ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เพรางาย]

ทองคำขาวแห่งทุ่งหอมฟุ้งแล้ว
รอจันทร์เคียวเกี่ยวแก้วขึ้นยุ้งฉาง
งามดอกเหงื่อพราวพรายตามรายทาง
แม่โพสพยิ้มกว้างเหนือคันนา

[saknun]

ข้าวคือเพชร เม็ดงาม ในชามเด่น
ข้าวนี้เป็น ธัญญผล ทุกชนชั้น
ข้าวไม่เลือก ว่าใคร คนสำคัญ
เพราะข้าวนั้น ยั่งชีพ ใหยืนยาว

ข้าวทุกรวง ทุกเม็ด จากเกร็ดเหงื่อ
คอยช่วยเหลือ แต่เล็ก จนหนุ่มสาว
ทุกฐานะ เติบโต โก้แพรวพราว
เป็นเพราะข้าว เท่านั้น ที่มั่นคง

[panthong.kh]

แสนสงสาร ชาวนา มาบัดนี้
ทุกข์ทวี หนี้สิน รินร่ำส่ง
เงินขาดมือ เมื่อไหร่ ใจปลดปลง
หน้านาลง มาแล้ว แว่วคร่ำครวญ

นัดวันนั้น วันนี้ มันวันไหน
นัดเรื่อยไป ผ่านเดือน เหมือนไห้หวน
น้ำตาหยด เหือดหาย คล้ายรัญจวน
ใบประทวน สูญเปล่า เอายังไง
พันทอง
 

[muneenoi]

หากกระดูกสันหลังพังพินาศ
มิต่างชาติภินท์พังยังสงสัย
อันระบบการเมืองเรื่องคนไทย
ยังมิได้มั่นคงตรงหลักการ

อธิปไตยสามอย่างทางหลักธรรม
หากมินำปฏิบัติวิวัฒน์หาญ
หากประชาฯลาสิ้นธรรมภิบาล
คงมินานกลียุคทุกหย่อมยิน

 

"มุนีน้อย"

[panthong.kh]

เอาข้าวคืน มาเถิด เปิดยุ้งฉาง
ทุ่งนากว้าง ข้าวเขียว เรียวถวิล
จัดระบบ ระบอบ จอบโกงกิน
ทุกข์ไม่สิ้น ดิ้นไม่หลุด ฉุดลงคลอง

กระดูกหนอ ท้อทด หมดแรงเรี่ยว
ทุกสีเขียว แห้งผาก หลากเรื่องหมอง
สิทธิ์ของคน เท่ากัน โปรดหันมอง
ทุ่งรองทอง ล่มสลาย ต้องขายนา
พันทอง
 

[muneenoi]

เมื่อคนล้มจมดินถิ่นที่อยู่
คงอดสูท้องทุ่งมุ่งผวา
จากทุ่งทองมองไกลวิไลตา
ประหนึ่งว่าทุ่งร้างห่างวิญญาณ์

ความอุดมสมบูรณ์อาจสูญหาย
ทุ่งสลายกลายแห้งแล้งคุณค่า
เอกลักษณ์ถิ่นไทยใครนำพา
หากมิใช่ชาวนา...หาเลี้ยงเรา

 

"มุนีน้อย"

[panthong.kh]

หลังสู้ฟ้า ไม่มี ที่ให้เห็น
ความลำเค็ญ ตามประกบ พบเรื่องเศร้า
ใช้เชือกกล้วย ผูกคอ หนอซึมเซา
ตำนานเก่า ข้าวไม่มี ที่ในยุ้ง

ความอุดม สมบูรณ์ สูญเหือดหาย
อีกหน่อยกลาย เป็นตึก นึกแล้วยุ่ง
สูงเสียดฟ้า อร่าม งามจรุง
กลืนท้องทุ่ง เลือนหาย คล้ายฝันไป
พันทอง
 

[muneenoi]

ขวัญกับเรียมคงสิ้นถิ่นพลอดรัก
คงสลักตำนานแค่ขานไข
ตราบลูกหลานสานต่อก่อถิ่นไทย
จารึกไว้ครั้งหนึ่งซึ่งเคยมี

ยุคของเราถึงหมองยังมองเห็น
พอจะเป็นบุญตาค่าสักขี
หากมองไปข้างหน้ากว่าร้อยปี
เหี่ยวฤดีทุกครั้งยามนั่งนึก

 

"มุนีน้อย"

[panthong.kh]

อีกร้อยปี ยังไง อยู่ไม่ถึง
พูดให้อึ้ง อีกแล้ว แนวสะอึก
ขออยู่แค่ เก้าเก้า สาวทึนทึก
ห้าวระลึก เข้มข้น ปนน้ำตาล

ขวัญกับเรียม โลมไล้ ไม่มีแน่
ทุ่งผันแปร แลเลี่ยม เทียมสถาน
บางกะปิ นี้หรือ คือความงาม
เป็นนิยาม ความรัก ภักดิ์นิรันดร์
พันทอง
 

[muneenoi]

จนป่านนี้ยังไม่ทึกสะอึกหรือ
คงรอถือไม้เท้าจึงเข้าขั้น
อีกร้อยปีมุนีหนอพอเกิดทัน
อาจเจอพันฯเก้าสิบเก้าเอาให้อาย

ท้องทุ่งนาคงน้อยกร่อยเต็มที
ทั้งนาปีนาปรังถูกขังหน่าย
ยังมิเอ่ยถึงบักตู้รู้ว่าควาย
จะสูญหายกลายพันธุ์น่าหวั่นจริง

 

"มุนีน้อย"