอยหลุด ไปสุดมือ
อยากจะยื้อ ฉุดไว้ ไม่เป็นผล
ตะเกียกตะกาย ไขว่คร้า ก็อับจน
เมฆสีหม่น ค่อยๆจาง ห่างออกไป

ได้แต่ยืน สะอื้นหา นํ้าตาหลั่ง
เมื่อบัลลังก์ เมฆา หายไปไหน
ไม่เหลือเลย เคยชม สุขสมใจ
บัดนี้ไกล ลับตา เกินครอบครอง

เกินกําลัง รั้งเหนี่ยว เกี่ยวเอาไว้
คว้าที่ไร ว่างเปล่า ให้หม่นหมอง
แตกกระจาย กลายกลับ เป็นละออง
บัลลังก์ทอง เมฆา มาหลุดลอย

[ใจnSๅมeๅมlxJๅ]

ลวงหลอกตาจะโห้ยหากันทำไม
สิ่งสวยใสล่อใจอยากจะหมาย
พอไขว่ขว้าหายวับลับมลาย
ที่จับได้คืออากาศภาพเมฆา

[lookgaow]

บัลลังค์เมฆ...เมฆา...นภาสูง
ใยคนมุ่ง...แม้นหมาย...ปีนป่ายเจ้า
สูงเฉียดฟ้า...เอื้อมไม่ไหว...หลอกใจเรา
เสียแรงเปล่า...เมฆาเลื่อน...เคลื่อนไปไกล

ครั้นเจอเมฆ...ก้อนใหญ่...ที่หมายมุ่ง
หาที่สูง...ปีนป่าย...หมายครองไว้
เพียงครึ่งทาง...พระพายโบก...โยกเมฆไป
สิ้นแรงใจ...แทบทรุด...มิหยุดทัน

เอื้อมสุดแขน...สองมือคว้า...เมฆาไว้
พลันคว้าได้...เมฆเลือนหาย...คล้ายเย้ยหยั่น
คนอย่างเจ้า...มิควรครอง...ของสำคัญ
เมฆานั้น...สูงค่า...หาใครเทียม

[กวีพิจิก]

และแล้วก็ ลอยหลุด ไปสุดมือ
อยากจะยื้อ ฉุดไว้ ไม่เป็นผล
ตะเกียกตะกาย ไขว่คร้า ก็อับจน
เมฆสีหม่น ค่อยๆจาง ห่างออกไป

ได้แต่ยืน สะอื้นหา นํ้าตาหลั่ง
เมื่อบัลลังก์ เมฆา หายไปไหน
ไม่เหลือเลย เคยชม สุขสมใจ
บัดนี้ไกล ลับตา เกินครอบครอง

เกินกําลัง รั้งเหนี่ยว เกี่ยวเอาไว้
คว้าที่ไร ว่างเปล่า ให้หม่นหมอง
แตกกระจาย กลายกลับ เป็นละออง
บัลลังก์ทอง เมฆา มาหลุดลอย

เมื่อบัลลังก์  เมฆา  มาหายจาก
ดั่งฝันพราก  จากไป  ไม่กลับหวน
น้ำตานอง  สองปราง  นางคร่ำครวญ
ฤทัยป่วน  ชวนเศร้า  เคล้าน้ำตา

แสนสงสาร  นงคราญ  ร้าวรานหนัก
บัลลังก์รัก  จักหาย  ให้โหยหา
ช้ำกมล  ล้นใจ  ในอุรา
จึงได้มา  โลมเล้า  เจ้าอย่าตรม

คนเรานั้น  ฝันไว้  ไม่ได้หมด
แม้รันทด  อดสู  ดูขื่นขม
ฝันเลือนลาง  บางครั้ง  ยังพร่างพรม
ให้ชื่นชม  สมปอง  สนองใจ

จงยืนสู้  อยู่ต่อ  อย่าท้อถอย
หลังฝนปรอย  ลอยลา  ฟ้ายังใส
แม้มืดยัง  บังทาง  สว่างไกล
ต้องฝ่าไป  ให้ถึง  ซึ่งหนทาง  

[เพลงผ้า]

และแล้วก็ ลอยหลุด ไปสุดมือ
อยากจะยื้อ ฉุดไว้ ไม่เป็นผล
ตะเกียกตะกาย ไขว่คร้า ก็อับจน
เมฆสีหม่น ค่อยๆจาง ห่างออกไป

ได้แต่ยืน สะอื้นหา นํ้าตาหลั่ง
เมื่อบัลลังก์ เมฆา หายไปไหน
ไม่เหลือเลย เคยชม สุขสมใจ
บัดนี้ไกล ลับตา เกินครอบครอง

เกินกําลัง รั้งเหนี่ยว เกี่ยวเอาไว้
คว้าที่ไร ว่างเปล่า ให้หม่นหมอง
แตกกระจาย กลายกลับ เป็นละออง
บัลลังก์ทอง เมฆา มาหลุดลอย

เมื่อบัลลังก์  เมฆา  มาหายจาก
ดั่งฝันพราก  จากไป  ไม่กลับหวน
น้ำตานอง  สองปราง  นางคร่ำครวญ
ฤทัยป่วน  ชวนเศร้า  เคล้าน้ำตา

แสนสงสาร  นงคราญ  ร้าวรานหนัก
บัลลังก์รัก  จักหาย  ให้โหยหา
ช้ำกมล  ล้นใจ  ในอุรา
จึงได้มา  โลมเล้า  เจ้าอย่าตรม

คนเรานั้น  ฝันไว้  ไม่ได้หมด
แม้รันทด  อดสู  ดูขื่นขม
ฝันเลือนลาง  บางครั้ง  ยังพร่างพรม
ให้ชื่นชม  สมปอง  สนองใจ

จงยืนสู้  อยู่ต่อ  อย่าท้อถอย
หลังฝนปรอย  ลอยลา  ฟ้ายังใส
แม้มืดยัง  บังทาง  สว่างไกล
ต้องฝ่าไป  ให้ถึง  ซึ่งหนทาง  

+1ค่ะชอบจังกลอนนี้

[กวีพเนจร]

บัลลังก์เมฆ เมฆา สู่งเด่นฟ้า
สองมือคว้า เมฆา ก็ไร้ผล
บัลลังก์ฟ้า สูงเกินเอื้อม ด้วยมือคน
เมื่อฟ้าหม่น บัลลังก์ ก็หายไป

บัลลังก์เมฆ จางหาย จากปลายฟ้า
มวลเมฆา สูงยิ่ง ดูยิ่งใหญ่
สองมือคว้า บัลลังก์ แห่งหัวใจ
แต่หัวใจ ไม่ถึง บัลลังก์เมฆา


[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]