อนิจจา..อกเอ๋ย..คนเคยรัก ใยหาญหัก..ห่างไกล..ไม่ห่วงหา
เพียงพบพาน..แล้วพราก...เจ้าจากลา เพียงเพราะว่า..ฐานันดรแห่งใจ
อันตัวเรา..เป็นดังเช่นบุปผา หมู่ภุมรา..ชมชื่นฝืนผลักไส
กลีบร่วงหล่น.ลงพื้นดาษดื่นไกล ช้ำเกินใครจะถนอมให้ตรอมตรม....
พรมกลีบพร่างพื้นเกลื่อนทาง
น้ำค้างแต้มหยาดปาดรอยขม
หวานคำเจรจาหลงคารม
เหลือเพียงแผ่วลมบาดหัวใจ
ยามชิดชมย้ำพรูคำพรอด
อ้อมกอดอุ่นนักรักยิ่งใหญ่
ยามห่างทิ้งความยามร้างไกล
เราต่างกันเกินไป...ให้จบกัน
น่าขำพร่ำอ้างช่างคล่องแคล่ว
รักแล้วเท้าลบกลบรอยฝัน
มิใช่...ฐานันดร...ขวางทางสัมพันธ์
เป็นใจไม่คงมั่นเท่านั้นเอง
๑๒ ตุลาคม ๒๕๖๓ จันทร์
เพรางาย มณีโชติ
