ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[panthong.kh]

ไร้สัมผัส อย่างไร ใคร่บอกหน่อย
ใจดวงน้อย คอยตาม ยามสนอง
ทั้งสี่ห้อง ยกให้ พี่ไม่มอง
เคยหมายปอง ต้องช้ำ ระกำใจ

ไร้สัมผัส รัดตรึง คำนึงหมาย
วาจาชาย คล้ายลม พริ้วพรมไหว
จึงไม่กล้า เอ่ยอ้าง ขวางทางใคร
มธุรส หยดใส่ ไม่มั่นคง

เคยมอบรัก ภักดิ์พร้อม ยอมทุกอย่าง
เวลาห่าง ต่างเมิน เพลินลืมหลง
สิ่งที่มอบ ครอบลวง ทุกห้วงปลง
กลายกลับส่ง คืนให้ ใจรวนเร

เถอะไม่เหลือ เยื่อใย ในวันนี้
ขอคนดี เลิกปอง จ้องหักเห
ความรักลวง พ่วงท้าย หน่ายทั้งเพ
สมคะเน ใช่ไหม ได้ทิ้งกัน

มาพบเจอ อีกครั้ง ยังหนักอก
คล้ายปีนตก ต้นตาล รนรานฉัน
ให้สับสน หม่นไหม้ ใจงงงัน
หนทางตัน ฝันไว้ ฤทัยเบลอ

ถึงจะอ่อน สัมผัส สลัดหลุด
จักขอหยุด เพียงหวัง ดั่งเสนอ
สัมผัสเพื่อ เจือขม สมใจเออ
สัมผัสเธอ ไร้ฉัน สะบั้นแล้ว
พันทอง

[Shumbala]

เพียงสัมผัสผ่าวร้อนอาวรณ์วิบ
สำเนียงดังเพลงทิพย์กระซิบแผ่ว
วิลาสปานธารดาวอันวาวแวว
ละมุนรสดุจแก้วมังกรพรรณ

ได้เพียงถอนทอดใจในกำหนด
ไม้งามงดแม้นสวาทมิอาจบั่น
คมขวานบิ่นสิ้นค่าโศกาครัน
คงหมายเพียงพบกันในฝันเรา

 

[panthong.kh]

ชื่นในพจน์ รสจินต์ ถวิลหวัง
ชื่นใจจัง ดั่งตาล หวานรินเข้า
ชื่นทิวา ราตรี นี้ไม่เบา
ชืนเพียงเงา เนาแอบ แนบชิดกัน

ละมุนกลิ่น หอมกรุ่น อุ่นสนอง
ละมุนเสียง เพียงสอง ครองสุขสันต์
ละมุนรส ขวัญมิ่ง ยิ่งชีวัน
ละมุนใจ ใต้จันทร์ มั่นภิรมย์
พันทอง

[Thammada]

สัมผัสถึง ความงาม เมื่อยามเช้า
มีหมอกขาว เคลียคลอ พอให้สม
อบอุ่นบ้าง บางครั้ง ฟังสายลม
พัดมาห่ม ห้วงซึ้ง คิดถึงกัน

จวบจนสาย แสงจ้า มาส่องสาด
ภาพเคยวาด สวยงาม เหมือนความฝัน
เริ่มเลือนหาย ห่างไป ใครรำพัน
หากสวรรค์ บนดิน ได้สิ้นลง

เหลือเพียงภาพ ฉาบทา ดวงตาเศร้า
พอเป็นเงา งามอยู่ ให้รู้หลง
หวังวันหนึ่ง พึงหมาย คลายจำนง
อาจเพียงผง เข้าตา เมื่อลารัก

ธรรมดา

[D]

อยู่จนแก่ เหนียงยาน มานรานร้าว
เคยเป็นสาว มาหน คนไสผลัก
นึกมั่นใจ แน่นอน ตอนยังรัก
เข้ามาทัก มาทาย หมายครองเรือน

 ยังมิทัน สัมผัส เขาปัดจาก
มาพลัดพราก ฝากช้ำ คอยย้ำเหมือน
มีค่าน้อย หรือไร ไยแชเชือน
ขอถามเพื่อน สักนิด ช่วยวิจารณ์

"ดิน"

[--ณัชชา--]

เขาไม่เห็นคุณค่าเพราะตาต่ำ
อย่าเจ็บช้ำเหงาหงอยให้ปล่อยผ่าน
หากมัวเก็บมาคิดจิตร้าวราน
รอวันหวานมาเยือนเดือนกุมภา

อาจมีช่อดอกไม้ที่ใหญ่ยิ่ง
อาจเป็นหญิงพริ้งเพริศล้ำเลิศค่า
พระเอกขี่ม้าขาวก้าวเข้ามา
รอเวลาวันนั้นฝันเป็นจริง

--ณัชชา--

 

[รัตนาวดี]

... ...


...ส่งใจรัก ข้ามฟ้า ครานั่งนึก
ให้มาตรึก ใจชาย ที่หมายหญิง
ขี่ดาวม้า มาก็ได้ ให้รักจริง
จะรออิง สัมผัส ผูกมัดทรวง...

รัตนาวดี

[yaguza]

 

คอยเถิดคอย ต่อไป ใจอย่าท้อ
คงมีช่อ ดอกไม มาให้หญิง
วาเลนไทน์ ใกล้เข้ามา อย่าประวิง
ได้แอบอิง อกอุ่น นะคุณเธอ

พระเอกขี่ ม้าขาว ยาวแปดศอก
เข้ามาหยอก คนดี ตอนทีเผลอ
เขาคมเข้ม เต็มวัย เมื่อได้เจอ
อย่าทำเซ่อ นักเชียว เดี๋ยวหลุดมือ


 

......ยากูซ่า....

[--ณัชชา--]

ม้าที่ไหนกันเล่ายาวแปดศอก
ขอจงบอกสักคำอย่าทำดื้อ
ที่พูดน่ะม้าจริงหรือกิ้งกือ
อย่าซื่อบื้อนะเธอเดี๋ยวเจอดี

เขาพูดถึงเจ้าชายในวันนั้น
เขาหมายมั่นได้คู่มาดู๋ดี๋
มาทำตัวทะโทนเดี๋ยวโดนตี
ขืนเซ้าซี้ลดเลี้ยวเดี๋ยวจับตอน

--ณัชชา--

 

[ดาว อาชาไนย]

ใจคนเราเปลี่ยนได้อย่าไปว่า
เมื่อถึงคราเปลี่ยนไปไม่เหมือนก่อน
ความรู้สึกบอกชัดการตัดรอน
รำลึกย้อนประเดิมแรกเริ่มมา

ใจเธออาจหวั่นไหวที่ใครกล่าว
เขาโน้มน้าวน้ำจิตคิดอิจฉา
เธอเชื่อฟังดั่งครูรักบูชา
ถึงเวลาความรักจักเลือนราง

เจอลมปากลมฝนปนกระหน่ำ
พายุซ้ำสารพัดซัดไม่สร่าง
ดอกรักร่วงโรยเฉากลีบเบาบาง
จึงลอยคว้างทับถมจมดินไป

ดาว อาชาไนย

[ไพร พนาวัลย์]

             

แม้ยามไร้สัมผัสอย่าตัดพ้อ
โปรดจงรอคืนวันอย่าหวั่นไหว
เราทั้งสองปองรักสลักใน
ชื่นดวงใจทุกครั้งยามนั่งมอง

เพราะความดีของเธอเสมอเหมือน
ติดตราเตือนเยือนเหย้าแห่งเราสอง
ทุกสิ่งสรรบรรจบประสบครอง
กอดประคองร้องรำอย่างหนำใจ

แผ่วสัมผัสอ่อนอุ่นละมุนหอม
เฝ้าถนอมจอมขวัญคืนวันไหน
สุขสดชื่นคืนค่ำระบำไพร
ยิ้มละมัยในรักที่ปักนาน

รักของเรามั่นคงบรรจงมอบ
ต่างชื่นชอบยอมรับยามขับขาน
รสนิยมรมย์รื่นแสนชื่นบาน
กังสดาลหวานพลิ้วละลิ่วลม

แม้ยามไร้สัมผัสมิขัดข้อง
เพราะเราสองเชยชิดสนิทสนม
ยามไกลห่างร้างราไม่ปรารมภ์
เรารื่นรมย์กลมเกลียวมิเดียวดาย

“ไพร พนาวัลย์”

[panthong.kh]

สัมผัสถึง ความงาม เมื่อยามเช้า
มีหมอกขาว เคลียคลอ พอให้สม
อบอุ่นบ้าง บางครั้ง ฟังสายลม
พัดมาห่ม ห้วงซึ้ง คิดถึงกัน

จวบจนสาย แสงจ้า มาส่องสาด
ภาพเคยวาด สวยงาม เหมือนความฝัน
เริ่มเลือนหาย ห่างไป ใครรำพัน
หากสวรรค์ บนดิน ได้สิ้นลง

เหลือเพียงภาพ ฉาบทา ดวงตาเศร้า
พอเป็นเงา งามอยู่ ให้รู้หลง
หวังวันหนึ่ง พึงหมาย คลายจำนง
อาจเพียงผง เข้าตา เมื่อลารัก

ธรรมดา

สัมผัสได้ ไออุ่น กรุ่นกลิ่นเคล้า
ยังยวนเย้า เฝ้าลูบ จูบสลัก
ความเหน็บหนาว คราวครั้ง เตือนย้ำนัก
หากแต่รัก ชักพา อุราปอง

เป็นสายลม พัดเย็น เช่นใจชื่น
ยามดึกดื่น คอยอยู่ เป็นคู่สอง
ยามว้าเหว่ เคียงข้าง พลางเมียงมอง
ยามหม่นหมอง ปลอบใจ ให้ได้คลาย

ยามมีสุข ขอดู อยู่ห่างห่าง
แนะนำบ้าง บางบท มิหดหาย
แม้อยู่ไกล ไม่หวั่น ปันจิตวาย
อยู่แนบกาย เสมอ เมื่อเธอต้องการ
พันทอง

[panthong.kh]

อยู่จนแก่ เหนียงยาน มานรานร้าว
เคยเป็นสาว มาหน คนไสผลัก
นึกมั่นใจ แน่นอน ตอนยังรัก
เข้ามาทัก มาทาย หมายครองเรือน

 ยังมิทัน สัมผัส เขาปัดจาก
มาพลัดพราก ฝากช้ำ คอยย้ำเหมือน
มีค่าน้อย หรือไร ไยแชเชือน
ขอถามเพื่อน สักนิด ช่วยวิจารณ์

"ดิน"

อยู่จนแก่ แม่เอ๋ย เฉยชะมัด
ไยไม่จัด การเอา เข้าหักหาญ
ชายมีน้อย ปล่อยปละ จะขึ้นคาน
เล่นตัวนาน มานร้าว หนาวดวงแด

น้ำขึ้นให้ รีบตัก จักไม่หมอง
หรือน้ำคลอง ขึ้นบ่อย ชะรอยแม่
จะเห็นจริง ดังว่า อย่าเชือนแช
คานทองแท้ อยู่ด้วย ช่วยเตือนกัน
พันทอง

[กังวาน]

ทุกสัมผัสรัดกอดเธอออดอ้อน
ทุกบทตอนโลมไล้ไปสู่ฝัน
เมื่อกายแอบแนบชิดเริ่มติดพัน
เริ่มโรมรันสู่สุขหมดทุกข์ใด

สรวงสวรรค์ชั้นไกลคงไปถึง
ความซาบซึ้งสัมผัสมิหวัดไหว
เหมือนคำสาปบาปกรรมทำกับใคร
ถ้าเธอไร้สัมผัส...ปฏิบัติธรรม

      ---กังวาน---

[panthong.kh]

เขาไม่เห็นคุณค่าเพราะตาต่ำ
อย่าเจ็บช้ำเหงาหงอยให้ปล่อยผ่าน
หากมัวเก็บมาคิดจิตร้าวราน
รอวันหวานมาเยือนเดือนกุมภา

อาจมีช่อดอกไม้ที่ใหญ่ยิ่ง
อาจเป็นหญิงพริ้งเพริศล้ำเลิศค่า
พระเอกขี่ม้าขาวก้าวเข้ามา
รอเวลาวันนั้นฝันเป็นจริง

--ณัชชา--

 

รอวันหวาน สามสิบกว่า ยังว้าเหว่
คงจบเห่ ขึ้นคาน มานร้าวยิ่ง
ต้องซื้อม้า ซื้อปืน ฝืนใจจริง
ต้องไล่ยิง เอามั้ง ดังตั้งใจ

จะกุมภาฯ ฟ้าหม่น จนแห้งเหี่ยว
ยังเปล่าเปลี่ยว เดียวดาย คล้ายเป็นไข้
อีกร้อนร้อน หนาวหนาว ผู้บ่าวไกล
จะทัมใจ หรือปวดหาย หมายบรรเทา
พันทอง

[panthong.kh]

... ...

...ส่งใจรัก ข้ามฟ้า ครานั่งนึก
ให้มาตรึก ใจชาย ที่หมายหญิง
ขี่ดาวม้า มาก็ได้ ให้รักจริง
จะรออิง สัมผัส ผูกมัดทรวง...
รัตนาวดี

ขี่ดาวม้า เผ่นโผน กระโจนใส่
ดาวลูกไก่ ไล่กวด หวดเร็วจี๋
ดันมาเจอ ดาวลา ล้าเต็มที
เชื่องช้ามาก เลยนี่ มิมีทาง

จับดาวเหนือ มาได้ ไล่ประกบ
ดันมาพบ ดาวไถ ใจเมินหมาง
หมดตัวแน่ แย่เรา เฝ้าครวญคราง
จึงเสียช้าง หนึ่งเชือก เลือกใบแดง
พันทอง

[panthong.kh]

คอยเถิดคอย ต่อไป ใจอย่าท้อ
คงมีช่อ ดอกไม มาให้หญิง
วาเลนไทน์ ใกล้เข้ามา อย่าประวิง
ได้แอบอิง อกอุ่น นะคุณเธอ

พระเอกขี่ ม้าขาว ยาวแปดศอก
เข้ามาหยอก คนดี ตอนทีเผลอ
เขาคมเข้ม เต็มวัย เมื่อได้เจอ
อย่าทำเซ่อ นักเชียว เดี๋ยวหลุดมือ
 
......ยากูซ่า....

คอยหลายปี ดีดัก รักไม่เห็น
คอยเช้าเย็น เล่นองค์ คงหลงชื่อ
อาจเทวา ทำหล่น สับสนฤๅ
นอนตาปรือ ไม่หลับ ปรับจิตใจ

ร้องเพลงรอ เพลงคอย เป็นร้อยครั้ง
คิดวาดหวัง พระเอก เสกแต่งได้
จะคมเข้ม หล่อล่ำ หรือคล้ำไป
ขอเพียงให้ รักมั่น นะท่านยาฯ
พันทอง

[panthong.kh]

ม้าที่ไหนกันเล่ายาวแปดศอก
ขอจงบอกสักคำอย่าทำดื้อ
ที่พูดน่ะม้าจริงหรือกิ้งกือ
อย่าซื่อบื้อนะเธอเดี๋ยวเจอดี

เขาพูดถึงเจ้าชายในวันนั้น
เขาหมายมั่นได้คู่มาดู๋ดี๋
มาทำตัวทะโทนเดี๋ยวโดนตี
ขืนเซ้าซี้ลดเลี้ยวเดี๋ยวจับตอน

--ณัชชา--

 

ม้าก้านกล้วย นั่นไงสาว ยาวแปดศอก
เขาตัดออก จากกิ่ง ทิ้งไว้ก่อน
กลัวยางติด เสื้อผ้า ถ้ารีบร้อน
โฉมบังอร เคยเล่น เป็นเรื่องจริง

ส่วนพี่ยาฯ ที่พูด คงหลุดโลก
อุปโหลก ขึ้นเอง เก่งเสียยิ่ง
หลอกณัชชาฯ ให้ป่วน สมควรยิง
เป่าให้กลิ้ง กระจุย คุยเหลือเกิน
พันทอง
 

[panthong.kh]

ใจคนเราเปลี่ยนได้อย่าไปว่า
เมื่อถึงคราเปลี่ยนไปไม่เหมือนก่อน
ความรู้สึกบอกชัดการตัดรอน
รำลึกย้อนประเดิมแรกเริ่มมา

ใจเธออาจหวั่นไหวที่ใครกล่าว
เขาโน้มน้าวน้ำจิตคิดอิจฉา
เธอเชื่อฟังดั่งครูรักบูชา
ถึงเวลาความรักจักเลือนราง

เจอลมปากลมฝนปนกระหน่ำ
พายุซ้ำสารพัดซัดไม่สร่าง
ดอกรักร่วงโรยเฉากลีบเบาบาง
จึงลอยคว้างทับถมจมดินไป

ดาว อาชาไนย

ใจคนเรา ลึกซึ้ง จึงหยั่งยาก
ใจกับปาก พูดวน สับสนไหม
ใจคิดอย่าง กลับพูดอย่าง ต่างจิตใจ
เก็บกักไว้ บางครั้ง ยังปรวนแปร

จะเอาแน่ อะไร กับใจหนอ
สามวันรอ ไม่มา อุราแย่
หาคนใหม่ มากอด พรอดดวงแด
ไม่เคยแคร์ ว่าใคร ไหนจะตรม

ทำตามใจ ตัวเอง คิดเก่งกล้า
ใครจะว่า ตักเตือน ทำเฝื่อนขม
อนิจจา พาให้ ใจระทม
รักจึงล่ม จมดิ่ง ทิ้งกันไป
พันทอง
 

[ดาว อาชาไนย]

เขาคงเตือนเพราะรักจึงทักท้วง
ถ้ามิห่วงจะเตือนเพื่อนไฉน
เขาจะลืมปลื้มกมลมิสนใจ
เหมือนกับใครคนอื่นไม่ชื่นชม

ดาว