ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[D]

ใต้..ซุ้มกระดังงาหลังบ้านฉัน
มีเปลนั้นแขวนอยู่ก็ดูเก่า
แต่เจ้าเปลนี้ละช่วยบรรเทา
ยามฉันเหงาหนาวเหน็บยามเจ็บเกิน

ลงเอนนอนแหงนหน้าดูฟ้ากว้าง
อยากเป็นอย่างเหมือนนกวิหคเหิร
อยากล่องลอยฟากฟ้าไกลให้เพลิดเพลิน
ไม่ต้องเดินบนดินกินน้ำตา

ผู้หญิงดินๆ

(ขอบคุณภาพจากInternetค่ะ)

[บูรพาท่าพระจันทร์]

สายลมเย็น เอนร่าง ข้างข้างซุ้ม
เรื่องกลัดกลุ้ม สุมใจ ไห้โหยหา
ปล่อยผ่านลม ดมดอม ย้อมชีวา
กระดังงา ผกากลิ่น กล่อมวิญญาณ

พร้อมเปลน้อย ลอยไป ช่วยไกวกล่อม
อบอวลหอม พร้อมลม พรมประสาน
ซาบซึ้งจิตต์ คิดคะนึง ถึงวิมาน
พาซึ้งซ่าน ผ่านหาว สู่ดาวดึงส์.../


 


บูรพาท่าพระจันทร์

[kon]

ใต้..ซุ้มกระดังงาหลังบ้านฉัน
มีเปลนั้นแขวนอยู่ก็ดูเก่า
แต่เจ้าเปลนี้ละช่วยบรรเทา
ยามฉันเหงาหนาวเหน็บยามเจ็บเกิน

ลงเอนนอนแหงนหน้าดูฟ้ากว้าง
อยากเป็นอย่างเหมือนนกวิหคเหิร
อยากล่องลอยฟากฟ้าไกลให้เพลิดเพลิน
ไม่ต้องเดินบนดินกินน้ำตา

ผู้หญิงดินๆ

(ขอบคุณภาพจากInternetค่ะ)

 

กระดังงาแผ่ไพศาลบานดอกหอม
เฝ้าโอบล้อมให้ผ่อนคลายหมายห่วงหา
แค่ผาสุขปลุกปลอบมอบขวัญตา
ยื่นหรรษาให้ดินงามนะทรามวัย

[ดุลย์ ละมุน]

กลิ่นเจ้าหอมกล่อมใจให้คลายเหงา
ได้บรรเทาความเศร้าให้ห่างหาย
เงาเจ้าแกล้งเบียดแสงตะวันพราย
แม้นเดียวดายได้เจ้าเฝ้าพะนอ

เสียงลมไล้ใบพลิ้วปลิวเสนาะ
ฟังไพเราะเพราะพริ้งจริงจริงหนอ
ดอกเจ้าโชยโรยใจที่ร้างรอ
ช่วยถักทอห่อใจคลายอาดูร

[D]

สายลมเย็น เอนร่าง ข้างข้างซุ้ม
เรื่องกลัดกลุ้ม สุมใจ ไห้โหยหา
ปล่อยผ่านลม ดมดอม ย้อมชีวา
กระดังงา ผกากลิ่น กล่อมวิญญาณ
พร้อมเปลน้อย ลอยไป ช่วยไกวกล่อม
อบอวลหอม พร้อมลม พรมประสาน
ซาบซึ้งจิตต์ คิดคะนึง ถึงวิมาน
พาซึ้งซ่าน ผ่านหาว สู่ดาวดึงส์.../
 
บูรพาท่าพระจันทร์

เปลน้อยไกวจิตแกว่งหลายแหล่งทิศ
เพียงแค่คิดพิศเพ่งเล็งรู้ถึง
สรรพสิ่งล้วนในโลกมิติดตรึง
สักวันหนึ่งคงคราเคลื่อนเลื่อนดับคล้อย

ใต้เงาหม่นของคนเหงามีเงาทัก
เป็นเพื่อนรักเคียงข้างไม่ห่างถอย
กระดังงาส่งกลิ่นหวลอบอวลลอย
ใจคนคอยผล๊อยหลับกับเปลญวน

ผู้หญิงดินๆ

[เมฆา...]

๐ หนุนแขนแนบแอบร่างหว่างเปลอุ่น
มองเมฆหมุนลอยคว้างอยู่กลางสูรย์
ความคิดถึงเล็ดลอดยอดดอกคูณ
ทะลุปูนกำแพงแห่งแสง’วัน

๐ ฝากไปพร้อมน้ำตาผู้อาภัพ
ที่ยอมรับอย่างชายผู้พ่ายขวัญ
เก็บความปวดรวดร้าวราวต้องทัณฑ์
ยอมจาบัลย์ผู้เดียว..ใต้เรียวลม

๐ ขากระหวัดเปลแกว่งด้วยแรงต้าน
แต่ทรวงมานกลับแกว่งด้วยแรงขม
กระดังงางามหอมมาล้อมพรม
เหมือนช่วยถมดับทุกข์ทุกท่ามที

๐ พอบรรเทาเบาบางร่างช้ำช้ำ
ให้ระกำรำเพยระเหยหนี
ทั้งยี่สุ่นมณฑาจำปาจำปี
ช่วยพัดวีโยกเปล..เห่กล่อมทรวง

๐ ให้หายจากซากช้ำที่ทำเจ็บ
ลบรอยเล็บเลือนลับอย่ากลับหวง
ลืมความหลังครั้งหม่นจากคนลวง
ทิ้งลงถ่วงธาราสุดบาดาล

๐ แล้วซึมซับรับรสบทชีวิต
ด้วยความคิดบรรจงปลงไขขาน
พรุ่งนี้ยังคงก้าวอีกยาวนาน
เฉกกระดังงาบาน..อีกกาลไกล..

[D]

 

กระดังงาแผ่ไพศาลบานดอกหอม
เฝ้าโอบล้อมให้ผ่อนคลายหมายห่วงหา
แค่ผาสุขปลุกปลอบมอบขวัญตา
ยื่นหรรษาให้ดินงามนะทรามวัย

กระดังงาเหมือนมีมนต์ดลสกด
ได้เลี้ยวลดลงนอนอ่อนหลับใหล
แผ่กิ่งก้านสาขาออกกว้างไกล
โอบคุ้มให้ใจอารีย์มิมีปาน

ผู้หญิงดินๆ

[ดิษฐา]

สายลมโชยโปรยพัดสะบัดไหว
นั่งเอนกายใต้ฟ้า หาไออุ่น
หนาวผ่านร้อนย้อนเยือนเคลื่อนละมุน
พร้อมกลิ่นคุ้นหอมอ่อน สะท้อนไกล


กระดังงาเหลืองนวล ชวนจับจ้อง
ลอยละล่องหอมเย็น เช่นดอกไหน
ขอก้มแนบแอบอิง พักพิงใจ
ใต้กิ่งใบ ซุ้มนี้ ทุกวี่วัน



 

[D]

กลิ่นเจ้าหอมกล่อมใจให้คลายเหงา
ได้บรรเทาความเศร้าให้ห่างหาย
เงาเจ้าแกล้งเบียดแสงตะวันพราย
แม้นเดียวดายได้เจ้าเฝ้าพะนอ
เสียงลมไล้ใบพลิ้วปลิวเสนาะ
ฟังไพเราะเพราะพริ้งจริงจริงหนอ
ดอกเจ้าโชยโรยใจที่ร้างรอ
ช่วยถักทอห่อใจคลายอาดูร

นอนเดียวดาย ใต้ร่มพัก หลักไม้เถาว์
ยามใดเศร้า เหงาหงอย ชะรอยสูญ
มาอิงแอบ แนบใน ใจเพิ่มพูล
หลบอาดูร อยู่เดียวดาย ใต้กระดังงา

ปล่อยให้สาย ลมหวิว พัดปลิวอ่อน
มาเว้าวอน คลอเคล้า สาวเหว่ว้า
หอมกลิ่นโรย โชยรื่น ชื่นอุรา
ซับน้ำตา คนเหงา เคล้าจาบัลย์

ผู้หญิงดินๆ

[D]

๐ แล้วซึมซับรับรสบทชีวิต
ด้วยความคิดบรรจงปลงไขขาน
พรุ่งนี้ยังคงก้าวอีกยาวนาน
เฉกกระดังงาบาน..อีกกาลไกล..

อยากมีแขน คล้องอุ่น ไว้หนุนร่าง
ยามอ้างว้าง อาวรณ์ ยามอ่อนไหว
อยากมีใคร คนหนึ่ง ซึ้งจริงใจ
ขอหลับใหล ใต้ไอกลิ่น ถิ่นพะยอม

ไร้คนซับ น้ำตา ผู้อาภัพ
วานลมรับ ขับพลิ้ว ลิ่วโอบล้อม
น้ำตาร่วง ดั่งดวง พวงพะยอม
ขาดน้ำย้อม กลีบโรยร่วง ห้วงแห่งดิน

ขาดคนไกว เปลกล่อม ยามร้อนจัด
ขาดคนพัด ยามร้อน อ้อนถวิล
ขาดคำหวาน ยามพะยอม เจ้าออมกลิ่น
ขาดเสียสิ้น แย้มสรวล ชวนหมองตรม

คงเหลือเศษ ซากใจ ที่ตายด้าน
ฝืนดวงมาลย์ ยามยิ้ม พริ้มแซมขม
อยู่อย่างใจ ที่ปวดร้าว หนาวระบม
ทุกวันตรม ถมทับลง จมบาดาล

จะฝืนยืน อีกครั้ง ทางชีวิต
พรหมลิขิต เขียนข่าว เรื่องกล่าวขาน
ในวันพรุ่่ง รุ่งลืมตา มิช้านาน
จะเปลี่ยนผ่าน หันกลับเดิน เผชิญไป

(ดินขอกราบขอบคุณค่ะพี่เมฆา ที่เป็นกำลังใจให้ดิน)

ผู้หญิงดินๆ

[D]

สายลมโชยโปรยพัดสะบัดไหว
นั่งเอนกายใต้ฟ้า หาไออุ่น
หนาวผ่านร้อนย้อนเยือนเคลื่อนละมุน
พร้อมกลิ่นคุ้นหอมอ่อน สะท้อนไกล

กระดังงาเหลืองนวล ชวนจับจ้อง
ลอยละล่องหอมเย็น เช่นดอกไหน
ขอก้มแนบแอบอิง พักพิงใจ
ใต้กิ่งใบ ซุ้มนี้ ทุกวี่วัน

 

กระดังงา หอมอ่อน ตอนเย็นย่ำ
สายลมย้ำ คร่ำครวญ ชวนหวิวหวั่น
นกกู่ร้อง เคียงใกล้ ในทุกวัน
ใยเสียงนั่น คล้ายเธอ เพ้อรำพัน

เอนหลังลง เปลญวน ครวญครุ่นคิด
รักฝังจิต ห่างไกล ใยไหวหวั่น
ฉันยังอยู่ ตรงนี้ ทุกวี่วัน
รอเธอนั้น มาอิงแอบ แนบกายใจ
(ดิน ขอขอบคุณค่ะพี่ ดิษฐา)

ผู้หญิงดินๆ