ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[panthong.kh]

เขียนกลอนรัก ตกม้าตาย ตั้งหลายหน
เขียนวกวน ไปมา น่าปวดหัว
อ่านแล้วขำ จำต้อง หมองตามัว
หลงว่าตัว เก่งกาจ อนาถจัง

เขียนกลอนเศร้า เราเอ๋ย เชยแทบแย่
นึกว่าแน่ เขียนมา เป็นบ้าหลัง
เขียนติดขัด จัดวาง ต่างชิงชัง
อ่านแล้วดั่ง ร้อยแก้ว ไร้แววปลง

เขียนกลอนหวาน ซ่านซึ้ง จึงรู้ว่า
ไม่เข้าท่า หน้าหลัง ยังลืมหลง
เติมตรงโน้น ตรงนั้น พลันมึนงง
วรรคทองคง ไม่เพราะ เสนาะจินต์

เขียนกลอนขำ ร่ำไห้ ไม่ตลก
เจ็บในอก สับสน คนติฉิน
ไม่ได้เรื่อง ซักอย่าง หมางชีวิน
คงจบสิ้น เป็นแน่ แพ้ทางกลอน
พันทอง

[♥หทัยกาญจน์♥]

มิแพ้ทาง สร้างคำ นำเศร้าสร้อย
พี่เขียนบ่อย น้องมาอ่าน ผ่านอักษร
ว่าเรียงร้อย ถ้อยคำ นำสุนทร
ช่างไพเราะ เพราะทุกตอน ย้อนตามคำ

ว่ากลอนรัก สลักสลวย ด้วยความรัก
ว่ากลอนเศร้า เหงานัก จักดื่มด่ำ
ว่ากลอนหวาน ป่านน้ำผึ้ง จึงหวานนำ
ว่ากลอนขำ คมคาย หญิงชายชม

พี่พันทอง ที่ขยัน หมั่นฝึกเขียน
ประสบการณ์  พากเพียร ร่ำเรียนผสม
ผสานความ ก้าวหน้า พาภิรมย์
นิยาม นิยม ชมจากใจ

หทัยกาญจน์
๑๗ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๕
 

[ไพร พนาวัลย์]

             

ไม่ได้เรื่องแหละดีไม่มีเรื่อง
ไม่มีใครโกรธเคืองจนเป็นไข้
ไม่ล่วงล้ำก้ำเกินเดินเหนี่ยวไก
ไม่เป็นไรกลอน“พัน”ไม่พาพัง

ได้พบเพื่อนญาติมิตรไม่คิดหม่น
ได้เดินบนทางเบี่ยงไม่มีบั้ง
ได้สนุกสุขสันต์วันเซซัง
ได้โด่งดังอย่างดีมิเดียวดาย

เรื่องอะไรไหนหรือคือเรื่องรัก
เรื่องกลอนเศร้าเหงานักคนมักหน่าย
เรื่องตลกขบขันพาคันคาย
เรื่องเรียงรายกลอนหวาน “มาร”เวียนวน

ไม่ได้เรื่องเพราะเจ้ายังเดาสุ่ม
กลอนยังไม่เกาะกลุ่มตกหลุม,หล่น
แต่เจ้าเก่งหนักหนาที่กล้าค้น
พบตัวตนต่อเติมเพิ่มแนวทาง

อีกไม่นานผักบุ้งในทุ่งท่า
จะกลับมาเป็นนายกลับกลายร่าง
ภาษาที่คุ้นเคยจะเกยคาง
ให้พราวพร่างอย่างเม็ดเพชรกลอนไทย

“ไพร พนาวัลย์”

 

[panthong.kh]

มิแพ้ทาง สร้างคำ นำเศร้าสร้อย
พี่เขียนบ่อย น้องมาอ่าน ผ่านอักษร
ว่าเรียงร้อย ถ้อยคำ นำสุนทร
ช่างไพเราะ เพราะทุกตอน ย้อนตามคำ

ว่ากลอนรัก สลักสลวย ด้วยความรัก
ว่ากลอนเศร้า เหงานัก จักดื่มด่ำ
ว่ากลอนหวาน ป่านน้ำผึ้ง จึงหวานนำ
ว่ากลอนขำ คมคาย หญิงชายชม

พี่พันทอง ที่ขยัน หมั่นฝึกเขียน
ประสบการณ์  พากเพียร ร่ำเรียนผสม
ผสานความ ก้าวหน้า พาภิรมย์
นิยาม นิยม ชมจากใจ

หทัยกาญจน์
๑๗ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๕
 

ชมกันเอง เกรงใจ ให้หนึ่งแต้ม
แม่ตาโต ช่างแจ่ม แย้มสดใส
เขียนบางที มีเพลิน คนเมินไป
ตีค่าใน บทกลอน ย้อนดูตัว

อ่านแล้วขำ จำใจ ให้มันจบ
อ่านอยู่หลาย ตลบ พบว่ามั่ว
ต้องดำน้ำ บ่อยครั้ง ยังไม่ชัวร์
อกสั่นรัว กลัวโดน คนว่าเอา

ยิ่งไม่เขียน ยิ่งฝืด หนืดเลยหละ
มุมานะ ทุกวัน ไม่หวั่นเศร้า
ก็มีท้อ ถอยลด สลดเรา
เดินหน้าเข้า เช้าค่ำ ย่ำบ้านกลอน
พันทอง

[panthong.kh]

             

ไม่ได้เรื่องแหละดีไม่มีเรื่อง
ไม่มีใครโกรธเคืองจนเป็นไข้
ไม่ล่วงล้ำก้ำเกินเดินเหนี่ยวไก
ไม่เป็นไรกลอน“พัน”ไม่พาพัง

ได้พบเพื่อนญาติมิตรไม่คิดหม่น
ได้เดินบนทางเบี่ยงไม่มีบั้ง
ได้สนุกสุขสันต์วันเซซัง
ได้โด่งดังอย่างดีมิเดียวดาย

เรื่องอะไรไหนหรือคือเรื่องรัก
เรื่องกลอนเศร้าเหงานักคนมักหน่าย
เรื่องตลกขบขันพาคันคาย
เรื่องเรียงรายกลอนหวาน “มาร”เวียนวน

ไม่ได้เรื่องเพราะเจ้ายังเดาสุ่ม
กลอนยังไม่เกาะกลุ่มตกหลุม,หล่น
แต่เจ้าเก่งหนักหนาที่กล้าค้น
พบตัวตนต่อเติมเพิ่มแนวทาง

อีกไม่นานผักบุ้งในทุ่งท่า
จะกลับมาเป็นนายกลับกลายร่าง
ภาษาที่คุ้นเคยจะเกยคาง
ให้พราวพร่างอย่างเม็ดเพชรกลอนไทย

“ไพร พนาวัลย์”

 

อยากได้เรื่อง เคืองแค้น จนแน่นอก
นอนช้ำฟก ถกเถียง จนเสียงไหม้
ขาดรสหวาน มานร้าว ไม่ก้าวไกล
ขาดรสใจ เติมส่ง จึงหลงทาง

อยากได้เรื่อง ที่สุด ใช่พูดเล่น
หมองลำเค็ญ ทุกวัน ยันฟ้าสาง
เคยคลอเคล้า เย้ายวน น้องนวลนาง
วันนี้จาง จากจบ ไม่พบเจอ

มีคนบอก เมื่อวาน ให้พานหน่าย
อยากได้เรื่อง มากมาย คล้ายเสนอ
กระซิบแผ่ว แว่วดัง ฟังนะเออ
เรื่องที่เธอ อยากได้ ให้ไปวิน (วินมอเตอร์ไซค์)

ตัดสินใจ เร็วจี๋ วันนี้เที่ยง
ไปงานเลี้ยง ผู้ใหญ่ ใจถวิล
ร้อยยี่สิบ เหยียบจม สมดังจินต์
เกือบแดดิ้น เด็กแว้น แจ้นมาชน
พันทอง

[เปรียว]

ขึ้นอยู่กับอารมณ์ผสมฝัน
ความสัมพันธ์ใจคงช่วยส่งผล
กลอนจะหวานหรือเศร้าเหงากมล
แล้วแต่คนชอบกวีจะตีความ

มโนภาพดวงจิตคิดวิเคราะห์
ความไพเราะของกลอนซ่อนคำถาม
ต่างความคิดสิทธิใครใคร่ครวญตาม
กลอนงดงามดีไม่ดีอยู่ที่ใจ

เปรียว

[khuadkao]

หากแม้นลองมีรักสักครั้งหนึ่ง
กลอนจะซึ้งใจจริงอย่างยิ่งใหญ่
ขวดรักด้วยไม่ได้หรอกที่บอกไป
ไม่อยากให้ช้ำเกินไปเนิ่นนาน

แค่พันขวดไม่สนทนขมขื่น
ถ้าหากหมื่นแสนนั้นยันถึงล้าน
ขวดมอบรักให้เห็นเป็นตำนาน
น่ารำคาญหน่วยน้อยแค่ร้อยพัน

[ดาว อาชาไนย]

กลอนจะหวานหรือไม่มิได้ท้อ
เพียงเพื่อขอถูกใจคนในฝัน
เข้ามาต่อกลอนสนุกทุกทุกวัน
กลอนชิ้นนั้นชื่นชูอยู่ไม่วาย

เสี้ยวอารมณ์จากใจใครคนหนึ่ง
คงไม่ซื้งจับใจใครทั้งหลาย
แค่มีใครคนหนึ่งซึ้งไม่คลาย
ก็สมหมายใครคนหนึ่งซึ่งรักกลอน

แต่เมื่อใครคนหนึ่งสิ้นซึ้งแล้ว
เขียนกี่แนวสิ้นรักเบื่ออักษร
ไม่สนใจต่อตอบมอบอาทร
รู้เถิดตอนถึงคราควรลาแล้ว

ดาว อาชาไนย

[รัตนาวดี]

...วิธีใด ไหนดี ที่เห็นอยู่
สัมผัสรู้ ซึ้งแท้ ว่าแน่แน่ว
ที่มั่นใจ ว่าใคร ไร้วี่แวว
เริ่มรู้สึก ใจแป๋ว แล้วถึงวัน...

...มิมีพี่ ต่อกลอน ใจอ่อนล้า
ไร้ทีท่า มาเพียร เขียนเรื่องฝัน
ไร้ห่วงแล้ว แก้วตา มิว่ากัน
กลอนดูเหมือน เป็นหมัน เกือบมั่นใจ...

...ไม่ได้เรื่อง เราหนอ ยังรอท่า
รู้สึกว่า เหมือนเก้อ รักเผลอไผล
น่าสงสาร ตัวเอง เพลงกล่อมไป
เฝ้าคอยฝัน ไฉน รักไร้ลา...

รัตนาวดี

<a href="http://www.youtube.com/v/lyvADYs-nmE&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/lyvADYs-nmE&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[panthong.kh]

ขึ้นอยู่กับอารมณ์ผสมฝัน
ความสัมพันธ์ใจคงช่วยส่งผล
กลอนจะหวานหรือเศร้าเหงากมล
แล้วแต่คนชอบกวีจะตีความ

มโนภาพดวงจิตคิดวิเคราะห์
ความไพเราะของกลอนซ่อนคำถาม
ต่างความคิดสิทธิใครใคร่ครวญตาม
กลอนงดงามดีไม่ดีอยู่ที่ใจ

เปรียว

ก็จริงอยู่ น้องจ๋า ที่ว่านั้น
แต่ไหวหวั่น บางที ฤดีไหว
ยังไม่เพราะ จับจิต ผิดที่ใคร
ถ้าไม่ใช่ คนเขียน วกเวียนวน

นโนภาพ ฉาบฉาย ร่ายยาวแท้
ในแก่นแล ไม่เห็น เป็นสับสน
อุราร้าว หนาวหนัก เสียหลักชน
อาจปี้ป่น ยับเยิน จึงเขินอาย
พันทอง

[panthong.kh]

หากแม้นลองมีรักสักครั้งหนึ่ง
กลอนจะซึ้งใจจริงอย่างยิ่งใหญ่
ขวดรักด้วยไม่ได้หรอกที่บอกไป
ไม่อยากให้ช้ำเกินไปเนิ่นนาน

แค่พันขวดไม่สนทนขมขื่น
ถ้าหากหมื่นแสนนั้นยันถึงล้าน
ขวดมอบรักให้เห็นเป็นตำนาน
น่ารำคาญหน่วยน้อยแค่ร้อยพัน

 
น่ารำคาญ เชิญเธอ มาเจอหน่อย
อย่ามัวฝอย เจ้าหนู มาสู้ฉัน
เริ่มเหล้าขาว เหล้าโรง ชั่วโมงนั้น
ต้องร้องลั่น คออ่อน ขอหมอนใบ

รีบรีบหน่อย เย็นนี้ เลยดีเปล่า
ดวดถึงเช้า เข้าที ฤดีไหว
ถ้าไม่ฟุบ ไม่เลิก ให้เกริกไกล
ลงข่าวใหญ่ หน้าหนึ่ง ถึงไทยรัฐ
พันทอง
 

[panthong.kh]

กลอนจะหวานหรือไม่มิได้ท้อ
เพียงเพื่อขอถูกใจคนในฝัน
เข้ามาต่อกลอนสนุกทุกทุกวัน
กลอนชิ้นนั้นชื่นชูอยู่ไม่วาย

เสี้ยวอารมณ์จากใจใครคนหนึ่ง
คงไม่ซื้งจับใจใครทั้งหลาย
แค่มีใครคนหนึ่งซึ้งไม่คลาย
ก็สมหมายใครคนหนึ่งซึ่งรักกลอน

แต่เมื่อใครคนหนึ่งสิ้นซึ้งแล้ว
เขียนกี่แนวสิ้นรักเบื่ออักษร
ไม่สนใจต่อตอบมอบอาทร
รู้เถิดตอนถึงคราควรลาแล้ว

ดาว อาชาไ

คนในฝัน นั่นใคร ไยไม่บอก
เป็นคนนอก บ้านกลอน อ้อนตาแป๋ว
แง้มนิดหน่อย ได้ไหม ให้เป็นแนว
เดาไม่ไหว เสียแล้ว ไร้แววจริง

เป็นสาวน้อย สาวใหญ่ หรือวัยดึก
ปวดหัวนึก เท่าไร ไร้แววยิ่ง
คนใกล้ตัว หรือไม่ ให้ประวิง
สาววัยซิง ไหมนั่น ชื่อพันทอง

เสี้ยวอารมณ์ ยามนี้ มีแต่เหงา
แสนปวดร้าว หนาวรุก ซุกทุกห้อง
ขาดยาใจ คนดี ที่คอยมอง
อยากจะคล้อง แขนเกี่ยว ไปเที่ยวกัน

หากไม่ใช่ คงตรม ระทมหม่น
ความมืดมน เข้าครอบ รอบตัวฉัน
ต้องเดียวดาย หน่ายมาก พรากรักพลัน
ห้าห้านั้น สั้นสุด รักหลุดลอย
พันทอง