ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[hort39]

คนเขียนกลอนจากใจใครว่าง่าย
กลอนมากมายล้วนแต่งแสร้งให้เห็น
ความจริงอันปกปิดบิดประเด็น
ยังคงเป็นความลับอยู่กับตัว

ความจริงอยู่ในใจใครจะรู้
ความจริงน่าอดสูอยู่เต็มหัว
ความจริงอาจน่าเกลียดและน่ากลัว
ความจริงอันโฉดชั่วหนักหัวใจ

ความจริงจึงบอกใครได้ไม่หมด
ความจริงจึงต้องปดอดไม่ไหว
ความจริงหวังเพียงว่าจะมีใคร
ความจริงที่ตกในคือน้ำตา

ความจริงคืออ้างว้างอย่างโดดเดี่ยว
ความจริงคือเปล่าเปลี่ยวเหลียวแลหา
ความจริงคือคับแค้นแสนทรมาน์
ความจริงที่ไร้ค่า่ช่างน่าอาย..

[ตะวันฉาย]

...เอาบทกลอนกลบเกลื่อนเคลื่อนในอก
ที่เจ็บฟกดำต่างให้จางหาย
รอยขีดข่วนจากรักเข้าทักทาย
ขู่มิวายให้นึกคิดตรึงจิตตาม

...จะมีใครไหนเล่าเศร้าเป็นเพื่อน
พอลบเลือนฉากเก่าที่เฝ้าถาม
ขอแรงใจอักษรเป็นกลอนดาม
อยู่ทุกยามราตรีดับแม้อับจันทร์

...อันความนัยตื้นลึกบันทึกเก็บ
ที่หนาวเหน็บคือทรวงยังกลวงฝัน
เขียนกาพย์กานท์จารร้อยคอยรำพัน
ชุบชื่นวันที่แหลกอย่าแตกไป

...ความรู้สึกคือเหงาเพียงเงาห่ม
แม้รอยบ่ม จากซากรัก มิพักให้
เป็นส่วนเกิน เขาเมินจาก ปิดฉากใจ
ค่าฤทัยมิเหลือวางบนทางกลอน...

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

คนเขียนกลอนนอนป่วยผ้าผวยห่ม
คนเขียนกลอนนอนซมระบมแผล
คนเขียนกลอนนอนหม่นไร้คนแล
คนเขียนกลอนนอนแผ่ดูแย่จัง

คนเขียนกลอนนอนเหงาไร้เงาเยี่ยม
คนเขียนกลอนนอนเจียมแอบเปี่ยมหวัง
คนเขียนกลอนนอนช้ำเพียงลำพัง
คนเขียนกลอนนอนนั่งอย่างเดียวดาย.

  "กานต์ฑิตา"

๒๓ มกราคม ๒๕๕๔

[ฉันเอง]

จากใจคนกลอน

คนเขียนกลอนอยากแทรกสอนทางชีวิต
เคยหลงผิดคิดไกลยากใฝ่หา
เก็บความช้ำทุกข์ตรมขมอุรา
บรรเลงมาหาคำลงตรงที่กลอน

ผิดหวังเศร้าขื่นขมตรมเหนื่อยหน่าย
จึงผ่อนคลายใส่ลงกลอนกันสลอน
แอบดีใจมีคนอ่านก่อนเข้านอน
ทุกข์คลายผ่อนหนักเป็นเบาเฝ้าฝันดี

บ้างสมหวังชีวาพาสดใส
ระบายได้ถ่ายลงกลอนสอนน้องพี่
มีคนรับได้คนรู้ดูเข้าที
ชีวิตนี้อะไรมีดีเท่ากลอน


ฉันเอง..

[บอม ซอง ดุ๊ก]

~นรกในใจ~


คลอดจากใจให้เห็นประเด็นค้าง
ที่กั้นกางสร้างแง่แผ่เต็มอก
หนึ่งอำนาจบาทใหญ่ไร้สะทก
มันซ่อนปกยกแย้งแสร้งกมล

มุมดีงามขามย่อต่อมุมชั่ว
ร่ำร้องกลัวรัวสั่นมันสับสน
ด้วยเคยคัดขัดแก้ฉันแพ้ตน
เพราะหลงกลผลงานมารยื่นยวน

เฝ้าข่มเหงเบ่งคับพร้อมขับเคลื่อน
สู่ปีเดือนมัวเมาเย้ากลิ่นหวล
สู่ห้วงหวานกาลหวั่นรื่นรันจวญ
นั่นคือมวลเหตุผลที่ทนตรอม

เมื่อฟ้าดินลงแส้ผู้แพ้พ่าย
ให้ทุรายส่ายดิ้นท่ามกลิ่นหอม
แล้วตีตรวนจิตกร้านพาลต้องยอม
แม้นไม่พร้อมยอมรับกับเหตุการณ์

เมื่อสิ้นคำบงการผ่านเบื้องบท
จึงกำหนดเรื่องราวด้วยห้าวหาญ
ใจถูกบีบลีบห่อทอเบ่งบาน
ฝันเกียจคร้านซ่านแสงสำแดงทรง

เพราะได้เห็นโลงศพพบน้ำตา
จึงเห็นค่าแก่นค้ำเมื่อธรรมส่ง
สิ่งหนักหน่วงปวงเปลือกเลือกดำรง
มิอาจคงเที่ยงเท่า..เราเที่ยงใจ


OoO


บอม ซอง ดุ๊ก




 

[เมฆา...]

   

จาก..ใจจริง...

...เรียงร้อยศัพท์ จับวรรค สลักเขียน
ท่ามแสงเทียน แห่งทาง สร้างสรรหา
จากอดีต ดีดดิ้น จินตนา
ประพันธ์มา เพื่อมอบ ปลอบดวงมาน

...ใช้ความรู้ อันด้อย ค่อยค่อยร่าง
อักษรวาง อย่างรับ ส่งขับขาน
อาจไม่เด่น ดั่งมณี ระวีกาล
แต่ก็ผ่าน การกรอง จากห้องทรวง

...มีแต่งแต้ม แซมบ้าง สร้างอัตตะ
ดูเปะปะ เลื่อนลอย เป็นรอยหน่วง
บ้างเลอะเทอะ เปรอะเปื้อน สะเทือนดวง
จนเกือบร่วง ทิ้งร้าง อย่างเรรวน

...แต่ด้วยแรง แห่งกลอน อันอ่อนหวาน
จึงเพียรจาร หมั่นจด สะกดหวน
อ่านของเขา ของเรา เล่า!ทบทวน
ถึงกระบวน ที่มา ภาษากรอง

...น้อมนำใจ ในจิต ลิขิตวาด
คล้ายทางลาด หลงใหล ใส่สมอง
ต่อและเติม เพิ่มความ ตามครรลอง
เพื่อประคอง รองรับ กับประเด็น

...อย่างน้อยน้อย ก็ชื่น ระรื่นฉ่ำ
ยามที่คำ เราครบ ประสบเห็น
ถึงจารน้อย บ่อยไป ใช่ลำเค็ญ
ถือว่าเป็น ของฝาก จาก..ใจจริง.....




***เมฆา...***

ปล.  ฝากถึงครูกานต์ หวังว่าอาการป่วยคงหายดีแล้วนะครับ เป็นกำลังใจให้อีกหนึ่งแรงครับ....ด้วยความเคารพ...

[กริชอักษร]

สุดส่วนโค้งดินฟ้ายังมาพบ
ทะเลกว้างยังบรรจบเส้นขอบฟ้า
ดวงตะวันยังอิงแอบแนบภูพนา
แม้บางคราจันทราทาบทับตะวัน

แต่ฉันนั้นราวกับดอกไม้ป่า
ไร้คนมาเห็นค่าราคาในตัวฉัน
อยากจะออกจากซอกทึบพนาพรรณ
ไม่อยากเฉาเนานานรานอุรา

หากออกจากซอกทึบหลืบเงาไม้
ต้องมีใครหมายปองครองบุปผา
มาขุดใส่กระถางอย่างกรุณา
แล้วรดน้ำบ้างล่ะ...มีไหมนะสักคน

กลัวจะหยิบมีดพร้ามาสับหั่น
คงแหลกรานฝันสลายในไพรสณฑ์
ก็ช่างเถอะดอกไม้ไกลตาคน
ผ่านร้อนฝนตามกลกาลไม่นานก็ลืม

[ดอกกระเจียว]

บ่ายวันหนึ่งซึ่งแรงแสงตะวัน
ผมด้นดั้นร้านคอมด้อมด้อมหา
ร้านอะไรกันหนอจนต่อมา
เจ้าของแจ้งราคาถ้าอยากลอง

เข้าสักเดือนเพื่อนไม่มีคนที่รู้
ก็ทนสู้ศึกษาตำราท่อง
สมัครเมลล์จนได้เช่นหมายปอง
ไม่พึ่งซองส่งไกลไปรษณีย์

พอส่งเสร็จคิดดูเท่ารู้รอบ
ในข่ายขอบแห่งหนอับจนที่
ในโลกกว้างแสนไกลดงไอที
ผมจึงมาเป็นกวีศรีบ้านกลอน

เก็บคมกลอนนอนเปลี่ยวกว่าสิบปี
เพิ่งแจ้งเกิดในหนนี้กานท์อักษร
อีกสิบปียังยาวไกลไม่แน่นอน
จะคับฟ้าโลกละครในเมืองไทย

ปล:ไม่รู้ว่าจะเข้ากับหัวข้อหรือเปล่า เหตุผลหนึ่งที่ผมไม่ได้คะแนนเพราะมั่วฮ่า

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

คนเขียนกลอนจากใจใครว่าง่าย
กลอนมากมายล้วนแต่งแสร้งให้เห็น
ความจริงอันปกปิดบิดประเด็น
ยังคงเป็นความลับอยู่กับตัว

ความจริงอยู่ในใจใครจะรู้
ความจริงน่าอดสูอยู่เต็มหัว
ความจริงอาจน่าเกลียดและน่ากลัว
ความจริงอันโฉดชั่วหนักหัวใจ

ความจริงจึงบอกใครได้ไม่หมด
ความจริงจึงต้องปดอดไม่ไหว
ความจริงหวังเพียงว่าจะมีใคร
ความจริงที่ตกในคือน้ำตา

ความจริงคืออ้างว้างอย่างโดดเดี่ยว
ความจริงคือเปล่าเปลี่ยวเหลียวแลหา
ความจริงคือคับแค้นแสนทรมาน์
ความจริงที่ไร้ค่า่ช่างน่าอาย..

ความจริงก็สบายใจในวันนี้
ความจริงมีบ้างผิดชีวิตพ่าย
ความจริงซ่อนหลอนใจอยู่ไม่วาย
ความจริงคล้ายจะเก็บไว้ไม่เอ่ยคำ

เขียนบทกลอนวอนใครเห็นใจบ้าง
เขียนบทกลอนเพียงอ้างเป็นเรื่องขำ
เขียนบทกลอนว่าไปเธอใจดำ
เขียนบทกลอนเพียรย้ำช้ำเพราะเธอ

โพสต์ในเน็ตเข็ดไหมไม่ได้คลิ๊ก
โพสต์ในเน็ตโผพลิกระริกเก้อ
โพสต์ในเน็ตด้วยใจใฝ่ปรนเปรอ
โพสต์ในเน็ตเพียงเพื่อเธอได้อ่านกัน

สู้ทนเหนื่อยเมื่อยล้ามานั่งแต่ง
สู้ทนเหนื่อยก็หวังแรงเต็มใจมั่น
สู้ทนเหนื่อยเรื่อยไปได้แบ่งปัน
สู้ทนเหนื่อยนั้นฉันทำเพื่อใคร

เสียเวลามานั่งหวังเด่นหรือ
เสียเวลาแล้วชื่อคือใครได้
เสียเวลาค่าชีวิตริดรอนไป
เสียเวลาเพียงเพราะใจใคร่ทำเอง...

อันนี้พูดจากใจเหมือนกัน..................