ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[จ้อง เจรียงคำ]

..เอ่ยก็เจ็บ  เก็บก็ช้ำ..
.
.
.
ฉันอาจดูไม่ดีอย่างที่คาด
จนเธออาจลังเลคิดเหหัน
ถ้าลำบากใจนัก..คิดรักกัน
ก็เชิญตัดสัมพันธ์ได้ทันที

ถ้าคำพูดของฉันมันเบานัก
ไร้น้ำหนักแพ้พ่ายคำป้ายสี
ฉันยอมสิ้นราคา..ด้วยราคี
ของผู้ไม่หวังดี..ที่หวังเธอ

ฉันพูดได้เท่านี้แหละที่รัก
และจะขอหยุดพักคำเพ้อเจ้อ
หากฟังคำสอพลอแล้วออเออ
เปล่าประโยชน์เยิ่นเย้อ..สาธยาย

ถ้าฉันมันไม่ดีอย่างที่คิด
ถ้าฉันผิด..ฉันพลาด..อย่างคาดหมาย
ถ้าฟังคำคนอื่นแล้วฝืน, อาย
อยากตัดสายสวาท ขาดก็เชิญ

ในเมื่อสน คนไกล กว่า คนใกล้
ก็เถอะไป..เปิดทาง ให้ห่างเหิน
แค่ฟังคำใส่ร้ายคิดหมายเมิน
ก็น้อยใจเหลือเกิน...คนรักกัน

เขาคงวาจาหวานเก่งหว่านล้อม
เห็นอ่อนน้อม..ประจบอย่างครบขั้น
ก็คงจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน
เพราะมิอาจเทียบชั้นเรื่องมารยา

เมื่อยิ่งพูดยิ่งแย่..เหมือนแก้ต่าง
เมื่อมิอาจลบล้าง..ข้อครหา
เมื่อฉันเลวฉันร้าย ในสายตา
ก็อย่าเสียเวลา..กับฉันเลย

ฉันคงพูดแค่นี้...แหละที่รัก
เจ็บนี้หนักนักหนา..จนชาเฉย
จะมิขอแก้ต่างเหมือนอย่างเคย
ในเมื่อเอ่ยก็เจ็บ..เก็บก็ช้ำ

[เมฆา...]

๐ทั้งเจ็บทั้งช้ำ ๐
 ( แถมดำเมี่ยม )

 

๐ หันหลังเดินเมินหมางอย่างเจ็บเจ็บ
ก้าวเท้าเก็บความหลังครั้งขำขำ
ที่ปวดหนาวร้าวรานมานดำดำ
พร้อมบอกย้ำจำใจให้ลืมลืม

๐ เคยรักกันปานว่าอิจฉามด
วลีพจน์รสหวานซ่านด่ำดื่ม
ถึงกาลเปลี่ยนเวียนแปลงหาแกล้งยืม
ยังเป็นปลื้มสุดทรวงห้วงลำเนา

๐ แล้วฝนฝ้าอากาศก็ฟาดเคราะห์
ดลใจเดาะเพราะเจอเธอกับเขา
ควงแขนอ่อนอ้อนออดพรอดแทนเรา
มันช่างเศร้าเน่าหน่ายร้ายสิ้นดี

๐ ภาพเคยเคยยังคงทรงจำอยู่
ยิ่งดูดูยิ่งคล้ายกลายเป็นผี
ถูกทุบทัดมัดสังข์ขังวารี
เหมือนไม่มีตัวตนคนวิญญาณ์

๐ เธอเห็นฉันใบ้บอดปอดนักหรือ
ที่ทำซื่อเพราะทรวงยังห่วงหา
แต่วันนี้สุดทนมันล้นตา
ขออำลาแล้วกันเลิกหันมอง

๐ จะไม่ร้องสะอื้นยืนคอตก
จะไม่พกยาดมเป็นลมหมอง
จะไม่เก็บมากักหนักกระดอง
จะไม่ฟ้องเทวัญท่านหรอกเธอ

๐ อย่าได้คิดว่าฉันจะหันกลับ
หรือยอมรับจับจดพจน์พร่ำเพ้อ
และอย่าหวังจากนี้ไปจะได้เจอ
เพราะฉันเซ่อเดินซ่า..ฟ้าผ่าตู้ม!!

 

“เฮ้อ!ว่าจะเป็นพระเอกมิวสิคเดินตากฝนสักหน่อย..ฝนฟ้าดันไม่เป็นใจซะนี่..
เซ็งเลยยยย !!!”

 

***เมฆา...***

สวัสดีครับพี่อาร์ตี้...

[Music]

"ขอเจ็บด้วยคน"

คงเป็นบาปไว้แน่..แต่ละชาติ
ทำผิดพลาดลึกซึ้ง...ทะลึ่งหวง
เมื่อ"รักแท้"แพ้ภัยคนใจกลวง
มิอาจทวงเยื่อใย..ถ้าไปดี

กลัวจะทุ่มจะเท...แล้วเหหัน
ความกดดัน..เหินห่างเมื่อต่างที่
ด้วยมุ่งมั่นฝันไกลในวจี
แต่..ไม่มีสิทธิ์รั้ง..ยับยั้งใคร?

มือที่เคยประคบ..ต้องหลบเลี่ยง
เมื่อสุ้มเสียงสุขสันต์...กลับหมั่นไส้
เพลงที่เคยโอบอุ้ม..เป็นกลุ้มใจ
กลอนห่วงใย..เป็นยื้อไม่ซื่อพอ

แสงสุรีย์สาดส่องจับท้องฟ้า
น้ำค้างบนหญ้าคา..ลาละหนอ
ให้สายหมอกหยอกร่างสว่างรอ
น้ำตาคลอ..ถามใคร?..เมื่อใจครวญ



         

[ตะวันฉาย]

...เกินใจจะทน...

...หัวใจเอ๋ยใครเล่าเขาจะเห็น
รอยแผลเป็นเด่นชัดใครทักหวน
ภาพอดีตกรุ่นไอใจทบทวน
เกิดรอยข่วนชวนมองครองอุรา

...สองแก้มนางเปียกชื้นยืนซึมเซ่อ
ใจก็เบลอเพ้อคร่ำพร่ำหนักหนา
มืออยากไขว่สวมกอดพรอดนำพา
แม้แต่ตายังไร้สิทธิ์จะคิดมอง

...เธอยื่นคำว่า "จบ" เมื่อพบหน้า
ให้คำ "ลา" ฝากฉันผันเป็นสอง
ลืมความหลังครั้งเก่าที่เราครอง
เหมือนไฟจองแผดเผาให้เงาใจ

...ขอเก็บงำคำรักที่ปักลึก
ขอบันทึกเป็นฉากฝากเข้าใส่
ภาพความหลังฝังลงตรงฤทัย
ส่วนอาลัยฝากน้ำตาอำลาเธอ

...คนไร้ค่าน้ำตาตก,อกก็ช้ำ
ทุกสิ่งย้ำตรึงทรวงบ่วงเสนอ
เกิดรอยแผลแช่เจ็บเก็บบำเรอ
รักเสมอ, เธอตีจาก...ฝากใจทน...


ตะวันฉาย

[พรายม่าน]

เอ่ยยิ่งช้ำ ย้ำยิ่งเจ็บ

เหมือนคมมีดกรีดกวัดตวัดซ้ำ
เพื่อปริแยกแตกย่ำย้ำรอยหม่น
บนอ่อนช้อยร้อยอ้อนหมื่นร้อนรน
กับคำล้วนร่วนหล่นของคนลวง

มีร้อยผลพันเหตุเพื่อเฉดชื่น
เพียงแค่อื่นรื่นแล่นดั่งแดนสรวง
ที่เคยงามทรามซับไม่จับทรวง
อยากสลัดคัดควง ให้ล่วงคำ

ขอกุศลบนไหม้ไว้สักนิด
เมื่อเศษสิทธิ์คิดซึ้งถึงที่ต่ำ
ไม่ต้องเอ่ยเผยพรากไม่อยากจำ
เอ่ยยิ่งช้ำ ย้ำยิ่งเจ็บ เกินเก็บใจ ฯ

พรายม่าน
สันทราย
๐๔.๐๕.๕๔

[กระรอกขาว]

โถพี่จ๋าว่าไปใจคงเจ็บ  ฟื้นตะเข็บย้อนฝอยไม่คล้อยหา
อนาถจิตผิดใจในวาจา   แล้วนำพาโศกซุกคงจุกทรวง
อย่าได้คิดติดใจเลยพี่ข้า  คำจ๊ะจ๋าเคยอ้อนก่อนเคยหวง
มันก็แค่ภาพฝันวันที่ลวง   แล้วก็ร่วงลาร้างห่างหายไป
ทุกชีวีมีวิถีแห่งตนพร้อม   อย่าปิดล้อมตรอมตรมซมไปไหน
ก่อนเคยอยู่ไร้คู่อยู่อย่างไร   ก็กลับไปไปอยู่อยู่อย่างเคย
แต่ถ้าหากใจปักรักเขาแล้ว   คงไม่แคล้วกระทบกันนั่นนะเอ๋ย
เหมือนลิ้นฟันคู่กันมันคุ้นเคย   ก็คงเผยเผลอกัดขบกระทบกัน
แน่นอนว่าชีวิตมีรสชาติ  ประสานศาสตร์ปนทุกข์ปนสุขสันต์
มีหวานกลั้วน้ำตาโศกจาบรรย์   แต่ก็มีคืนวันที่มันดี
ถ้าพี่คิดปล่อยวางจะห่างทุกข์   ยามมีสุขคว้าไขว่ตามวิถี
พอทุกข์มาพาเศร้าใจไปทุกที  หม่นฤดีหมองใจไม่น่าชม
พี่มีรักก็รู้ดูให้แน่   หากอ่อนแอแพ้ใครไม่สาสม
ก็ต่อสู้ดูก่อนอย่าจรล้ม  เดี๋ยวจะห่มความเหงาจะเศร้าใจ
คนที่รักรักกันอย่าพลันจาก   อย่าโดนพรากด้วยใครใครที่ไหน
ก็นั่งลุยคุยปรับความเข้าใจ  อย่าด่วนใปท้อแท้เดี๋ยวแพ้ทาง
ปรับไม่อยู่คู่เราเขาเขลานัก  ก็ปลงรักปล่อยไปให้หนีห่าง
อนาคตเรากำหนดปรากฏทาง   แล้วค่อยสร้างชิวิตลิขิตเอา



 
กระรอกขาว

[ปากะญอ]

ขอเจ็บแทน

เห็นน้ำตาเธอหล่นบนแก้มใส
ด้วยอาลัยเขาจากฝากแต่แผล
รอยหม่นไหม้หยิบยื่นคืนดวงแด
เขาไม่แคร์แลมองแม้สองตา

ขอเธอซบตรงอกฉันอย่าหวั่นไหว
ร่ำร้องไห้ให้พอ...พอเถิดหนา
ความเจ็บซ้ำจากเขาที่เข้าพา
ลบจากอุรา อย่าเหลือแม้เยื่อใย

หันมามองคนข้างอย่างคนรัก
ด้วยใจภักดิ์ยังรอท่ามิลาไหน
หากความเจ็บจากอกที่ฟกใน
ขอเจ็บแทนเธอได้ไหม..ฉันยินดี

แม้ไม่อาจให้เธอหันมามองฉัน
ค่าของมันอาจน้อยคอยวิถี
เมื่อหัวใจเธอแคร์เขาให้เงามี
ฉันคนที่เป็นแค่เพื่อนจึงเลือนลาง

ขอเธอซบตรงไหล่ซ้ายที่ใจเต้น
ที่ซ่อนเร้นรักเธออยู่มิหายห่าง
แม้เรื่องราวระหว่างเราเป็นเงาจาง
ขอเคียงข้างอย่างเพื่อนอย่าเคลื่อนลา

จะอยู่อย่างเจียมตนคนหมดสิทธิ์
หากว่าฟ้าลิขิตปิดให้ค่า
แต่ใจรักภักดีที่มีมา
ขออุราเจ็บแทน...แฟนคนรอ

ปากะญอ

[ปุถุชน ฅนธรรมดา]

พธูเอ่ย เผยออก บอกความเจ็บ
แม้นกำเก็บ ก็ฝืน สุดกลืนกล้ำ
เพียงเอื้อนเอ่ย เผยออก บอกระกำ
ที่เก็บงำ เงียบเชียบ เสียบเสียดทรวง

จะร้างรา แรมรอน หรือจรจาก
ก็ลำบาก โหยไห้ หทัยหวง
กับรักเก่า เศร้าซึ้ง ตรึงคำลวง
เข้าสู่ห้วง แห่งจินต์ คราสิ้นใย

จะจบจาก พรากจร ก็รอนร้าว
อยากจะก้าว คืนถิ่น ก็สิ้นไร้
หรือลืมแล้ว รักร้อย คอยมอบใจ
ร่ำอาลัย โหยครวญ รักรวนเร

จะคืนกลับ นับช่วง ต่อห้วงรัก
ฤทัยหัก เรรวน ให้หวนเห
ก็ระร่ำ พร่ำร้อง น้ำตาเท
สาดซบซด สายเห่ ที่ปลอบโยน

จะจรจาก พรากไกล อาลัยหา
ขออีกครา รักนี้ ที่สับสน
จบหรือเจอ ใจนี้ สัปดน
พรากก็ทน พบก็เจ็บ สุดเก็บงำ

จึงยากเอ่ย เผยใจ ให้แจ่มจิต
เพียงนิมิต รักเอย เคยถลำ
ขอเพียงนี้ ที่อยู่ คู่จดจำ
แค่เพียงคำ ลมลวง ว่าห่วงใยฯ



~* ปุถุชน ฅนธรรมดา *~