๐ ณ มุมเดิมที่เคยนั่ง............โดยไม่ต้องสั่ง
ข้าวสวยไข่เจียวยกมา
๐ ตักข้าวใส่ปากก้มหน้า...........เพื่อหลบสายตา
ผู้คนที่เดินยามเย็น
๐ เหมือนอัตโนมัติเป็น...........ที่ใครมักเห็น
ณ มุมนี้ที่ประจำ
๐ เคี้ยวอย่างช้าช้าทุกคำ...........ประมาณรสล้ำ
จนแทบไม่อยากกลืนเลย
๐ ใครเล่ารู้ความนิ่งเฉย..........สักนิดมิเคย
อาการหงอยเหงาแสดง
๐ ทุกวันล้วนท่าว่าแกร่ง..........แท้จริงหมดแรง
ซุกซ่อนอ่อนล้าเอาไว้
"กานต์ฑิตา"
๑ ธันวาคม ๒๕๕๔
แล้วเป็นเช่นนี้ได้ไง อ่อนล้าภายใน
ฟังคำนำพาวาที
อาหารจำเจอย่างนี้ ทุกวันยินดี
ไม่เปลี่ยนไม่หามาเติม
หาอื่นดาษดื่นมาเสริม เปลี่ยนนิดจากเดิม
เกินไปหรือไรใจนาง
จริงหรือนี่คือแนวทาง ที่คงจัดวาง
อย่างเช่นวันเก่าเจ้าเคย
ทำดีที่สุดผุดเผย คมคำนำเปรย
ก่อนวันผ่านมาน่าฟัง
แต่เห็นมุมเก่าเจ้าฝัง อยู่เพียงลำพัง
ข้าวเปล่าไข่เจียวหนึ่งจาน
ใครเห็นอนาถขาดขาน ก้มหน้านิ่งนาน
ดุจไร้ใยดีที่เชย
ทุกวันหันมองสาวเอย เหตุใดละเลย
หาทางสร้างสุขปลุกตน.
"บ้านริมโขง"
๑ ธันวาคม ๒๕๕๔
