ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[a moth]

  เพียงลมพัดผ่าน



ลมสงบสงัดพัดเงียบ-เงียบ
ใบไม้ ไร้ระเบียบ ยะเยียบสั่น
น้ำตาลเข้ม,เหลือง,เขียว กิ่งเดียวกัน
โซ่ชิงช้ายึดพัน นั้นเก่าชรา
สะสมเรื่องราวเก่า เท้าเตะพื้น-
หัวเราะรื่นเหินหยอกกับหมอกหนา
ราวติดปีกบินโฉบเอื้อมโอบฟ้า
เด็ดปุยฝ้ายเมฆามาลิ้มรส
...
เพ่งพินิจดวงใจในดวงตา
แวววาบไหวฉายมายิ้มปรากฏ
ลอบหลบตา.มองข้ามตามฝูงมด
แววประชดมองหยิ่งยังจริงใจ

หยาดรอยยิ้มเรียบง่ายได้หยาดมา
สู่ความจำชรา – หลงคว้าไขว่
คราช่อรักหักตกโลกทั้งใบ-
เหลือสิ่งใดให้คว้าเอามาครอง
ตัดสายใยทิ้งขว้างกลางสนาม
เหลือแค่ความรวดร้าวเราทั้งสอง
ดวงตะวันบ่ายหน้าไม่มามอง
จะต่อรองชะตาต่อฟ้าใด?

เมื่อคุณมีอีกใครในอ้อมกอด
ฉันควรถอดใจเจ็บเก็บใช่ไหม?
รับรู้ เฝ้าดูอย่าง คนห่างไกล
ซุกน้ำเนตรซ่อนไว้ในส่วนลึก

ดำเนินชีวิตไปในแดดบ่าย
วนเวียนว่ายลอบมองจากช่องตึก
ขับเคลื่อนฝันเดียวดายในสำนึก
แล้วแอบทึกทักปลูกความผูกพัน
เป็นเพียงลมพัดผ่านวันฝนแรก
มิกล้าแทรกเอาใจไปขีดคั่น
คืนทบคืนทบฝันวันต่อวัน
เกี่ยวกับฉันคงจบลบความซึ้ง
รั้วหน้าบ้านไร้เงาเท้าย่างเหยียบ
มีความเงียบตีปีกอยู่อีกครึ่ง
ชิงช้าว่างแกว่งไกวในคำนึง
สัมผัสถึงเยือกหนาว ณ ราวฟ้า

เพียงลมพัด หวิวใจ – ใบไม้สั่น
เข้าใจฉันกว่าใครในโลกหล้า
มองใบไม้โน้มกิ่งโล้ชิงช้า
ปาดน้ำตาหยดพร่างอย่างทารก.

ไฟล์แนบถูกแก้ไขโดยผู้ดูแลระบบ

[ภู กวินท์]

ยังรู้สึกหวั่นไหว ไม่ยอมเปลี่ยน
คอยแวะเวียนถามไถ่ ในกระจก
ความเป็นจริงเสนอ อย่างเพ้อพก
เกินกว่าจะหยิบยก ราว อกไหม้
…..
ลมยังคงราบเรียบ ดูเงียบเฉย
ใครนะ! เคย สัญญาจะมาใหม่
ดั่งคำตอบปลอบโยน เมื่อห่วงใย
หลงคว้าไขว่เงาไหว ไยแมงมุม
…..
ผีเสื้อเหงาเข้าล้อม มาดอมกลิ่น
ติดปีกบินมากมาย จับไม้พุ่ม
เพียงความเหงาเงียบเลาะ เข้าเกาะกุม
ความรักรุมล้อมตัว ชั่วข้ามคืน
…..
เหมือนเพียงลมพัดผ่าน เมื่อวานนี้
ขณะที่หัวใจ คอยสะอื้น
เพียงรับรู้อยู่ห่าง อย่างยั่งยืน
มิอาจฝืนทนขัด เชือกรัดตัว
…..
มีแค่ความทรงจำ ไร้คำตอบ
เพียงลมหนาวพัดหมอก หอบไปทั่ว
ลมอดีตวาดไหว ห้องไฟมัว
ผ่านริมรั้วช่องตึก จนดึกนัก!
…..


ภาพจาก kik2you.com

[♥หทัยกาญจน์♥]

คลื่นสายลมห่มพัดซัดเวลา
นาฬิกาก้องกึกร้องตึกตัก
เสียงหัวใจใฝ่ถามว่าความรัก
หยุดชะงักเงียบงัน...ฉันหรือเธอ



แค่ทรงจำคำตอบในกรอบอุ่น
แทนขอบคุณความรักทักเสมอ
เพียงดึกดื่นตื่นฝัน..ฉันอย่างเจอ
แต่ไร้แววแก้วเผลอเพ้อพกไป

ใบไม้ร่วงพ่วงกิ่งละทิ้งก้าน
ในคืนหนาวร้าวร้านสะท้านไหว
ยังผลัดสีมีเปลี่ยนละเวียนใบ
เปรียบเสมือนเพื่อนใหม่ได้จากกัน



กว่าจะผลิผลดอกออกช่อสวย
กว่าห้วงใจได้ระรวยด้วยสุขสันต์
กว่าแสดงแสงหนึ่งซึ้งรำพัน
กว่าคืนนั้นคืนวานที่ผ่านมา

เธอใช่ไหม? ใครนั้นที่ฉันถาม
ส่งเสียงหวั่นนั้นม่านสาส์นห่วงหา
ดั่งแก้วใจใครคิดติดตรึงตรา
ฉันกล่อมเห่เวลาเพื่อมาพบ

ดึกป่านนี้มีฝันถึงฉันไหม???
หรือนิทราคราใดใจสงบ
คลื่นสายลมห่มกอดพรอดบวกลบ
เพียงเพื่อกลบกลาดเกลื่อนเคลื่อนคะนึง



คลื่นสายลมห่มพัดซัดเวลา
นาฬิกาก้องกึกดึกคิดถึง
ช่างดำเนินเพลินหาจนตราตรึง
นี่คือเสียงรำพึง...ซึ่งวันวาน


หทัยกาญจน์
๒๒ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๔
 

[บูรพาท่าพระจันทร์]

เพียงลมผ่าน ซ่านซ่า มาต้องผิว
เย็นสยิว เยือกอาบ ซาบสังขาร
หวังระรื่น ชื่นใจ ให้เนานาน
เพียงชั่วกาล ผ่านหาย ซึ่งสายลม

เช่นนงคราญ หว่านโรย เที่ยวโปรยรัก
ปล่อยกับดัก กักชาย ให้สุขสม
ครั้นสิ้นขาด ปรารถนา ในอารมณ์
ปล่อยชายตรม ขมขื่น ยืนแห้งตาย.../

บูรพาท่าพระจันทร์

[panthong.kh]

เพียงลมพัด ผ่านผิว สยิวเนื้อ
ความหนาวเหลือ ทานทน กมลพ่าย
ใจอาดูร สูญสิ้น แทบวางวาย
ไร้คู่หมาย ร้ายยิ่ง รีบผิงไฟ

ฉันเช่นกัน ฟ้ากั้น หวั่นวิตก
ในหัวอก ปวดร้าว คราวหมองไหม้
นอนระทม เดียวดาย ร้ายกว่าใคร
ขาดคู่ใจ แห้งเหี่ยว เปลี่ยวอารมณ์
พันทอง

[บูรพาท่าพระจันทร์]

ถึงผิงไฟ ใช่ว่า พาหายหนาว
คนใจร้าว แก้อย่างไร ให้เหมาะสม
ยากจริงแท้ แก้ไข ใช้แพรพรม
ถึงผ้าห่ม ร้อยผืน มิชื่นใจ

หากมีนาง ข้างหมอน มานอนแนบ
ซบอิงแอบ เคียงคนึง สุขถึงไหน
ยิ่งบรรเจิด เลิศล้ำ ฉ่ำหทัย
ปานย่ำฟ้า สุลาลัย ก็ไม่ปาน.../

บูรพาท่าพระจันทร์

[panthong.kh]

ผ้าห่มกันลม ได้แน่นอน
แต่บางช่วง บางตอน หนาวสะท้าน
แม้นได้แนบ แอบอิง กับนงคราญ
สุขสราญ ยิ่งกว่า ได้ผิงไฟ

ไฟร้อนเร้า ขวัญเจ้า ยังเหงาจิต
อยากร่วมเรียง เคียงชิด สุดทนไหว
แม้นใช้นวม เนื้อหนา ห่มเพียงใด
แต่สี่ห้อง หัวใจ ไม่หายครวญ
พันทอง