| 31 สิงหาคม 2011, 09:04:AM |
|
Prapacarn ❀
|
 |
« เมื่อ: 31 สิงหาคม 2011, 09:04:AM » |
 ชุมชน
|
น้องเป็นคน อ่อนไหว..ไม่โกหก
หัวใจตก ระกำ เฝ้าคลำหา
ตอนสายสาย เห็นตะวัน ผันแสงมา
มองฟากฟ้า เป็นใจ ให้อ้อนคน
อยู่คนเดียว เดี่ยวโดด โทษความเหงา
ว่ามันเร้า รุกรุม ทุกขุมขน
จะทำคิด สิ่งใด ให้ร้อนรน
วุ่นสับสน หลงทาง อย่างเดียวดาย
อยากหัวร่อ ต่อกระซิก อยากหยิกขา
อยากซบหน้า กับไหล่ ยามใจหาย
อยากมีอก อุ่นให้หลบ ซบพิงกาย
อยากมีคน คอยให้ท้าย...ยามดื้อดึง
มีใหมนะ คนใจดี ที่น้องฝัน
เขาคนนั้น อยู่ไหน น้องใฝ่ถึง
อย่าปล่อยน้อง ให้เว้าวอน อ้อนรำพึง
บอกนิดนึง ได้ไหม ..ใครคู่ประภาคาร
 |
|
|
|
|
|
 ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : Music, มานพ, รพีกาญจน์, สะเลเต, เมฆา..., คนเผาถ่าน, tina, บ้านริมโขง, สุนันยา, กาญจนธโร, ไพร พนาวัลย์, ดาว อาชาไนย
ข้อความนี้ มี 12 สมาชิก มาชื่นชม
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
Take my love, take my land
Take me where I cannot stand
I don't care, I'm still free
You can't take the sky from me..
|
|
|
| 31 สิงหาคม 2011, 09:46:AM |
|
|
|
| 31 สิงหาคม 2011, 11:48:AM |
|
Prapacarn ❀
|
 |
« ตอบ #2 เมื่อ: 31 สิงหาคม 2011, 11:48:AM » |
ชุมชน
|
พี่มานพ......
เป็นหัวหอม หัวเดียว กลีบเหี่ยวแห้ง....
โอ๊ะ....ไม่ใช่ๆ เอาใหม่นะคะ....
เป็นกระเทียม เจียมกลีบ หัวลีบเดี่ยว
ต้องแห้งเหี่ยว เฉาหม่น ทนหวั่นไหว
ไร้อกอุ่น พำนัก ให้พักใจ
จะพูดไป ดังว่า กำพร้ารัก
ยินคำวอน อ่อนหวาน เป็นกานท์กล่าว
ใจน้องสาว ไหวสั่น หวั่นจะหัก
พี่เอื้อนเอ่ย วาจา มาทายทัก
ประโลมรัก ฝากจินต์ ถวิลครวญ
น้องขอวอน อ้อนพี่ คนดีขา
ขอพี่อย่า ร้างไกล ไม่คล้อยหวน
ดั่งสายลม ผ่านไป ไม่พัดทวน
ถนอมนวล เถิดหนา ถ้ารักจริง
|
|
|
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : คนเผาถ่าน, มานพ, เมฆา..., tina, บ้านริมโขง, สุนันยา, รพีกาญจน์, สะเลเต, กาญจนธโร, ไพร พนาวัลย์, ดาว อาชาไนย
ข้อความนี้ มี 11 สมาชิก มาชื่นชม
|
บันทึกการเข้า
|
Take my love, take my land
Take me where I cannot stand
I don't care, I'm still free
You can't take the sky from me..
|
|
|
| 31 สิงหาคม 2011, 02:14:PM |
|
|
|
| 31 สิงหาคม 2011, 02:19:PM |
|
บ้านริมโขง
|
|
« ตอบ #4 เมื่อ: 31 สิงหาคม 2011, 02:19:PM » |
ชุมชน
|
เขาเหวี่ยงเบ็ดโยงสายปลายเกี่ยวเหยื่อ
โรยสายเผื่อหมู่ปลาหาอาหาร
อาจได้กลิ่นหอมหวนป่วนอาการ
ยามเหยื่อผ่านรุกไล่ฮุบไปกิน
พรานเบ็ดรู้หมู่เหยื่อเพื่อโปรยล่อ
พรานเบ็ดรอเวลาคราถวิล
พรานเบ็ดเห็นปลาตอดออดโรยริน
พรานเบ็ดเห็นปลาดิ้นจนสิ้นแรง
ปลาติดเบ็ดเด็ดขาดไม่อาจหลุด
โดนเขาฉุดลากรั้งดั่งแสวง
ทั้งปลาเล็กปลาน้อยคอยหม้อแกง
เลี้ยงฉลอง..กลางแสง..แห่งอารมณ์
สงสารปลาเสียรู้ผู้มากเล่ห์
อุปเท่ห์เทหมายคล้ายชื่นสม
ไม่เท่าทันรู้ถึงซึ่งซ่อนคม
ต้องสิ้นลมเพราะปากด้วยอยากกิน
อยากตีปลาหน้าไซ..ให้ไกลห่าง
ให้รู้ทางรู้ตัวกลัวถวิล
รู้ไว้บ้างคำหวานหว่านโรยริน
ทุกอย่างสิ้นแฝงเล่ห์ เสน่ห์ตัว
อย่าเพียงเห็นเช่นง่ายคล้ายได้อิ่ม
อย่าได้ยิ้มรับหวานซ่านสลัว
อย่าได้ลืมศักดิ์ตนจนเมามัว
เห็นยิ้มยั่ว..อย่าย่ามใจ...นั้นภัยมา..!
"บ้านริมโขง" |
|
|
|
| 31 สิงหาคม 2011, 02:35:PM |
|
|
|
| 31 สิงหาคม 2011, 04:09:PM |
รพีกาญจน์
กิตติมศักดิ์
คะแนนกลอนของผู้นี้ 3482
 ออฟไลน์
เพศ: 
กระทู้: 3,752
ทุกคนมีเครดิต แต่ทำลายได้ง่าย สร้างขึ้นใหม่ได้ยาก
|
|
« ตอบ #6 เมื่อ: 31 สิงหาคม 2011, 04:09:PM » |
ชุมชน
|
เอ๊ะ หรือเรา เข้ามา หาผิดที่
เห็นเขาคุย กันดีดี ปี่ฉลุย
เอ้า ติน่า มาทำไม อะไรวุ้ย
นั่นหน้ามุ่ย เข้ข้ามโขง คลานหลงทาง
เสียงออเซาะ เลาะลำ ป้อนคำหวาน
มีนายพราน คนบ้า ข้าขอห่าง
มีตับไต ไซปลา หน้าโพงพาง
บอกละวาง ปลาน้อย ค่อยค่อยกลืน
รพีกาญจน์ 59 นึกว่า
" หัวข้อของเธอ ฉันแต่ง " |
|
|
|
|
| 01 กันยายน 2011, 08:05:AM |
|
|
|
| 01 กันยายน 2011, 08:11:AM |
|
|
|
| 01 กันยายน 2011, 10:10:AM |
|
|
|
|
