“จะได้ไหม” ไม่สำคัญ หรือวันนี้
สักนาที ก็ไม่เหลือ จะแลเหลียว
เวลาน้อย เกินกว่า จะลาเชียว
ไม่ยึดเหนี่ยว หรอกหนา หากลากัน
ความหวังใด เคยมี ไม่มีหมด
ยังปรากฏ งดงาม ในความฝัน
คำที่เคย เอ่ยขาน เนิ่นนานวัน
ยังคงมั่น ย้ำเตือน ไม่เชือนแช
ในหัวใจ ไม่เคย เมยเมินหมาง
คงเส้นทาง หัวใจ ไว้แน่วแน่
ทัศนคติ ต่อกัน ไม่ผันแปร
ยังเป็นรัก ที่แท้ แน่สัมพันธ์
ไม่เลยหรือ โอกาส ได้พูดตอบ
ว่าไม่ชอบ ไม่เข้าใจ อะไรนั่น
“จะได้ไหม” ขอย้ำ เอ่ยจำนรรจ์
อย่าหุนหัน จากไป ไม่ต้องการ
เปลี่ยนถามใหม่ “ทำไม” ใจจึงเศร้า
ไยจึงเบา อารมณ์ งมงุ่นง่าน
จงจางหาย หัวใจ ได้เบิกบาน
เลิกคิดพาล คาดเดา เอาแต่ใจ
นับจากนี้ ถามก่อน อย่างอนอีก
หรือหลบหลีก หนีห่าง หมางหม่นไหม้
สติรู้ ตัวตน วนคิดไป
สองเราได้ เคียงกัน วันวิวาห์.
"Kanthita"
๑๒ ธ.ค. ๒๕๕๓
