ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[nan]

ขอมอบกลอนนี้ให้กับพี่ชาย..คนผิงดาว..ผู้ที่มีหัวใจเหงาตลอดเวลา

อยู่ทางนี้ไม่เคยลืมเธอ..สักวินาที
จากหัวใจใครคนนี้..ที่อยากบอก
แต่เพราะหัวใจ..มันมีแต่ความช้ำชอก
เลยไม่อยากไปบอกเล่า..เรื่องราวหัวใจ

อยากจะพูดคุยกับเธอ..เหมือนเดิม
แต่ทางที่เดินเรามันอยู่คนละที่
เหมือนว่าห่างกันไปนะเรา..ในบางที
แต่อยากบอกว่า..น้องคนนี้ไม่เคยลืม..พี่ชาย

บางครั้งที่เราไม่ได้พูดคุยกัน
ก้อยังมีแค่ฉันที่คอยส่งข้อความไปหา
ไม่รู้ว่าเธอคนที่อยู่ห่างไกลสายตา
จะเปิดอ่านบ้างใหมนะ..หรือว่าลบทิ้งไป

บางครั้งเหงา-เหงาอยู่ทางนี้
ดูเวลาก็ดึกแล้วสิไม่กล้าโทรไปหานะรู้ใหม
ก้อกลัวพี่จะอ่านหนังสือหรือว่าคุยกับใคร
กลัวว่า..เราจะไปยุ่งวุ่นวายมากเกินไปก้อไม่ดี

บางที..ที่โทรไปหา
ได้เสียงเพลงลอยมาตามสาย
เสียงของเธอแม้เธอจะบอกว่าไม่ได้เพราะมากมาย
แต่ฉันก็ยังดีใจ..ที่มีเธอร้องเพลงให้ฟัง

อย่าน้อยใจ..ว่าใครเขาจะลืมเลือน
ฉันก็อยากย้ำเตือนเธออยู่ตรงนี้
น้ำใจในโลกออนไลน์..แม้หายากเต็มที
แต่น้องคนนี้..ก็ยังยินดีให้พี่..ตลอดเวลา

อยากบอกว่า..รักคนผิงดาว..เสมอ
นับตั้งแต่ที่รู้จักกับเธอตั้งแต่ครานั้น
แม้จะเป็นแค่แสงหิ่งห้อย..ไม่ใช่แสงตะวัน
แต่ในวันที่มืดลงของฉัน..มีแค่เเสงหิ่งห้อยเท่านั้น..ที่นำทาง

ปล..อย่าร้องไห้เด้..เป็นผู้ชายนะเจ้าบ่อแม่นผู้หญิง คั่กแท้ว้ากลอนนี้

[คนผิงดาว]

ฝากกลอนเศร้าๆของผู้ชายคนนี้

ด้วยบทกวีที่ขีดเขียนจากหัวใจอันเศร้าหมอง

กลั่นออกมาด้วยน้ำตาที่ไหลนอง

ทุกข์ระทมหม่นหมองร้องไห้บางเวลา


อาจจะเป็นความอ่อนแอของชายที่ไร้รัก

โดนเธอสลัดรักช้ำใจเป็นหนักหนา

เคยออดอ้อนพร่ำรักกันทุกวันเวลา

มาจากลาทิ้งรักร้างแยกทางเดิน


กี่วันคืนกี่เวลากี่ปีแล้ว

ก็ไม่แคล้วให้ใจลืมเธอลงได้

เขียนบทกลอนออกจากความจริงของหัวใจ

ปนน้ำตาที่รินไหลของใครบางคน


ลืมแล้วหรือป่านฉะนี้คงลืมหมดแล้ว

ไม่มีแล้วแม้เยื่อใยรักเราทั้งสอง

ฉันโง่เง่าเฝ้ารำพันนั่งน้ำตานอง

เกิดเป็นชายต้องเศร้าหมองเพราะใครทำ


คืนนี้ไร้จันทร์นั่งรำพันและบ่นเพ้อ

จนละเมอนอนไม่หลับกระสับกระส่าย

เจ้าหิ่งห้อยตัวน้อยล่องลอยมาแต่ไกล

ว่ารักและคิดถึงด้วยหัวใจ...ถึงเธอคนไกลกันให้ฉันที



ยามค่ำคืนยืนเฝ้ามองจันทร์และดาวบนฟากฟ้า

ยามเช้ามายืนมองตะวันอันเฉิดฉาย

อยากเขียนคำซึ้งๆฝากก้อนเมฆช่วยลอยไป

ถามหัวใจเธอคนนั้น...ว่ารักและคิดถึงกันบ้างไหมคนดี


...
ฝากกวีคนเศร้าจากใจพี่ชายคนนี้

ฝากขอบคุณสาวเมืองน่านที่มีไมตรีดีนักหนา

แม้นว่าเราสองคนอยุ่ไกลกันตลอดมา

แต่ก็ส่งวาจาฝากความห่วงใยถึงกันและกัน


ขอบคุณที่ห่วงใยพี่ชายเจ้าคนนี้

เป็นกวีคนเศร้าเพราะผิดหวัง

แม้เนิ่นนานผ่านไปนานแค่ใหนรักยังจีรัง

ฝากและหวังว่าสักวัน....คงได้รักกลับมา


เสียงบทเพลงจากคนเศร้าที่ขับกล่อม

อยากให้เธอนัน้นอนและหลับฝัน

เธอคงเหงาคงเศร้าอยู่เหมือนกัน

อย่าลืมนะก่อนหลับฝัน...นั่งผิงดาวด้วยกันเราสองคน


ฉันจะเป็นดั่งหิ่งห้อยไม่อับแสง

จะเป็นแรงใจให้เธอก้าวไปยังฝัน

จะอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนเธอทุกคืนวัน

คืนนี้ถ้าเธอหนาวร่วมผิงดาวด้วยกัน...นะคนดี


..................................................................................

 แด่...เจ้าดอกไม้ป่า(ชื่อที่แปลออกมา)

[คนผิงดาว]

แม้จะห้ามใจไม่ให้คิดถึงเธอไม่ได้

ฉันต้องขอโทษอย่างมากมายที่ไม่เป็นอย่างเธอหวัง

เพราะว่ารักมีเพียงเธอหนึ่งเดียวเท่านั้น

ให้ฉันตายก่อนแล้วกัน....ค่อยให้ฉันลืมเธอ

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[คนผิงดาว]

เป็นภาพที่คนผิงดาวชอบมากๆที่สุดและข้อความพิเศษมากๆด้วย

[คนผิงดาว]

คืนนี้ไร้ใจเหมือนฉันไร้เธอ

เข้ามาเจอะเจอไม่มีใครชวนวาดฝัน

เห็นเธอกับเขาเย้าแหย่หลอกล้อกัน

คนผ่านทางอย่างฉันขอลาแล้วจากไป



จะขอคิดถึงเธอยู่เสมอเป็นอย่างนี้

จะมีเพียงบทกวีคนเศร้าและผิดหวัง

จารักไว้ด้วยหัวใจที่พ่ายพัง

กับความหลังลืมไม่ลง...ยังคงรักเธอ



กี่ปีแล้วที่สองเราต้องไกลห่าง

ระยะทางของเวลาเริ่มห่างหาย

ในใจเธอไม่มีชื่อฉันแล้วนะทรามวัย

จึงไม่มีเยื่อใยส่งถึงกัน


..............................................................
ชื่อที่แปลว่าดอกไม้ป่าที่งดงาม

ยังคงพลิ้วตามสายลมที่อ่อนไหว

เหรียบเหมือนเธอที่ยังงดงามในหัวใจ

ของผู้ชายที่แทบสิ้นใจ...เพราะรักเธอ

..........................................................................

กลอนคนเศร้าปนน้ำตาในราตรีนี้

ฝากผ่านสายฝนโปรยปรายในตอนนี้ถึงเธอคนนั้น

หิ่งห้อยน้อยเจ้าล่องลอยไปถึงใหนกัน

ฝากจดหมายจ่าหน้าซองถึงคนรักฉัน....ส่งให้เขาที


ไม่อยากอ้อนวอนใครให้สงสาร

กับความทุกข์ทรมานในหลายปีนี้

ขอซื่อสัตย์ต่อรักเธอนะคนดี

เธอจะโกรธและไม่ใยดี.....ก็ไม่ว่าอะไร


.....................................................................................

                             คนผิงดาวหนาวน้ำตาในราตรีนี้

[เพลงผ้า]

โคมน้อยน้อย ของฉัน พลันเรืองแสง
เมื่ออ่อนแรง ตะวัน อันฉานฉาย
 อยู่ในห้วง ราตรี ดาราราย
ส่องประกาย แสนเศร้า เคล้าจันทรา

ในกาลนี้ มีฉัน อยู่หรือไม่
หรือมีใคร ทดแทน แล้วเธอจ๋า
ก็ลับแล้ว อัสดง ตรงเวลา
ฉันจึงมา ลอยโคม ตามหาใจ

เธอเคยบอก ว่าฉัน หิ่งห้อยน้อย
นั้นไม่ด้อย คุณค่า จําได้ไหม
จึงลอยโคม โลมเล้า เข้ามาใกล้
เธอกลับไกล ลาลับ ไร้ล่องลอย

ดาวที่เกลื่อน นภา ถ้าปราณี
โปรดช่วยที สักครา ข้าเหงาหงอย
จวนจะดับ หริบหรี่ แสงหิ่งห้อย
แม้สักน้อย ช่วยถาม ตามต่อไป

หิ่งห้อยน้อย อ่อนล้า มามากมาย
เหนื่อยจนสาย ตัวแทบขาด อาจไม่ไหว
สิ้นเรี่ยวแรง แห่งรัก จักหมองไหม้
ตราบนี้ไกล จําพราก จากนิรันดร์

[tna]

หิ่งห้อยน้อยลอยโคม
-------

หิ่งห้อยน้อย คอยรัก จักมาหวน
เจ้านางนวน ลอยโคม ประโลมแสง
หวังให้ลอย ไปหารัก ใจเครือบแครง
ว่ารักแฝง วาจาหลอก ลอกดวงใจ

เจ้าหิ่งห้อย น้อยค่า เอ่ยลาจาก
น้ำตาพราก ดั่งดวงจิต คิดหมองไหม้
เพราะแรงน้อย ด้อยแสง แรงอัมไพ
ขอจากไกล โดยนิรันดร์ ไม่หันมา

ฟังวาจา น้องกล่าว พี่เศร้าจิต
ดวงใจผิด หิ่งห้อยน้อย เจ้าคอยหา
พี่ทำเหิน เมินห่าง ไม่วางพา
ใจกานดา แสนเจ็บช้ำ ระกำกลืน

รู้บ้างไหม ดวงใจพี่ นี่แสนทุกข์
เพราะจำสุด จะกล่าวลา น้ำตาฝืน
ถึงกายจาก ไปลับ ไม่กลับคืน
มิวันลืม หิ่งห้อยน้อย เจ้ากลอยใจ

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

[nan]

ฝากกวีบทนี้ถึงคนเศร้า
ที่เธอเหงาเพราะเขาไม่มาหา
ที่เธอเศร้าปวดร้าวในอุรา
กับความรักที่ผิดหวังหลายคราเหลือเกิน

เมื่อเธอเหงามักจะมาผิงดาวบนฟ้า
พร้อมกับสายตาที่อ่อนล้านั่นใช่ใหม
กับความเหงาเศร้าที่เกาะกินในหัวใจ
อาจจะมีบางทีที่ร้องไห้..ใช่ใหมเธอ

--------------------------------------

ไปไม่รอดละ..ได้แค่นี้เศร้าพอประมาณ...

[ผีโป่งโหงพราย]

หลบอยู่ใน มุมหนึ่ง ซึ่งเปลี่ยวเหงา
เร้นอยู่ใน ซอกเงา ของความหวัง
ซุ่มอยู่ใน ความทุกข์ อันจีรัง
ตกอยู่ใน ภวังค์ อันยั่งยืน

รอให้ทินกรอันรอนกล้า

ค่อยค่อยล้าอ่อแรงหมดแสงสี

ค่อยค่อยลับดับลงกลางพงพี

แล้วหิ้งห้อยตัวนี้จะโบยบิน

บินไปให้ น้องเจ้า เฝ้าชมโฉม
ปลอบประโลม ตัวน้อง  อย่าหมองศรี
ข้าบินมา รับขวัญ เจ้าคนดี
แล้วหิ่งห้อย อย่างพี่ ก็จะลา

[คนผิงดาว]

คืนนี้ไร้ดาวเจ้าอยู่หนใหน         
         
คนอยู่ไกลพร่ำเพ้อคร่ำครวญหา         
         
ทั้งเสียงเพรียกบ่นถึงเธอตลอดเวลา         
         
นานแล้วหนาที่สองเราไกลห่างกัน         
         
         
         
คืนนี้ท้องฟ้าดูมืดมิด         
         
มีคนนั่งคิดฝันละเมอหา         
         
เจ้าคนดีอยู่หนใดหนอกานดา         
         
คิดถึงเจ้าใต้ท้องฟ้าที่มืดมน         
         
         
หยดน้ำตาเริ่มไหลรินอีกครั้งแล้ว         
         
ให้ใจแป้วสั่นสะท้านรู้บ้างไหม         
         
เธอหนอเธอมาทิ้งร้างห่างกันไกล         
         
คนที่แทบจะสิ้นใจเพราะทนไม่ไหว...ฉันรักและคิดถึงเธอ         


[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[คนผิงดาว]

...คงมีเพียงแค่แสงดาวอยู่เป็นเพื่อน

...ใจยังไม่เคยลืมเลือนเธอลงได้

...นั่งเขียนคำว่ารักบนขอบฟ้าไกล

...จากรึกไว้เผื่อใครบางคน..ได้พบเจอ




..ดั่งใจรอนแรมหาที่พัก

...ฝ่าฟันปัญหามากมายเหลือหลาย

...ยืนให้สายลมหนาวพัดพาหัวใจ

...โบกโบยไปตามสายลมพัดพา
.



..ยังคร่ำครวญพร่ำเพ้อละเมอหา

...อยากย้อนวันเวลากลับมาได้

..แม้วันนี้ไม่มีค่าอะไร

..ก็มีสิทธิ์แค่ได้เพียงเฝ้ารอ



[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[คนผิงดาว]

..เริ่มขับขานเขียนกลอนที่ห้องน้อย

..เหมือนดั่งคนรอคอยด้วยความหวัง

..แหงนมองฟ้าคืนนี้ดูเศร้าจัง

..เหมือนตัวฉันยืนอ้างว้างเพียงลำพัง




...ซ่อนกายใจที่เหน็บหนาว

..กลางแสงดาวคืนเดือนหงาย

..หลบมาซบไออุ่นให้กับหัวใจ

...ที่น้ำตารินไหลจากใครบางคน

[เพลงผ้า]

หิ่งห้อยน้อย ลอยหวล ทวนสายลม
ความขื่นขม รุมเร้า เจ้าอ่อนล้า
เหนื่อยทั้งใจ ทั้งกาย สุดพรรณา
ล่องโคมหา หัวใจ ไม่พบเจอ

ท้อแล้วนะ ต่อไป คงหมดแรง
ลดลําแสง ริบรี่ หยุดพรํ่าเพ้อ
เรื่องเก่าเก่า เหลือเพียง เสียงละเมอ
ที่พลั้งเผลอ ร่วมฟัง อย่างตั้งใจ

อีกไม่นาน ตะวัน พลันสาดแสง
เวลาแห่ง หิ้งห้อย ส่องไสว
มาถึงกาล ลาลับ ดับโคมไฟ
ต้องจากไป สิ้นสุด ของราตรี

[คนผิงดาว]

สาวเพลงผ้าเจ้าคนงามนามกระเดื่อง

มาคอยเตือนด้วยบทกลอนคอยบอกกล่าว

มาตอบกลอนเป็นเพื่อนเศร้าคนผิงดาว

รู้ไหมเจ้าคนงามในนามบทกวี


                     สาวเมืองน่านคนงามก็มาเขียนกลอนในห้องนี้

                     อยากขอบคุณเธอคนดีที่ถามไถ่

                     คอยย้ำเตือยและถามหาด้วยห่วงใย

                    ฝากขอบคุณจากผู้ชายใจพังพัง


...
ขอเริ่มกลอนคนเศร้าในยามราตรีนี้

มาเยี่ยมเยือนด้วยไมตรีที่คิดถึง

เห็นเพื่อนพ้องอยู่เต็มห้องน่าตราตรึง

ฝากบอกถึงเพื่อนนักกลอนทุกๆคน

...........................................................................................
ดวงตะวันลับขอบฟ้าลาไปแล้ว

คงไม่แคล้วความมืดมิดมาเยือนถึงที่

คนเศร้านั่งขีดเขียนบทกวี

ในคืนที่ไม่มีดาวที่พราวพราย


                              สายลมเย็นโชยพัดผ่านท่ามกลางความมืดมิด

                              นั่งเหม่อลอยด้วยความคิดไปถึงใครคนนั้น

                              ฝากสายลมพัดพาความคิดถึงของคนไกลฝากไปด้วยแล้วกัน

                              ช่วยส่งผ่านหัวใจคนนั้นให้ฉันคนนี้ได้ไหมสายลม


หรือว่าใจของเธอนั้นมันโหดร้าย

ไม่เคยมองว่าหัวใจใครมีความหมายแล้วใช่ไหม

หรือว่าคำกล่าวว่ารักและคิดถึงบ่นเพ้อไปวันวัน

เพื่อหลอกใครให้ช้ำใจไปเพียงวันๆเท่านั้นเอง


                          

[เพลงผ้า]

ต้องมีแน่ สักวัน ได้เฉิดฉาย
ส่องประกาย ดวงเล็ก แต่สดใส
แสงเรืองรอง ยามมอง ชวนชื่นใจ
น่าหลงไหล หิ่งห้อย แสงเย็นตา

หิ่งห้อยนั้น ตัวน้อย ปีกก็นิด
ไม่เคยคิด หมดหวัง ยังตามหา
นางลําภู คู่รัก ที่จากมา
ทั้งชีวา ลอยโคม ตามคุ้งนํ้า

ขอสรรเสริญ หิ่งห้อย มิด้อยเลย
นิด ไม่เคย ท้อแท้ แก่ความชํ้า
ยังหมั่นเพียร ตามหา ทั่วลํานํา
เพียงหนึ่งคํา ศรัทธา คือยาใจ

[กวีพเนจร]

หากวันใด ฟ้าสิ้น แสงตะวัน
ถึงคราวฉัน หิ่งห้อยน้อย ที่น้อยแสง
คงถึงคราว หิ่งห้อยน้อย ได้สำแดง
ปลดปล่อยแสง น้อยนิด ส่องกายา

ยามนี้เธอ หลงระเริง แสงตะวัน
ตัวฉันนั้น หิ่งห้อยน้อย พลอยด้อยค่า
ยามใดเมื่อ แสงนั้นหมด มิส่องมา
เธอจะหา มองเห็น แสงหิ่งห้อย

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[nineten]

หากดวงอาทิตย์ลาลับ....
คืนนี้ดาวและพระจันทร์อับแสง
หิ่งห้อยตัวน้อยอย่างฉันจะสำแดง
แสงแห่งความหวังที่เธอคอยเฝ้ามอง
อยากให้เธอมองให้ดี...
แสงของหิ่งห้อยตัวน้อยนี้..จะไม่ทำให้เธอหมอง
ถึงจะน้อยนิดแต่มีทุกวันให้เธอเฝ้ามอง
และจะคอยส่องทางใจ..ยามไร้ดาวเดิอน

[คนผิงดาว]

ไร้แสงดาวไร้แสงจันทร์

ไร้แม้ฝันไร้แม้เธออยู่เคียงข้าง

ไร้ความฝันไร้จุดหมายและปลายทาง

ตั้งแต่รักสองเราร้างแล้วห่างกัน


คืนไร้ดาวพราวฟ้าราตรีนี้

คนผิงดาวเขียนกวีด้วยใจเหงา

ฝากบทกลอนอ้อนรักฝากดวงดาว

ไปบอกกล่าวเล่าความคิดถึง...ส่งให้เธอ


ฝากดวงดาวฝากทั้งเจ้าหิ่งห้อย

ที่ล่องลอยไปกับสายลมที่พัดผ่าน

เขียนจดหมายฝากรักถึงพระจันทร์

ยังเขียนรักฝากพระจันทร์ส่งถึงเธอ


อยากเขียนคำว่ารักด้วยดวงดาว

คำว่ารักคงพร่างพราวอบู่บนฟ้า

หากคืนนี้เธอยืนเหงามองดาวและจันทรา

คงเห็นคำว่ารักจากปลายฟ้า.....ที่เขียนไว้ให้กับเธอ


ดึกแล้วนะที่รัก

ความความรักและห่วงหา

ให้สายลมพัดผ่านไปตามกาลเวลา

อยากบอกให้รับรู้ว่า.....ชายคนนี้ยังรอคอยเพียงเธอ


.................................................................................

                      แด่ใครสักคน.....

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]