ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ข้าพเจ้า]

จักจั่นสั่นใจ

        เสียงจักจั่นลั่นร้อง   บรรเลง 
         เซ็งแซ่กระแสเพลง   เร่าร้อน
                           จึ่งร้อยบทเลบง   กาพย์ห่อ-  โคลงเฮย
          แสนคิดถึงเลยซ้อน   ซึ่งถ้อยถวิลนาง

เสียงจักจั่นลั่นร้อง   กังวานก้องบทบรรเลง
เซ็งแซ่กระแสเพลง   จึ่งเลบงกาพย์ห่อโคลง

คิดถึงพ่อแม่น้อง   แม่น้ำของแม่น้ำโขง
จักจั่นสั่นใยโยง   ยามเยือนบ้านเนิ่นนานมา

ล้วนเสียงสำเนียงชัด   สรรพสัตว์เปล่งภาษา
แสนเสนาะในอุรา   จะหาเหมือนไม่มีเลย

คิดไปใจเริ่มหวิว   ลอยโลดลิ่วถึงทรามเชย
แต่ก่อนตามคุ้นเคย   เดี๋ยวนี้เอยอยู่ไหนนาง

ห่วงเธอละเมอครวญ   ใจปั่นป่วนจวบรุ่งสาง
ภาพนุชผุดเลือนราง   ยากลืมลงคงรักเธอ

เทวาซาตาน

เพลง จะเป็นเธอได้หรือเปล่า โดม ปกรณ์ลัม
http://youtu.be/7j_OHIHQB-0

[อัศจรรย์จิต]

ป่าเต็งรังตื่นแล้ว        ระงมไพร
เสียงจักจั่นลั่นไกล      กู่ก้อง
บทเพลงเถื่อนดงใด      หมายเทียบ
มาแข่งขันคำร้อง         ยากแท้เสมอแทน

รัวเร่งเพลงพงไพร    เสนาะใจให้รัญจวน
จักจั่นลั่นเสียงชวน    ชมป่าเต็งเซ็งแซ่ดง

ใครหนอจะขอแข่ง    ประกาศแจ้งความประสงค์
ร้องเพลงบรรเลงจง   มาขับขานสานสำเนียง

แดดหนอพออุ่นอก     ผ่านป่ารกฝูงนกเอี้ยง
แดดดงยังคงเคียง     ดอกไม้ป่าเริ่มอ้าบาน

หอมเคล้าใต้เงาร่ม    ความหอมห่มเมื่อลมผ่าน
จักจั่นลั่นกลองยาน   เสียงประสานด้านดนตรี

เสน่ห์เริ่มสนอง       ตามครรลองของวิถี
ซึ้งนักปักฤดี           ให้ลุ่มหลงดงอรัญ

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

เรไรหรีดหริ่งร้อง     รวนเร
เสียงแจ่มจัดจ้านเห     ห่อหุ้ม
ไพรสัณฑ์ทั่วทำเล     แลทุ่ง หญ้าเฮย
กระจัดกระจายคุ้ม     ค่ำแล้วครวญคราง ฯ

เรไรหรีดหริ่งร้อง     สำเนียงก้องพร้องรวนเร
เสียงแจ่มจัดจ้านเห     ระดะทั่วทำเลไพร

คืนค่ำถลำเข้า     หลายพันธุ์เผ่ามิเข้าใจ
หรีดหริ่งตัววิ่งไว     เข้าหายลับกับมืดมน

ตัวผู้ส่งเสียงเรียก     เมียสำเหนียกแม้เปียกฝน
บินมาหาคู่ตน     กระพือเต้นแล้วเล่นไฟ

น้ำค้างเกือบจางหมด     เหลือเพียงหยดเพราะเรไร
ดูดดื่มด้วยชื่นใจ     ให้อิ่มหนำแลสำราญ

บัดนี้มนุษย์รุก     เข้าถางบุกทุกสถาน
พฤกษาในดงลาน     ก็วอดวายมลายลม

หรีดหริ่งวิ่งเช้าเย็น     บัดนี้เห็นเป็นขื่นขม
เศร้าโศกวิโยคตรม     ไม้ยืนต้นพ้นแต่ตอ

มนุษย์ช่างโหดร้าย     ชอบทำลายมิวายหนอ
ขอเถิดขอหยุดพอ     เพียงเท่านั้นอย่าบั่นไพร

-ฯ-

บัณฑิตเมืองสิงห์