ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กาญจนธโร]

~~ไม่ใช่ไม่ดีพอ..แค่ไม่เหมาะสม~~

...ที่ทนเหงาอยู่แบบนี้...
...เพราะรักที่มี..รู้ดีเป็นไปไม่ได้...
...คุณเหงา..ผมเหงา..ต่างเข้าใจ...
...จะเขาหรือใคร..ไม่มีอื่น..คนดี...

...ผมเรียกคุณแบบนี้...
...ไม่คิดอ้าง..คุณดีเกินไปสำหรับผม...
...แต่ที่ห่าง..เพราะความต่างทางสังคม...
...มันทำให้ผม..ด้อยกว่าคุณเกินไป...

...เหตุผลมีอยู่แค่นี้...
...คนดี..รู้..เรารักกันแค่ไหน...
...แต่นั่นหละ..แล้วจะทำอย่างไร...
...เมื่อคนมากมาย...ไม่ยินดีกับเรา...

...บนความถูกต้อง..ผมทำได้เท่านี้...
...เต็มที่..ไม่ดีพอจะหยุดความเหงา...
...เงาท้อ..ทอโอบรักบางเบา...
...เศร้าตามรุมเร้า..ทำร้ายใจแทบพัง...

...คุณ ผม ต่างก็รู้...
...เราทั้งคู่..ไม่มีทางสมหวัง...
...ขอโทษนะ..แรงต้านมันเกินกำลัง...
...รักเราเลยยั้ง..บนว่างเปล่าเดียวดาย...

...คงต้องยอมทำใจ...
...รักได้..ไม่ได้รักดังหมาย...
...รักนะ..รักคุณมากมาย...
...แม้เจ็บเจียนตาย..ก็ไม่วายรักคุณ...

ปภัสร์
๒๘ มิถุนายน ๒๕๕๔

[my smile]

ฉั น รั ก เ ธ อ
แต่ทุกอย่างกับความรักยากเย็นเสมอ..จนอ่อนล้า
สำหรับรัก...รักกินไม่ได้..บางคนจึงเสียน้ำตา
ฉันรักเธอมากกว่า..แต่กลับต้องเสียท่า..ให้อีกคน



เ พ ร า ะ ฐ า น ะ..ไ ม่ พ อ ดี
โทษใครไม่ได้..ฟ้ากำหนดมาแบบนี้.ไม่มีเหตุผล
ไม่ใช่ว่าจะเสียใจเพราะใครเขามองผ่าน..ค่าของคน
แต่ทรมานที่ไม่หลุดพ้น..จากบทบาทของคนจน..ที่รักเธอหมดหัวใจ

[กาญจนธโร]

ฉั น รั ก เ ธ อ
แต่ทุกอย่างกับความรักยากเย็นเสมอ..จนอ่อนล้า
สำหรับรัก...รักกินไม่ได้..บางคนจึงเสียน้ำตา
ฉันรักเธอมากกว่า..แต่กลับต้องเสียท่า..ให้อีกคน



เ พ ร า ะ ฐ า น ะ..ไ ม่ พ อ ดี
โทษใครไม่ได้..ฟ้ากำหนดมาแบบนี้.ไม่มีเหตุผล
ไม่ใช่ว่าจะเสียใจเพราะใครเขามองผ่าน..ค่าของคน
แต่ทรมานที่ไม่หลุดพ้น..จากบทบาทของคนจน..ที่รักเธอหมดหัวใจ

...ทรมานใช่ไหม...
...กฏเกณฑ์ของใคร..ทำให้ใจเป็นแบบนี้...
...หมดแล้วความหวัง..หมดพลังใจที่เคยมี...
...ความรักเป็นเรื่องดี..จริงหรือนี่หัวใจ...

...ตะเกียกตะกายหรือ...
...จะหยัดจะยื้อ..อย่างไรให้ไหว......
...แค่สองมือ..กับหนึ่งหัวใจ...
...ที่มองเมื่อไหร่..ผู้ใหญ่ก็ไม่เห็นงาม...

...จะลองดูนะคุณ...
...ก็ต้นทุนผมมีตั้งสาม...
...หนึ่งผม..สองคุณ..สามพยายาม...
...ความรักบวกสาม..อาจงดงามสักวัน..นะคุณนะ

[ปรางทิพย์]

คิดถึง
เหมือนแรงหน่วงดึง...ตรึงเราให้เฝ้าฝัน
แม้อยู่ไกลแสนไกล...ดั่งดวงใจเราใกล้กัน
และยึดมั่น...สัญญาใจ

ห่วงหวง
รักล้นทรวงนะดวงขวัญ...แสนหวั่นไหว
ขอเพียงแอบมองอยู่อย่างนี้...ตลอดไป
แม้ไม่ใช่...บางใครที่เธอต้องการ

หลอกหลอน
เพราะรักซ้อนที่ซ่อนไว้...คือไฟที่เผาผลาญ
ทิ้งรอยแผลของผู้แพ้...กับหัวใจอันแหลกลาญ
คงอีกนานกว่าจะผสาน...สงสารตัว

รักหรือ?
ใครเล่าที่ยึดถือ...ว่ารักคือแสงสว่างในเงาสลัว
สร้างนิยามและความหมาย...สุดท้ายให้หวาดกลัว
โปรดเถิดทูนหัว...โปรดอย่ายั่ว...ปวดหัวใจ...

[สะเลเต]

กลัวเหว่ว้า.............ว้าเหว่ทุ่มเทรัก
กลัวอกหัก.............หักใจไม่คิดถึง
กลัวหม่นหมอง....หมองเศร้าเฝ้าคะนึง
กลัววันหนึ่ง...........หนึ่งไกลไม่พบกัน

เพียงแค่แอบ........แอบรักจักผิดไหม
เพียงแค่ใจ............ใจหนึ่งซึ่งรักมั่น
เพียงแค่มอง..........มองเธอเสมอนั้น
เพียงแค่ฝัน...........ฝันไปใจสุขล้น

เพราะฉันรู้..............รู้ว่าคว้าไม่ถึง
เพราะรู้จึง..............จึงกลัวหัวใจหม่น
เพราะค่าฉัน..........ฉันด้อยพลอยทุกข์ทน
เพราะว่าจน...........จนนักดันรักเธอ

--- สะเลเต ---

[แป้งน้ำ]

ขอบคุณที่มอบรักตั้งมากมาย
ขอบคุณที่มองเห็นความหมาย . .. ของกรวดทรายเล็ก ~ เล็กเม็ดนี้
ขอบคุณ . .. ความปรารถนาดี
ขอรับไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยวชั่วชีวี . . . ขอบคุณ

. . . . . . . .

แต่โลกนี้ไม่ได้สร้างเราไว้เป็นคู่สร้างคู่สม
ฉันเป็นแค่ก้อนกรวดเม็ดน้อย . . . จ่อมจมฝุ่น
หากแต่คุณคือดวงดาวพราวฟ้า . .. ส่องแสงละมุน   
อย่าอาวรณ์และเกื้อหนุน . .. โปรดคบหากับคนที่เหมาะสมกับคุณ . . เถิดคนดี

. . . . . . . .

[darkness_hero]

ร้อยกฏพันเกณฑ์หมื่นบังคับ
ถ้าจะพับเสื่อหนีรักก็หาย
หากหนึ่งรักเบ่งบานเข้าท้าทาย
รักจักไม่เสื่อมสลายจากหัวใจ

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

ไม่ดีพอใจนี้ .. ไม่ดีพอ
ไม่ร้องขอขอร้อง .. ต้องคงมั่น
หากใจมีมีใจ .. ให้แก่กัน
แค่ผูกพันพันผูก .. ปลูกรักเรา

ไม่เหมาะสมหวั่นใจ .. ไม่เหมาะสม
ใจขืนขมขมขืน .. ในคืนเหงา
แค่ห่วงใยใยห่วง .. พ่วงเป็นเงา
ทุกค่ำเช้าเช้าค่ำ .. พร่ำถึงคุณ

พระอาทิตย์อัสดง

*ไม่ดีพอแต่พอดี  ถึงพอดีแต่บางที ก็ไม่ดีพอ*   

[กาญจนธโร]

คิดถึง
เหมือนแรงหน่วงดึง...ตรึงเราให้เฝ้าฝัน
แม้อยู่ไกลแสนไกล...ดั่งดวงใจเราใกล้กัน
และยึดมั่น...สัญญาใจ

ห่วงหวง
รักล้นทรวงนะดวงขวัญ...แสนหวั่นไหว
ขอเพียงแอบมองอยู่อย่างนี้...ตลอดไป
แม้ไม่ใช่...บางใครที่เธอต้องการ

หลอกหลอน
เพราะรักซ้อนที่ซ่อนไว้...คือไฟที่เผาผลาญ
ทิ้งรอยแผลของผู้แพ้...กับหัวใจอันแหลกลาญ
คงอีกนานกว่าจะผสาน...สงสารตัว

รักหรือ?
ใครเล่าที่ยึดถือ...ว่ารักคือแสงสว่างในเงาสลัว
สร้างนิยามและความหมาย...สุดท้ายให้หวาดกลัว
โปรดเถิดทูนหัว...โปรดอย่ายั่ว...ปวดหัวใจ...

...คิดถึง...
...คือห้วงคำนึง..ซึ้ง..เศร้า..เหงา..ฝัน...
...คือทรงจำต่าง ต่าง..อีกสิบ..ร้อย..พัน...
...ที่อาจซบซาน..หรือผลิบาน..บนลานใจ...

...ห่วงหวง...
...คือรู้สึกของคน..ที่คิดว่าตนเป็นเจ้าของ..แต่หวั่นไหว...
...กลัวที่จะยอมรับ..กับการก้าวเดินจากไป...
...กลัวว่าเขาหรือใคร..จะไม่มาดูแล...

...หลอกหลอน...
...คือภาพสะท้อน..ของความหวาดกลัว..บาดแผล...
...คือทรงจำเก่าเก่า..ที่เราไม่อยาก..แม้เพียงชายตาแล...
...ไม่อยากแม้แค่..เก็บไว้เป็นบทเรียน...

...รักหรือ...
...คือนิยาม..ไร้นิยามขีดเขียน...
...คือตำราที่..ไม่มีในห้องเรียน...
...คือคำเนียนเนียน..ของวงเวียนหัวใจ...

(ขออภัยคุณปรางทิพย์ ที่ไม่ได้รับสัมผัสครับ..)

[กาญจนธโร]

กลัวเหว่ว้า.............ว้าเหว่ทุ่มเทรัก
กลัวอกหัก.............หักใจไม่คิดถึง
กลัวหม่นหมอง....หมองเศร้าเฝ้าคะนึง
กลัววันหนึ่ง...........หนึ่งไกลไม่พบกัน

เพียงแค่แอบ........แอบรักจักผิดไหม
เพียงแค่ใจ............ใจหนึ่งซึ่งรักมั่น
เพียงแค่มอง..........มองเธอเสมอนั้น
เพียงแค่ฝัน...........ฝันไปใจสุขล้น

เพราะฉันรู้..............รู้ว่าคว้าไม่ถึง
เพราะรู้จึง..............จึงกลัวหัวใจหม่น
เพราะค่าฉัน..........ฉันด้อยพลอยทุกข์ทน
เพราะว่าจน...........จนนักดันรักเธอ

--- สะเลเต ---

รู้ว่าใจ ใจนี้ไม่มีสิทธิ์
รู้ว่าจิต จิตใฝ่เฝ้าไผลเผลอ
รู้คิดถึง ถึงไปก็ไม่เจอ
รู้เหิมเห่อ เห่อรัก เกินศักดิ์ตน

ว่าแสนท้อ ท้อนักเพราะรักคุด
ว่าทนสุด สุดได้ใครเขาสน
ว่าโศกซม ซมซานเกินการทน
ว่าเหงาจน จนจมหล่มน้ำตา

ทุกข์เพราะคำ คำว่ากาใฝ่หงส์
ทุกข์เพราะหลง หลงเขาเฝ้าครวญหา
ทุกข์เพราะเรา เราไร้ศักดินา
ทุกข์เพราะค่า ค่าคนจนไม่เจียม

[กาญจนธโร]

ขอบคุณที่มอบรักตั้งมากมาย
ขอบคุณที่มองเห็นความหมาย . .. ของกรวดทรายเล็ก ~ เล็กเม็ดนี้
ขอบคุณ . .. ความปรารถนาดี
ขอรับไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยวชั่วชีวี . . . ขอบคุณ

. . . . . . . .

แต่โลกนี้ไม่ได้สร้างเราไว้เป็นคู่สร้างคู่สม
ฉันเป็นแค่ก้อนกรวดเม็ดน้อย . . . จ่อมจมฝุ่น
หากแต่คุณคือดวงดาวพราวฟ้า . .. ส่องแสงละมุน   
อย่าอาวรณ์และเกื้อหนุน . .. โปรดคบหากับคนที่เหมาะสมกับคุณ . . เถิดคนดี

. . . . . . . .

...ที่ผมรักคุณมากมาย...
...เพราะคุณคล้าย..รุ้งพรายหลายหลากสี...
...แต่งเสริมเติมสด..หมดใจใสใสที่คุณมี...
...ของขวัญชั้นดี..ก็คือไมตรี..ที่คุณส่งให้ชม...

...แม้คนหมดทั้งโลกใบนี้...
...ตีคุณค่า..คำว่าเหมาะสม...
...ด้วยยศฐา..หน้าตาทางสังคม...
...แต่ว่าเหมาะสำหรับผม..สมกับคุณคนเดียว...

...อย่าดูถูกตัวเองแบบนี้...
...คุณมีความดี..ที่ใครใครต่างต้องเหลียว...
...แตกต่าง..ช่าง..ผมไม่สน..ไม่เกี่ยว...
...ฉะนั้นอย่าเทียว..เสือกไสผม..คนดี...

(ยังไงเค้าก็ไม่ไปอะ..จะดื้ออยู่ซะอย่าง555++)

[กาญจนธโร]

ร้อยกฏพันเกณฑ์หมื่นบังคับ
ถ้าจะพับเสื่อหนีรักก็หาย
หากหนึ่งรักเบ่งบานเข้าท้าทาย
รักจักไม่เสื่อมสลายจากหัวใจ

แม้นรักมั่น มั่นรัก ไม่หักหาญ
แม้นใจราน รานใจ ไม่หวั่นไหว
แม้นศักดิ์ไร้ ไร้ศักดิ์ ประจักษ์ใด
แม้นฝันใฝ่ ใฝ่ฝัน พลันห่างตา

แม้นเดนแด แดเดน เข่นถวิล
แม้นท้วงจินต์ จินต์ท้วง ยังห่วงหา
แม้นเรารัก รักเรา เท่าชีวา
แม้นสิทธิ์ว่า ว่าสิทธิ์ คิดรักพอ

[กาญจนธโร]

ไม่ดีพอใจนี้ .. ไม่ดีพอ
ไม่ร้องขอขอร้อง .. ต้องคงมั่น
หากใจมีมีใจ .. ให้แก่กัน
แค่ผูกพันพันผูก .. ปลูกรักเรา

ไม่เหมาะสมหวั่นใจ .. ไม่เหมาะสม
ใจขืนขมขมขืน .. ในคืนเหงา
แค่ห่วงใยใยห่วง .. พ่วงเป็นเงา
ทุกค่ำเช้าเช้าค่ำ .. พร่ำถึงคุณ

พระอาทิตย์อัสดง

เพียงใจหมาย หมายใจ ได้รักบ้าง
สวาทวาง วางสวาท ทาสสมุน
โปรดเกื้อกูล กูลเกื้อ ปันเจือจุน
จานไออุ่น อุ่นไอ ให้เป็นทาน

ขอไม่มาก ที่พ้อ ขอไม่มาก
วอนพร่ำฝาก ฝากพร่ำ พรอดคำขาน
ระเรื่อยเรียง เรียงเรื่อย เอื่อยโลมมาน
เลือนร้าวราน รานร้าว บางคราวครา

[ไม่รู้ใจ]

…….ไม่ใช่เธอไม่ดี…….
…..แต่หัวใจดวงนี้มีเจ้าของ…..
เราคงพบกันช้าเกินกว่าจะเคียงครอง
ขออย่าได้หมองหม่นไปเลยนะ คนดี

…….หวังว่าเธอคงเจอคนใช่……
…..ลองเปิดใจให้กว้างกว่านี้…..
ผู้หญิงมากมาย…..บนโลกที่มี
เหมาะสมกับเธอ…..กว่าที่ฉันเป็น

ไม่รู้ใจ

[มนัสศิยา]

ใยสวาทขาดรอนถอนสะอื้น
คนเคยเชยชิดชื่นเป็นอื่นได้
โอ้ความรักถักทอด้วยหทัย
แต่นี้ไปเป็นความหลังดั่งวันวาน

จักมิมีท่อยวจีที่ไพเราะ
จักมิมีเสียงเสนาะอันอ่อนหวาน
จักมิมีผู้ที่เป็นเช่นดวงมาน
สิ้นตำนานความรักแห่งสองเรา

[กาญจนธโร]

…….ไม่ใช่เธอไม่ดี…….
…..แต่หัวใจดวงนี้มีเจ้าของ…..
เราคงพบกันช้าเกินกว่าจะเคียงครอง
ขออย่าได้หมองหม่นไปเลยนะ คนดี

…….หวังว่าเธอคงเจอคนใช่……
…..ลองเปิดใจให้กว้างกว่านี้…..
ผู้หญิงมากมาย…..บนโลกที่มี
เหมาะสมกับเธอ…..กว่าที่ฉันเป็น

ไม่รู้ใจ

...รักคนมีเจ้าของ...
...อยากกู่ร้อง..แหวกอกใจให้พรหมเห็น...
...ผมสร้างกรรมอะไรไว้..ทำไมท่านเลือดเย็น...
...ส่งรักซ่อนเร้น..มาเป็นรางวัลหัวใจ...

...นี่หรือพรหมลิขิต...
...สำแดงฤทธิ์..พิษรักท่านฝากไว้...
...รักคนที่..มีเจ้าของ..ร่ำไร...
...เห็นทีต้องไป..บวชสักสี่สิบปี...

วัดไหนไม่มีแม่ชี..จะหนีไปบวช  กร๊ากกกกกกก
ขำขำนะครับ อย่าถือสากันเน้อ

[amika29]

~~ไม่ใช่ไม่ดีพอ..แค่ไม่เหมาะสม~~

...บนความถูกต้อง..ผมทำได้เท่านี้...
...เต็มที่..ไม่ดีพอจะหยุดความเหงา...
...เงาท้อ..ทอโอบรักบางเบา...
...เศร้าตามรุมเร้า..ทำร้ายใจแทบพัง...

...คุณ ผม ต่างก็รู้...
...เราทั้งคู่..ไม่มีทางสมหวัง...
...ขอโทษนะ..แรงต้านมันเกินกำลัง...
...รักเราเลยยั้ง..บนว่างเปล่าเดียวดาย...

...คงต้องยอมทำใจ...
...รักได้..ไม่ได้รักดังหมาย...
...รักนะ..รักคุณมากมาย...
...แม้เจ็บเจียนตาย..ก็ไม่วายรักคุณ...

ปภัสร์
๒๘ มิถุนายน ๒๕๕๔

....ใจเย็น ๆ นะคะคนดี....
รู้...ปัญหามากมายแบบนี้..ใจคงล้า
มองเห็นแต่ความเศร้า คลุกเคล้าน้ำตา
หมดเรี่ยวแรงอ่อนล้า...เกินไขว่คว้าหารักเรา

พักก่อน....สักนิดดีกว่ามั้ย
เติมเรี่ยวแรงให้หัวใจได้คลายเศร้า....
อย่าเพิ่งตัดรอนเพราะความเหนื่อยอ่อนรุมเร้า
อย่าเพิ่งหยุดสู้เพื่อเรา เพียงเพราะความเหงาที่เกาะใจ

คุณ...ฉัน...เรารักกันต่างก็รู้
และยังพร้อมยืนสู้...เคียงคู่กันใช่ไหม
เหนื่อย...ล้าได้ แต่อย่าเพิ่งถอดใจ
ทนอีกสักหน่อยให้ไหว เมื่อปัญหาคลี่คลาย ที่ร้ายจะกลับดี...

เอ-มิ-กา

[กาญจนธโร]

ใยสวาทขาดรอนถอนสะอื้น
คนเคยเชยชิดชื่นเป็นอื่นได้
โอ้ความรักถักทอด้วยหทัย
แต่นี้ไปเป็นความหลังดั่งวันวาน

จักมิมีถ้อยวจีที่ไพเราะ
จักมิมีเสียงเสนาะอันอ่อนหวาน
จักมิมีผู้ที่เป็นเช่นดวงมาน
สิ้นตำนานความรักแห่งสองเรา

มนัสศิยา

รำพึงนาง ครางคร่ำ ระกำหนัก
ระทมรัก หักสิ้น จินต์จ่อมเหงา
หมายสะบั้น บั่นขลาด อนาถเนา
ดับผลาญเผา เร้าสุม ระรุ่มทรวง

พิศนรี นี้ดุจ พิสุทธิ์แพร้ว
เฉกดวงแก้ว แวววรรณ ชั้นแดนสรวง
โอ้!มารฤๅ เทพไท้ ใครหาญลวง
ให้หล่นร่วง ห้วงเหว เปลวเพลิงใจ

แม้นมิมี ที่คลาย รำบายบอก
ความช้ำชอก ยอกย้อน กว่าซ่อนไหว
เถิดนาฏน้อย กลอยตา จงคลาไคล
สู่อวลไอ ไมตรี ที่บ้านกลอน

[กาญจนธโร]

....ใจเย็น ๆ นะคะคนดี....
รู้...ปัญหามากมายแบบนี้..ใจคงล้า
มองเห็นแต่ความเศร้า คลุกเคล้าน้ำตา
หมดเรี่ยวแรงอ่อนล้า...เกินไขว่คว้าหารักเรา

พักก่อน....สักนิดดีกว่ามั้ย
เติมเรี่ยวแรงให้หัวใจได้คลายเศร้า....
อย่าเพิ่งตัดรอนเพราะความเหนื่อยอ่อนรุมเร้า
อย่าเพิ่งหยุดสู้เพื่อเรา เพียงเพราะความเหงาที่เกาะใจ

คุณ...ฉัน...เรารักกันต่างก็รู้
และยังพร้อมยืนสู้...เคียงคู่กันใช่ไหม
เหนื่อย...ล้าได้ แต่อย่าเพิ่งถอดใจ
ทนอีกสักหน่อยให้ไหว เมื่อปัญหาคลี่คลาย ที่ร้ายจะกลับดี...

เอ-มิ-กา

...เพราะผมมีคุณ...
...ปันละมุน..อุ่นไอให้เสมอ..แบบนี้...
...ยามทุกข์ท้อ..คุณก็คอยปลอบ..ทุกที...
...ไม่เคยจะมี..เสียงคุณบ่นให้ได้ยิน...

...อยากพักนะคุณ...
...แต่ว่าต้นทุนของผมมีน้อย..ต้องรีบดิ้น...
...ขืนมัวชักช้า..กลัวว่าน้ำตา..จะหล่นลงดิน...
...ก็ผมใจไม่หิน..พอที่จะเสียคุณไป...

...ผมไม่ถอดใจหรอก...
...ถ้าคุณบอกให้สู้..ผมจะสู้ไม่หวั่นไหว...
...เพราะว่าคุณ..คือความสำคัญของหัวใจ...
...ปัญหาใดใด..ให้ผมได้สู้เพื่อคุณ..นะ...

[บอม ซอง ดุ๊ก]

~นี่แน่ะ!~


วาสนากาดำผู้ต่ำต้อย
เกิดมาน้อยอัตรายศฐาต่าง
ต้องระกำจำนนเดินพ้นทาง
เกินจะอ้างสิทธิ์ครองขอร้องใคร

แม้นความดีมีพอก็เท่านั้น
เมื่อฐานันฯสั่นมานสะท้านไหว
ก็จบลงตรงคำว่าช้ำใจ
รักแค่ไหนได้เพียงเสียงย่ำยี

เห็นไม่เหมาะเพราะจิตเริ่มคิดคด
ที่กำหนดกฎรักด้วยศักดิ์ศรี
ค่าควรครองมองเห็นเป็นมั่งมี
ค่าภักดีปีเดือนเหมือนเศษดิน

ต้องขอลายอดชู้สู่ปลายฟ้า
เพื่อค้นหาใยเยื่อเหนือทรัพย์สิน
จงสำราญมานสะพรั่งนั่งเมฆินทร์
ดั่งถวิล"คนลิ้นเปาะ เหมาะกับเธอ"



  เขียนไป คอมก็เจ๊งไป



บอม ซอง ดุ๊ก