แด่ความเศร้า
เมื่อวานเย็น เห็นดู อยู่เนืองเนือง
แต่สืบเนื่อง ต่อไป คงไม่เห็น
มาด่วนหนี ตีจาก ฝากลำเค็ญ
ให้ฉันเป็น คนรับ แล้วปรับตัว
ไม่มีสิ่ง สิ่งใด จะให้แล้ว
มีแต่แก้ว น้ำตา มาท่วมหัว
ทุกหยาดหยด รดไหล ให้ความกลัว
พร้อมใจเคว้ง คว้างทั่ว ที่รัวรัน
ทุกความรัก ความดี เคยมีให้
ทุกเยื่อใย ร้อยรัก ถักใจฉัน
สอนให้เป็น คนดี ทุกวี่วัน
ทำไม่กัน ไม่รอเรา เอาตอบแทน
ไม่มีสูญ เสียใด ที่ใหญ่กว่า
เรียกน้ำตา ความเศร้า เข้าอกแก่น
สั่นทั้งตัว รัวไล่ จากใจแกน
ต่อให้แม้น นานไป ก็ไม่ลืม
หลับตาเถิด พักก่อน เพื่อนอนพัก
ต่อไปจัก ยิ้มตาม ความด่ำดื่ม
ของอุ่นไอ ในรัก ที่ทักยืม
จากความปลื้ม วันเก่า ของเราเอง
@ปราชญ์ศรีกวีน้อย
ขอมอบให้ "ผู้ที่มอบรักให้เราตั้งแต่เราลืมตาดูโลก"
