ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[panthong.kh]

อยากจะไป เชิญเลย ไม่เคยสน
อยากจะไป หน้ามน สนที่ไหน
อยากจะไป ลีลา ช้าอยู่ไย
อยากจะไป รีบเข้า ไม่เซ้าซี้

ฉันไม่มี น้ำตา เธอลาจาก
ฉันไม่มี คำฝาก อยากไปนี่
ฉันไม่มี ใยเยื่อ เบื่อเต็มที
ฉันไม่มี อย่าหวัง ฉันนั่งวอน

แต่ขอบอก เธอก่อน ใช่สอนนะ
ถ้าเธอผละ ลงบันได จะไม่อ้อน
ไม่ต้องหัน หลังกลับ รับว่างอน
ขออวยพร ไปดี มีโชคชัย

ส่วนตัวฉัน อยู่ได้ สบายมาก
ถึงลำบาก ซากรัก หักทิ้งได้
คิดตัดบัว ตัวฉัน ไม่หวั่นใด
แม้แต่ใย ไม่เหลือ เมื่อเธอลา

[--ณัชชา--]

มันต้องได้แบบนี้ซิหญิงเก่ง
ไม่ต้องเกรงผู้ใดว่าไร้ค่า
วันนี้เลิกครวญคร่ำมีน้ำตา
ต้องแกร่งกล้าเชื่อมั่นแล้ววันนี้

ช้างเท้าหลังเท้าหน้าล้าสมัย
ใครเป็นใครคงรู้ดูถ้วนถี่
เห็นตัวอย่างเมืองไทยดูให้ดี
มีสัตรีเป็นนายกปกครองคน

--nat--

 

[ไพร พนาวัลย์]

            

อยู่ดี ดีผีเข้าหรือเจ้าหล่อน
คงยามนอนไม่ได้กินจึงดิ้นด้น
หรือยามกินไม่ได้นอนจึงร้อนรน
จึ่งซุกซนบ่นพึมอยู่งึมงำ 

ถ้าหิวข้าวก็ไปกินให้ลิ้นอ่อน
พอยามนอนจะไม่หิวให้คิ้วต่ำ
จะได้หลับฝันดีไม่ชีช้ำ
ไม่ใจดำไล่ตีทุกวี่วัน 

อันน้ำร้อนปลาเป็นน้ำเย็นอยู่
ชีวิตคู่เคียงข้างไม่ห่างขวัญ
เมื่อผิดพลาดพลั้งไปอภัยพลัน
ลิ้นกับฟันกระทบอย่าตบตี

อย่าเพิ่งใช้อารมณ์เข้าข่มขู่
คนทุกผู้ย่อมผิดอย่าคิดหนี
ค่อยปรับความเข้าใจอันใดดี
ทั้งน้องพี่มี “เรา”ไม่เหงาเลย 

“ไพร พนาวัลย์”

[panthong.kh]

มันต้องได้แบบนี้ซิหญิงเก่ง
ไม่ต้องเกรงผู้ใดว่าไร้ค่า
วันนี้เลิกครวญคร่ำมีน้ำตา
ต้องแกร่งกล้าเชื่อมั่นแล้ววันนี้

ช้างเท้าหลังเท้าหน้าล้าสมัย
ใครเป็นใครคงรู้ดูถ้วนถี่
เห็นตัวอย่างเมืองไทยดูให้ดี
มีสัตรีเป็นนายกปกครองคน

--nat--

 

ต้องเอาแบบ ณัชชา ว่าไหมน้อง
แค่ชายมอง ต้องหลบ จบแต่ต้น
ไม่มีใคร กล้าหือ มือด้านทน
ตบฝังจน ต้องขุด สุดสุดแล้ว

เป็นหญิงแกร่ง เก่งกล้า หาใดเทียบ
หากจะเปรียบ สังเวียน เซียนต้องแห้ว
เสียรูปมวย ซวยหนัก หักใจแจว
ไร้วี่แวว จะชนะ ผละลงรู
พันทอง
 

[บ้านริมโขง]

ดีแต่ปากมากหลายตายอย่างเขียด
ดีส่อเสียดเกลียดตัวกลั้วผวา
พอเห็นคนเก่งนักอวดศักดา
พอลับตาหน้าหมองร้องระงม

ปากกับใจขมขัดตัดกันอยู่
ปากมีรูรู้หลบกลบเกลื่อนขม
ใจขี้มูกเหลวไหลไหวระทม
ปากกับใจไม่สม..คารมคน

ก็จะไปอยู่แล้ว..แก้วมันร้าว
ก็จะก้าวให้ห่างร้างรักหม่น
ทำมาเชิญเขินทางวางเล่ห์กล
ทำเป็นบ่นออกปาก..อยากให้ไป

เหมือนแก้เก้อเพ้อพร่ำคำฉุนเฉียว
แสร้งเด็ดเดี่ยวเกี่ยวคำกระหน่ำใส่
เหมือนลอยแพแลลามไม่คร้ามใคร
สาสมใจ..ในตน คนดุนดัน

หารู้ไม่ ใครรื่นคืนที่จาก
สมใจอยากแล้วไปไม่หวนหัน
จากน้ำพริกกินแกงแรงอนันต์
จากน้องพัน..มีใหม่..สุขใจจัง.. เล้ยยย.

"บ้านริมโขง"

[saknun]

ฟังสำนวน ชวนอ่าน หลายท่านนี้
ต่างมีดี มาอ้าง วางเหตุผล
ยกข้อหา กล่าวมา แต่ละคน
ไม่สับสน อันใด ใจรับฟัง

ใครอยากไป เชิญไป ไม่ว่ากัน
สิ่งสำคัญ เอาตัว  หัวเก็บฝัง
จะได้รู้  ทั่วกัน คนมันดัง
กล่าวไม่ยั้ง สักนิด ลองคิดดู

แต่นั้นคือ กวี มีบทเอก
เขียนเป็นเอก เป็นโท ไว้โชว์หรู
ล้วนสำนวน  ดีกรี วิถีครู
ทั้งน่าดู กระไร ในบทกลอน

[panthong.kh]

            

อยู่ดี ดีผีเข้าหรือเจ้าหล่อน
คงยามนอนไม่ได้กินจึงดิ้นด้น
หรือยามกินไม่ได้นอนจึงร้อนรน
จึ่งซุกซนบ่นพึมอยู่งึมงำ 

ถ้าหิวข้าวก็ไปกินให้ลิ้นอ่อน
พอยามนอนจะไม่หิวให้คิ้วต่ำ
จะได้หลับฝันดีไม่ชีช้ำ
ไม่ใจดำไล่ตีทุกวี่วัน 

อันน้ำร้อนปลาเป็นน้ำเย็นอยู่
ชีวิตคู่เคียงข้างไม่ห่างขวัญ
เมื่อผิดพลาดพลั้งไปอภัยพลัน
ลิ้นกับฟันกระทบอย่าตบตี

อย่าเพิ่งใช้อารมณ์เข้าข่มขู่
คนทุกผู้ย่อมผิดอย่าคิดหนี
ค่อยปรับความเข้าใจอันใดดี
ทั้งน้องพี่มี “เรา”ไม่เหงาเลย 

“ไพร พนาวัลย์”

อาการบ้า กำเริบ เติบปวดหัว
ตามืดมัว รัวหน้า ไม่กล้าเอ่ย
ศรีธัญญา พาไป ได้ไหมเอย
พ่อทรามเชย ว่าไง ไขวจี

สามวันดี สี่วันคลั่ง นั่งจับเจ่า
อยากจะชวน กินเหล้า เมาเต็มที่
จะได้ลืม โรคบ้า นี้เสียที
ร้อนฤดี ชี่ช้ำ ย้ำดวงมาน

จึงหงุดหงิด คิดมาก หลากเรื่องยุ่ง
ยิ่งกว่าไหม ในบุง นะลุงท่าน
ไร้คนที่ ปรึกษา มาช้านาน
ทรมาน ปานว่า อ่อนล้าใจ

จะหันซ้าย ป่ายขวา ชัวร์ว้าเหว่
เหมือนลมเพ ลมพัด อึดอัดใหญ่
โรคซึมเศร้า เข้าคลุก ทุกวันไป
มองทางไหน ไร้สิ้น ใจภินท์พัง
พันทอง

[panthong.kh]

ดีแต่ปากมากหลายตายอย่างเขียด
ดีส่อเสียดเกลียดตัวกลั้วผวา
พอเห็นคนเก่งนักอวดศักดา
พอลับตาหน้าหมองร้องระงม

ปากกับใจขมขัดตัดกันอยู่
ปากมีรูรู้หลบกลบเกลื่อนขม
ใจขี้มูกเหลวไหลไหวระทม
ปากกับใจไม่สม..คารมคน

ก็จะไปอยู่แล้ว..แก้วมันร้าว
ก็จะก้าวให้ห่างร้างรักหม่น
ทำมาเชิญเขินทางวางเล่ห์กล
ทำเป็นบ่นออกปาก..อยากให้ไป

เหมือนแก้เก้อเพ้อพร่ำคำฉุนเฉียว
แสร้งเด็ดเดี่ยวเกี่ยวคำกระหน่ำใส่
เหมือนลอยแพแลลามไม่คร้ามใคร
สาสมใจ..ในตน คนดุนดัน

หารู้ไม่ ใครรื่นคืนที่จาก
สมใจอยากแล้วไปไม่หวนหัน
จากน้ำพริกกินแกงแรงอนันต์
จากน้องพัน..มีใหม่..สุขใจจัง.. เล้ยยย.

"บ้านริมโขง"

มิเคยดี แต่ปาก อย่ามากเรื่อง
ใช่คุยเขื่อง หรอกหนอ พอมีหวัง
ไม่เคยง้อ ผู้ใด ให้ใจพัง
มิเคยพลั้ง ปากเผลอ เธออยากไป

ตั้งแต่เล็ก จนโต ใช่โม้นะ
ปะฉะดะ ทุกรูปแบบ แสบเข้าไส้
จึงไม่คิด ยื้อยุด ฉุดผู้ใด
เพราะอยู่ได้ ด้วยลำแข้ง แกร่งเกินทน

อย่าลีลา ช้านัก ชักไม่ไหว
รีบเร็วไว ใจถึง อย่าพึ่งบ่น
ไม่เหนี่ยวรั้ง หรอกจ้า พ่อหน้ามน
ไปให้พ้น ทางชีวิต ถ้าคิดดี
พันทอง

[panthong.kh]

ฟังสำนวน ชวนอ่าน หลายท่านนี้
ต่างมีดี มาอ้าง วางเหตุผล
ยกข้อหา กล่าวมา แต่ละคน
ไม่สับสน อันใด ใจรับฟัง

ใครอยากไป เชิญไป ไม่ว่ากัน
สิ่งสำคัญ เอาตัว  หัวเก็บฝัง
จะได้รู้  ทั่วกัน คนมันดัง
กล่าวไม่ยั้ง สักนิด ลองคิดดู

แต่นั้นคือ กวี มีบทเอก
เขียนเป็นเอก เป็นโท ไว้โชว์หรู
ล้วนสำนวน  ดีกรี วิถีครู
ทั้งน่าดู กระไร ในบทกลอน

เขียนไปตาม อารมณ์ ผสมรส
เขียนไปตาม ตัวบท กำหนดหรู
เขียนไปตาม ที่เห็น เด่นน่าดู
เขียนไปตาม ที่รู้(บ้าง) ในบางครา

เขียนไปตาม ที่ใจ ใฝ่ฝันถึง
เขียนไปตาม ความซึ้ง ตรึงดวงหน้า
เขียนไปตาม ความคิด สะกิดนา
เขียนไปตาม ความบ้า ดูท้าทาย
พันทอง
 

[saknun]

เห็นอารมณ์ นักเขียน เปลี่ยนแปลงบ่อย
พี่ไม่ถอย ความกล้า หาความหมาย
จึงพยาม  ต่อกลอน เพื่อผ่อนคลาย
ให้สบาย อารมณ์ ผสมเพลิน

เอาความบ้า ส่วนตัว บวกมั่วนิด
แล้วลิขิต  วลี ที่ไม่เขิน
อาจจะถูก หรือผิด คิดบังเอิญ
จึงขอเชิญ ใส่ความ ตามเนื้อกลอน

[panthong.kh]

ตามอารมณ์ คงยาก ลำบากอยู่
ตามอารมณ์ โฉมตรู รู้ผันผ่อน
ตามอารมณ์ บางที  ฤดีคลอน
ตามอารมณ์ อาจร้อน นอนระทม

เพราะผีเข้า ผีออก บอกไม่ถูก
พ่อบุญปลูก อย่าตาม จะลามขม
กลัวทนทุกข์ ซุกใจ ให้ระบม
ช้ำเลือดตรม หมองไหม้ ในสักวัน
พันทอง
 

[saknun]

ก็เพราะกลอน น้องพัน มีทีเด็ด
บทกลเม็ด  แพรวพราว ทั้งยาวสั้น
พี่จึงชอบ  โต้ตอบ มอบรางวัล
ด้วยสีสัน คารมณ์ ไม่ตรมใจ

อยากจะวาด ลีลา ภาษาศิลป์
ตามแต่จินต์ จะคิด จิตสดใส
ไม่กลัวเพ้อ กลัวช้ำ คำของใคร
เพราะมีไฟ รักกลอน ตอนชรา

ดูจะช้า  เกินไป ใจยังสู้
พร่ำเรียนรู้ จากครู ให้หรรษา
เขียนผิดบ้าง อภัย ใช่ขอมา
ด้อยศึกษา การเรียน เพียรไม่จำ

รักรักกลอน ตอนแก่ แพ้หนุ่มสาว
มีเรื่องราว ตอนหนุ่ม กลุ่มมากข่ำ
อยากจะเล่า ก็ยาก จึงฝากคำ
ต่อลำนำ เป็นกลอน สอนไม่เป็น