ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[อังศุมาลิน]

วิกฤติใจ ยามหนาว ปวดร้าวนัก

งานชะงัก จิตชำรุด สุดต้านไหว

คนคุ้นหน้า มาหักอก ฟกช้ำใน

นอนซมไข้ ระบมแผล  แพ้พิษรัก

วิกฤติใจ จวนตัว แสนมัวพร่า

ติดบ่วงในเสน่หา คราประจักษ์

หลอกให้เราศรัทธา สามิภักดิ์

แล้วสมัครเปิดใจใครอีกคน

ให้มันเจ็บกว่านี้อีกกี่เท่า

ถึงจะลืมใครเขา ทำเราหม่น

เอามีดดาบ หอกใหญ่แทงใจตน

หรือจะพ้น ทาสรัก กันสักที[/i]
 

[ตะวันฉาย]

๐ ไร้รู้สึก สำนึกใด ๐

...เมื่อหัวอกตกยากลำบากแย่
นี่เพียงแค่ขั้นต้นสุดทนต้าน
ต่อมน้ำตาพาพรั่งพรูช่างรู้งาน
อีกกี่นาน..กี่เนิ่น..เชิญกระทำ

...กระทืบถีบบีบลงตรงยอดอก
กระแทกตกชกต่อยที่รอยจ้ำ
กระทุ้งลงตรงหัวใจที่ไม่จำ
กระทั่งช้ำซ้ำให้หัวใจชา

...ไม่รับรู้..รับรส..ทุกบทเศร้า
ไม่รับเข้า..เข่นประสาท..หวาดผวา
ไม่รับแล้ว..รสเจ็บ..เหน็บอุรา
เชิญประดังประดา..มาให้พอ

...ชินชาแล้วรสร้าว..ที่เข้าล้ำ
ชินชาช้ำสิ้นเชื้อ..ไม่เหลือหลอ
ไว้รับรองหมองหม่น..เพียงต้นตอ
ที่แทบฝ่อ..ไร้รู้สึกสำนึกใด...

ตะวันฉาย

[ไร้นวล^^]

อยากจะมอบ มธุพจน์ เป็นบทหวาน
หวังนงคราญ คลายครวญ รักรวนไหล
เผื่อจะผ่อน ร้อนระแหง มีแรงใจ
พร้อมพบใคร สักคน เพื่อพ้นตรอม

แต่มิอาจ วาดหวัง เผลอพลั้งพัทธ์
ไม่สันทัด เรื่องอะไหล่ เก็บใจซ่อม
กลัวต่อผิด พิษซ่าน จนผลาญจอม
จึงขอยอม ห่วงห่างห่าง จากทางไกล

[ไพร พนาวัลย์]

           

สมเด็จพระปิยะมหาราช
ทรงเลิกทาสทั่วด้าวแห่งชาวไพร่
ทรงเป็นที่เทิดท้าวผองชาวไทย
ทาสหมดไปไม่เหลือให้ลุกลาม

แต่หัวใจของฉันมันประหลาด
ตกเป็นทาสดวงใจมิไถ่ถาม
ไม่ลืมหูลืมตามาป้องปราม
เพราะคนงามแสนรักจึ่งภักดี

ช่วยปลดแอกให้ฉันหน่อยได้ไหม?
เพียงมอบใจเคียงคู่อย่าจู้จี้
ให้ไปที่ชอบชอบรอบบุรี
ตราบชีพนี้ขอเป็นทาสเบื้องบาทนาง

“ไพร พนาวัลย์”

 

[รพีกาญจน์]

มีอะไร ไม่รู้ อยู่ตรงนั้น
ฟังซิมัน ทะเล้น เต้นถี่ห่าง
ทั้งวาบหวิว สยิวกาย แทบวายวาง
เมื่อเห็นร่าง หยุดปั๊บ ลงฉับพลัน

พอคิดถึง ทีไร ใจจะขาด
ตกเป็นทาส รักเธอ ละเมอฝัน
มิพบหน้า คราหนึ่ง เพียงครึ่งวัน
เกิดเสียวสั่น เสียดแทง แยงข้างใน

หมอบาร์นาร์ด พากเพียร เวียนหลายครั้ง
แต่คงยัง ส่ายหน้า ว่าผมไม่
เป็นรายแรก แสนโศก โรคหัวใจ
แต่หายได้ ไม่ยาก นอกจากเธอ...?

 

รพีกาญจน์ 59

[panthong.kh]

สองผู้เฒ่า บ้านกลอน นอนไม่หลับ
มาขยับ เรียกสาว พราวเสนอ
คร่ำครวญคราง นางน้อง จ้องจนเบลอ
จึงฝันเพ้อ ละเมอหา อุราตรม

ถึงขนาด ป่วยไข้ นอนไม่หลับ
หาหมอกลับ ฟูมฟาย ให้อายขม
อยากมอบรัก ภักดี ชกตีลม
ได้แต่ข่ม ขื่นจิต คิดแล้วปลง
พันอง
 

[พิมพ์วาส]

เอยทาสรักหนักอกเหมือนหมกไหม้
เผาผลาญไฟใจม้วยด้วยแรงหลง
เสียดแทงย่ำช้ำชอกค้อนตอกลง
ขยี้ผงส่งโปรยโรยพื้นดิน

เอยกระอักรักหนอทาสขอย้ำ
ข่มเหงทำช้ำเกินจะเมินผิน
รักเอยรักหักรอน..อาทรริน
สมดังจินต์วิญญาแสนอาดูร

[ปาระ]

รักระริน กลิ่นกรุ่น ละมุนอก
ใจจึงเผลอ เพลินตก อกสิ้นสูญ
รักรานร้าว หนาวเหน็บ เจ็บอากูล
น้ำตาพูล พรูพรั่ง หลั่งไหลริน

เป็นทาสรัก หนักหน่วง ในดวงจิต
ดังต้องพิษ ศรพรหม ภิรมย์ศิลป์
ให้เจ็บแปลบ แสบทรวง ในดวงจิน
รักระริน ร้าวลึก ให้นึกตรม

[พิมพ์วาส]

ให้นึกตรอมพร้อมขื่นสะอื้นช้ำ
รักระกำย่ำยีบดบี้ขม
เหลือแต่คราบน้ำตารินมาพรม
ใจซานซมบ่มทุกข์ละสุขไกล

โอ้ว่ารักหนักอกวิตกจิต
อ้างชีวิตปลิดทิ้งดิ่งลงไหม?
เอยว่าคว้างกลางทรวงแดดวงใจ
ของรักใครให้คิดสัดนิดน้อย

[บ้านริมโขง]

วิกฤติใจ ยามหนาว ปวดร้าวนัก

งานชะงัก จิตชำรุด สุดต้านไหว

คนคุ้นหน้า มาหักอก ฟกช้ำใน

นอนซมไข้ ระบมแผล  แพ้พิษรัก

วิกฤติใจ จวนตัว แสนมัวพร่า

ติดบ่วงในเสน่หา คราประจักษ์

หลอกให้เราศรัทธา สามิภักดิ์

แล้วสมัครเปิดใจใครอีกคน

ให้มันเจ็บกว่านี้อีกกี่เท่า

ถึงจะลืมใครเขา ทำเราหม่น

เอามีดดาบ หอกใหญ่แทงใจตน

หรือจะพ้น ทาสรัก กันสักที
 

นำอารมณ์ถมวางเป็นทางก้าว
วางทอดยาวหรือสั้นอันใดนี่
แล้วแต่คนคู่ครองมองไมตรี
จะเรียบดีหรือหลุมบ่อล้วนก่อกัน

เมื่อรักสุขทุกข์ใดไม่กรายใกล้
ต่างแจ่มใสได้ชื่นรื่นสุขสันต์
ต่างถนอมกล่อมใจใส่รำพัน
เสพรักนั้นสุขแสนดั่งแดนอินทร์

แต่ยามใดใจขื่นไร้ชื่นสุข
กลับร้าวรุกว่าใครไม่ถวิล
ข่มเหงใจเป็นทาสบาดชีวิน
กลับกลายสิ้นจากเดิม..เติมอารมณ์

อะไรหรือคือรักมักใฝ่หา
อยากไขว่คว้าหาสู่เป็นคู่สม
ยอมเป็นทาสปรารถนามาชื่นชม
ยอมตรอมตรมขมขื่น..ฝืนทำไม

เหมือนมีรักกลับนำความช้ำสู่
ขาดรับรู้หมู่เหล่าเฝ้าหลงใหล
ยังลำพองคะนองเผ่นเล่นกับไฟ
ร้อนมือไหม้ไห้โหย..โอยโอดครวญ

ต้องยอมรับกับชะตาถ้าสมัคร
ลงเล่นรัก ตักฝันอันหอมหวน
ต้องยอมรับดีชั่วทั่วกระบวน
อย่าทิ้งทวน โทษทั่ว..โทษตัวเรา..

"บ้านริมโขง"

๕ พฤศจิกายน ๒๕๕๕

[ปู่ริน]

ความรักเหมือนยาขมข่มตรมหม่นหมอง
ใครใคร่ลองลงเล่นเป็นเหี่ยวเฉา
มัวมั่วมืดสับสนจนซึมเซา
ด้วยหัวใจที่ปวดเร้าจะปลิดปลง

ทาสความรักยิ่งรักจริงยิ่งน่าคิด
ทำให้จิตฟุ้งซ่านไปไม่ประสงค์
อบายมุขทาสอารมณ์ข่มให้ลง
เดี๋ยวงวยงงเพ้อพร่ำเพียงรำพัน

กินไม่ได้นอนไม่หลับกรัสับกระส่าย
แสนวุ่นวายหน่ายจิตคิดไหวหวั่น
จึงหนีร้างห่างไกลจากแจ่มจันทร์
อำเภอดีศรีประจัน..ถิ่นบ้านเดิม.

                            ริน ดอนบูรพา
                                  ๕ พ.ย. ๕๕